คำว่า “ย่า” มันสำคัญกว่าคำว่า “ยาย” มากนักหรอ

ตามหัวข้อเลยคะ เพราะเราเบื่อ เครียด และเริ่มเกลียดขั้นสุดจริงๆ เพราะแม่สามีนึกว่าตัวเองเป็นใหญ่โดยมักจะพูดว่า “ถ้าไม่มีย่าหลานก็ไม่ได้เกิด ถ้าเห็นทางยาย (แม่เราเอง) สำคัญกว่าก็เชิญ” เค้าเหมือนคนอารมณ์แปรปรวน วัยทองกำเริบ (หนัก) เราไม่เคยมีปากมีเสียงกับแม่สามี จนวันที่แกแอบเอาน้ำใส่ขวดให้ลูกเราที่อายุแต่ 20 วันกินคะ จากนั้นเราระแวงแกและพยายามไม่ให้แกเข้าใกล้น้องเลยคะ อีกอย่างแกเหมือนคนโรคจิตนิดๆ เพราะอยู่ดีก็วีดีโอคอลกับใครก็ไม่รู้แล้วถือกล้องเข้ามาในห้องนอนเราในขณะที่เราให้น้องเข้าเต้าบ่อยมากๆ แถมบางทีเหมือนแกแอบฟังอยู่หน้าห้องตลอดว่าน้องจะตื่นตอนไหนแกจะได้รีบเข้ามา และแกไม่เคยเคาะประตูห้องนอนเราเลยแม้แต่ครั้งเดียว ตอนนี้เราประสาทจะเสียแล้วคะ กังวลเรื่องน้ำนมน้อยไม่พอ ยังต้องมากังวลเรื่องแม่สามีอีก อยากขอกำลังใจจากเพื่อนๆ หน่อยได้มั๊ยคะ