ขอคำแนะนำกับการจัดการความรู้สึกตัวเองหน่อยค่ะ

แม่บ้านนี้ท้องได้ 6 เดือนเข้าเดือนที่ 7 ค่ะตลอดเวลาที่ท้องมา รู้สึกเหนื่อยมากเลย อาจจะเพราะยังทำงานประจำ งานเสริมเปิดร้านขายของเล็กๆเวลาอยู่บ้าน และทำสวนผักไฮโดรโปนิกส์ด้วย เวลาก่อนไปทำงานก็จะเลี้ยงลูกคนโต (ลูกชายคนโตอายุ 1.9 ขวบค่ะ) จนใกล้เวลาทำงานก็ไปทำงานปกติค่ะ ปกติจะขับรถไปทำงานเองตลอด พอเข้าเดือนที่6 คุณพ่อจะเป็นคนขับรถไปรับไปส่ง หลังกลับจากทำงานถ้าตรงๆเลย คือเดินเข้าประตูบ้านปุ๊บ ก็ต้องเลี้ยงลูกปั๊บ ไม่มีแม้แต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเข้าห้องน้ำก่อนเลยค่ะ และลากยาวจนถึงส่งลูกเข้านอน เราเองจะได้อาบน้ำกินข้าวช่วง3 ทุ่ม ความรู้สึกมันเหนื่อยแบบเหนื่อยสะสม อ๋ออ เราเลี้ยงลูกคนแรกเองนะคะ เลี้ยงจนถึง 1 ขวบนมแม่ล้วนค่ะ แต่ด้วยสภาวะที่ต้องใช้เงินจากเหตุจำเป็นของทางครอบครัวจึงได้กลับไปทำงาน และในเวลาทำงาน ช่วง8โมงถึง5 โมง จะฝากลูกไว้กับยายค่ะ นอกนั้นเราก็รับช่วงต่อเองทั้งหมด ตัวคุณพ่อบ้านเองก็ทำงานค่ะ จะมีช่วยงานเราก็เป็นพวกงานบ้านล้างจาน ที่เราไม่ต้องไปยืนล้างเอง ส่วนนอกนั้นเราก็ทำเองค่ะ ในวันหยุดน่าจะเป็นวันที่เหนื่อยที่สุด ทั้งซักผ้า เลี้ยงลูก เข้าสวนทำผัก ซื้อของเข้าร้านไว้ขาย ( เราให้ตากับยายขายให้นะ แต่เราจะเป็นซื้อและดูแลบัญชีเอง) ทุกอย่างคนเดียวเลย มันก็น้อยใจเพราะในบางครั้งข้าวเช้าเรายังไม่ได้กินเลย ไม่แน่ใจว่ามันคือการละเลย หรือเขาคิดว่าเราโอเค เราจัดการได้ ยิ่งปัจจุบันท้องเราใหญ่แล้ว การใส่ใจไม่เหมือนคนแรกลดลงมาก เริ่มใส่ใจในส่วนอื่นมากกว่าเช่นเล่นเกมส์ แต่ก่อนเขาก็ไม่เป็นนะคะ เพิ่งมาเริ่มเล่น เรารู้สึกว่าอารมณ์เขาเปลี่ยน และเราเองก็เหนื่อย มันเหนื่อยมากจริงๆ ปัจจุบันไม่เคยนั่งทานข้าว และนอนด้วยกันเลยค่ะ แยกที่นอน ต่างคนต่างกิน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรืออะไรนะ แต่มันเป็นความใส่ใจเล็กๆน้อยที่เคยมีให้กันแล้วมันหายไป หรือว่ามันเป็นเพราะเราคิดมากไปเองคนเดียว หรือแค่อาการน้อยใจพ่อบ้านตามปกติของคนท้อง แต่ตอนท้องแรกไม่เป็นเลย