เราเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนจริงๆเหรอ

ตอนนี้เราอยู่กับครอบครัวสามี มีแม่บ้าน เราไม่ต้องทำงานบ้าน ไม่ต้องทำกับข้าว แต่เลี้ยงลูกแบบ full time ดูแลของต่างๆของลูกเอง ก่อนหน้านี้แม่เรามาช่วย และเรากลับไปอยู่บ้านบ้าง เพราะที่บ้านเราทุกคนมีเวลาและเต็มใจช่วย แต่ที่ กทม มีหลานชาย 3 ขวบที่กำลังซน เวลาลูกเราเล่นก็ชอบเข้ามากวนมาวุ่นวาย บางทีก็เลี่ยงไม่ได้เพราะเราต้องฝากพ่อสามีไว้บ้างในเวลาที่ต้องทำธุระจริงๆ แต่ก็จะต้องมาคอยพะวงว่าจะโดนกวนมั้ย ลูกเรา 5 เดือนครึ่งแล้ว หนัก 8 กิโลกว่า แบกอุ้มจนร้าวไปไหมด แยกห้องนอนกับสามี(เรานอนกับลูก) พอเราขอกลับบ้านอีก คราวนี้สามีบอกว่า เราต้องพึ่งตัวเองให้มากกว่านี้ มันเหมือนกับว่า ก็ลาออกมาเป็นแม่เต็มตัวแล้ว ทำไมจะไม่ไหว เลี้ยงลูกคนเดียวทั้งวัน เหนื่อยก็สู้ แต่ก็เครียดที่จะต้องคอยปรับอารมณ์ ยิ่งเจอคำพูดแบบนี้ไม่รู้จะให้กำลังใจตัวเองยังไงค่ะ