แม่เลี้ยงเดี่ยว

เราเลี้ยงเอง 24 ชม. + ทำงานด้วย ผัวมีแต่ไม่ช่วยเห้อะไรเลย เครียด นอนน้อย เป็นประสาท อารมณ์รุนแรง โมโหร้าย ดุเสียงดังใส่ลูกประจำ ตีไหมตีค่ะแต่ตีเพราะลูกเล่นปลั๊กไฟ ขึ้นบันได กลัวจะตกจะอันตราย บอกทุกวันวันละล้านรอบก็ไม่ฟัง จนลูกขวบเรารับรู้ว่าลูกได้รับผลกระทบจากการกระทำของตัวเอง ลูกไม่กล้ามองหน้าเราเลย ก็พยายามลดลงค่ะ นอนให้มากขึ้น ออกจากพื้นที่เดิม ๆ พักสมอง พักอารมณ์ พอได้นอนมากขึ้นก็อารมณ์ดีขึ้น คุมอารมณ์ได้ดี อดทนได้มากค่ะ ลูกก็ดีขึ้นตาม อารมณ์ดีไม่ร้องไห้งอแงงี่เง่าโมโหร้ายเท่าช่วงแรก วันไหนที่เราประสาทเราจะบอกลูกวัน วันนี้แม่ประสาทนะ กวนอารมณ์ได้แต่อย่าเยอะนะลูก ก่อนนอนเราก็จะบอกรักลูก กอดลูก ขอโทษในการกระทำตัวเอง สำนึกผิด พยายามไม่ทำอีก ก็ดีขึ้นค่ะ เด็กเขาก็ตามวัยแม่ ตามเพจเลี้ยงลูก เพจพยาบาลนมแม่ไว้ เราจะเข้าใจในความเป็นเด็กของเขามากขึ้น พอเข้าใจเราก็จะรับมือได้ดีขึ้น เป็นกำลังใจให้แม่นะคะ พักผ่อนให้มาก พาลูกทำกิจกรรมด้วย ไปไหนไปกัน คิดเสียว่ามีเพื่อนซี้ตัวติดกัน 24 ชม. เฮฮาเอ็นจอยกับการมีเขา เวลาที่เขาร้องไห้โมโหปล่อยไปค่ะ นั่งนิ่ง ๆ พอเขาสงบค่อยไปกอด ไปปลอบ พูดคุย สอนให้เขาเข้าใจว่านี่คือการโมโห คนเราก็โมโหกันได้ แม่ก็เป็นเนาะ 1.8 ขวบแล้วค่ะบ้านนี้ กว่าจะผ่านมาได้แต่ละวันเกือบไม่รอด

อันดับแรกที่ควรทำขอโทษลูกจากใจจริงค่ะเขาจะได้รู้ว่าการตีของแม่ไม่ใช่ทางออกของการลงโทษเด็กทุกคนกลัวการถูกตีค่ะยิ่งเด็กที่เคยอยู่ในท้องเราไม่รู้อีโน่อีเน่อะไรมาเจอกับความเจ็บที่สุดที่เขาเจอเขากลัวค่ะขอโทษเขาแทนที่จะปลอบหรือโอ๋ ลำดับต่อไปเมื่อขอโทษเสร็จแนะนำว่าให้ใช้เหตุผลในการคุยค่ะในทุกๆเรื่องอารมณ์มาก่อนเหตุผลแต่แม่ท้องควรใจเย็นยิ่งกว่าแม่ชีอีกค่ะเหตุผลในการโน้มน้าวจิตใจลูกสำคัญตอนนี้ยังไม่ดื้อเท่าวัยทองเขาจะยังติดเราและรักเรามากๆอยู่เพราะงั้นอย่าทำให้ลูกกลัวเราค่ะอย่าบังคับในสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องห้าม การห้ามลูกเหมือนหยุดการเรียนรู้ของเขาศึกษาว่าวัยเขาต้องการอะไรการเลี้ยงเด็กเหนื่อยค่ะทางนี้ก็เคยเป็นพี่เลี้ยงเด็กลูกเขาตีไม่ได้ด้วยเลยต้องใช้การพูดโน้มน้าวใจเข้าแลก พูดโน้มน้าวลูกไม่ใช่การโกหกนะคะ ถ้าเรานิ่งกับอารมณ์ตัวเองได้ลูกก็จะติดนิสัยเรามา เวลาฟิวขาดให้แม่ถืออะไรสักอย่างไว้ที่มือแล้วนับ1-10เราจะได้มือไม่ว่างไม่เผลอตีลูกฝึกสมาธิไปในตัว ถ้าฟิวขาดแบบที่แม่ว่าเลยเอาหน้าชิดกำแพง1-10ค่ะหลับตาแล้วคิดว่าเราควรพูดแบบไหนกับลูกดีเวลาเพียง5-10วิที่เราจะไม่เผลอทำร้ายคนที่เรารักและมีสติแก้ปัญหาได้สมองเราใช้เวลาเพียงแค่นี้ก็คิดออกแล้วค่ะแค่ต้องมีสติ+อารมณ์ที่เย็น

เรื่องงานบ้านปล่อยๆไว้บ้างก็ได้คะ ส่วนความงอแงของลูกแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ตอนเราเลี้ยงลูกก็หนักพอสมควรคะ เช้าไปทำงาน เที่ยงกลับให้นมลูก บ่ายไปทำงาน กลับจากงานเลี้ยงลูก เเทบจะไม่ได้นอน แทบจะไม่ได้กิน บางวันเราได้กินแค่นม 1 กล่อง ช่วงลูกน้อย ลูกก็ติดเรามาก สามีก็ไม่ค่อยช่วย ช่วงกลางวันแม่ย่าช่วยเลี้ยงให้ งานก็หนักมากคะ เราเป็นครู แต่ได้หน้าที่พิเศษคือพัสดุ ผอ.ก็สั่งงานเยอะมาก ของบเยอะมาก สั่งเช้า เอาเที่ยง เราเลยไม่ค่อยได้กินข้าว จนลูกได้ 1.9 ขวบเราเริ่มป่วยย้ำคิดย้ำทำ เริ่มรักษาตัวก็ ลูกสองขอบครึ่ง ทั้งป่วยทั้งเลี้ยงลูกไปด้วย มันยากมากสำหรับคนป่วยเป็นโรคนี้ที่ต้องเลี้ยงลูกไปด้วย รักษาตัวสี่ปีกว่า ตอนนี้ลูก 6 ขวบแล้วคะ เป็นแม่มันไม่ง่ายเลย ยิ่งเราคาดหวังว่าเราจะเป็นแม่ที่ดี เลี้ยงลูกให้มีคุณภาพ แต่บางอย่างมันไม่ได้ดั่งใจเรา โดยเฉพาะใจเราเอง เราต้องยอมรับ ปรับปรุง และปล่อยวาง เราไม่สามารถทำทุกอย่างให้ดี 100 เปอร์เซ็นคะ ทุกอย่างผิดพลาดได้ เริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ให้อภัยตัวเองนะคะ บางครั้งถ้าไม่ไหว นั่งพักคะ นั่งมองเฉยๆ ปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปของมันก่อน เริ่มมีแรงค่อยสู้กันใหม่ เป็นกำลังใจให้คะ

เราค่ะ พึ่งตีลูกเลยวันนี้เอง เข้าใจอารมณ์แม่ และเข้าใจที่หมอแนะนำเหมือนกันว่าเขาอยู่ในวัยจดจำ ต้องระมัดระวังมากๆแต่บางทีก็อดไม่ไหว เพราะเราเตือนเขาทั้งพูดดีๆ หลายรอบและดุก็แล้ว เราฟิวส์ขาดตอนลูกเขวี้ยงของจนพัง กับตอนเขวี้ยงของใส่หัวคนในบ้านค่ะเราเอาของที่ลูกใช้ ตีกลับไปที่ตัวเขาให้รู้ว่ามันเจ็บ(แต่คุมแรงไม่ได้ตีแรงมาก) ลูกก็ร้อง แต่เราลองมาหมดแล้ว ถ้าปล่อยก็กลัวเขาจะทำอีกค่ะ โดยเฉพาะทำใส่คนแก่ในบ้าน เหมือนเขาอยากเล่น แต่เล่นแรงๆ ส่วนคุณหมอ แนะนำให้พาเด็กเข้ามุม และสอน หรือหยิบของที่ไม่อยากให้เขาเล่นออกไปให้พ้นมือค่ะ แต่ลูกเราเขวี้ยงได้หมดเกือบทุกอย่าง เหมือนเรียกร้องความสนใจ หลังๆเราก็พยายามโกรธให้น้อยลง เพราะคิดว่าเขาคงเรียกร้องความสนใจ เพราะอย่างน้อยเราต้องหยุดทำอย่างอื่นเพื่อเดินไปหาเพื่อดุเขาค่ะ ป.ล.เราก็เลี้ยงลูกคนเดียวค่ะ อายุลูกเรามากกว่าลูกแม่หน่อย วัยนี้จะนอน กินข้าวน้อย เล่นเยอะ เบื่อง่าย ปวดเหงือกปวดฟัน ขึ้นงอแงค่ะ เขาจะอยากขยับตัวหรือทำอะไรด้วยตัวเอง

คุณแม่เก่งมากๆเลยค่ะ แต่อาการโมโหและตีลูกตอนที่ลูกยังเล็กแบบนี้ไม่ส่งผลดี เท่าที่ศึกษามา ให้คุณแม่ นับ1-100 พยายามอดทนให้มากๆ คนเราปรกติค่ะโกรธได้โมโหได้ แต่ถ้าเผลอทำกับลูกให้ขอโทษลูกทุกครั้งนะคะ ช่วงนี้คือช่วงที่ลูกต้องการคนที่ไว้ใจ คนที่เขารู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วปลอดภัย ลูกเราก็กำลังจะ8 เดือน ไม่ค่อยงอแง แต่ถ้าร้องไม่มีเหตุผลเราจะอุ้มพาดบ่าตบหลังเบา ๆ พูดกับลูกเบาๆบอกรักลูก แล้วก็อุ้มแนบอก โยกเบาๆ แปปเดียวจะหยุดร้องค่ะ

เอาเท่าที่ได้ค่ะ ไม่มีใครเพอเฟ็ค แต่ทำให้ดีที่สุด รายละเอียดปีกย่อยในแต่ละวัน อันไหนไม่จำเป็นข้ามได้ก็ข้าม เอาที่จำเป็นจิงๆ ก่อนค่ะ จะได้ไม่ต้องกดดันตัวเอง ถ้าเราเหนื่อย เราเครียด มันส่งถึงลูกค่ะ ให้เวลาตัวเอง ออกไปเดินเล่นนอกห้องบ้าง เอาน้องไปด้วยก็ดีค่ะ รับอากาศ บางทีทีเค้างอแงอาจจะเป็นเพราะอยู่แต่ในห้อง ทำอะไรซ้ำๆ เดิมๆ ทุกวัน มันจะทำให้เค้าเหนื่อยขึ้น ได้ใช้สมองมากขึ้น อาจช่วยให้หลับดีขึ้นได้ค่ะ

ของเราข่มใจไม่ตี เพราะยิ่งตียิ่งร้อง จะเครียดยิ่งกว่าเดิม เราสังเกตุตัวเองจะหงุดหงิดเฉพาะที่งานนู้นก็ยังไม่เสร็จ งานนี้ก็ยังไม่ได้ทำ แล้วลูกดันมางอแง ไม่ยอมให้ทำอะไรเลย แบบนั้นจะหงุดหงิดมาก เลยลองชั่งแม่งดูบ้าง เอาลูกไว้ก่อน ก็แค่งานบ้านเองจะกดดันตัวเองทำไม แม่ลองสังเกตตัวเองดูนะว่าปัจจัยอะไรเป็นตัวกระตุ้น

บ้านนี้พูดไปเถอะค่ะพูดทุกวันสอนบอกทุกวันสอนให้คืดสอนให้สำนึกผิดมาเป็นปีๆจะเข้า3ขวบแล้วยังเหมือนเดิมค่ะไม่ว่าจะตีหรือด้วยเหตุผลพอทำผิดก็มายิ้มใส่เราไม่มีความสำนึกผิดพอซักพักทำผิดแบบเดิมอีกค่ะเราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะคงต้องปล่อยประสาทกินวันละ108รอบค่ะ

เวลาแม่โมโห แม่ลองวิ่งออกนอกบ้านแล้วตะโกนดังๆปล่อยให้ความโกรธระบายออกมาค่ะ แล้วกลับมามองหน้าลูกน้อยของแม่ เค้ายังเล็กมากนักไม่สามารถรับสิ่งที่ใครต้องการได้ทุกอย่าง เป็นกำลังใจให้ค่ะ แม่ๆต้องเหนื่อยกันทุกคนค่ะ สู้เพื่อลูก ไม่ทำร้ายลูกค่ะ

ของเราเลี้ยงเอง24ซ.ม. สามีทำงานประจำ ไม่เคยช่วยเลี้ยง ลูกคนโต5ขวบ คนเล็ก7เดือน วุ่นวายมากค่ะ มีบ้างตีและตะคอก ก็ยิ่งร้องเข้าไปกันใหญ่ เหนื่อยและเครียดเหมือนกัน นอนก็น้อย กลางวันแทบไม่นอนเลย นอนแค่ครั้งละครึ่งถึง1ช.ม. เอง แต่ก็สู้ๆนะคะคุณแม่😊😊