แม่เลี้ยงเดี่ยว

อันดับแรกที่ควรทำขอโทษลูกจากใจจริงค่ะเขาจะได้รู้ว่าการตีของแม่ไม่ใช่ทางออกของการลงโทษเด็กทุกคนกลัวการถูกตีค่ะยิ่งเด็กที่เคยอยู่ในท้องเราไม่รู้อีโน่อีเน่อะไรมาเจอกับความเจ็บที่สุดที่เขาเจอเขากลัวค่ะขอโทษเขาแทนที่จะปลอบหรือโอ๋ ลำดับต่อไปเมื่อขอโทษเสร็จแนะนำว่าให้ใช้เหตุผลในการคุยค่ะในทุกๆเรื่องอารมณ์มาก่อนเหตุผลแต่แม่ท้องควรใจเย็นยิ่งกว่าแม่ชีอีกค่ะเหตุผลในการโน้มน้าวจิตใจลูกสำคัญตอนนี้ยังไม่ดื้อเท่าวัยทองเขาจะยังติดเราและรักเรามากๆอยู่เพราะงั้นอย่าทำให้ลูกกลัวเราค่ะอย่าบังคับในสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องห้าม การห้ามลูกเหมือนหยุดการเรียนรู้ของเขาศึกษาว่าวัยเขาต้องการอะไรการเลี้ยงเด็กเหนื่อยค่ะทางนี้ก็เคยเป็นพี่เลี้ยงเด็กลูกเขาตีไม่ได้ด้วยเลยต้องใช้การพูดโน้มน้าวใจเข้าแลก พูดโน้มน้าวลูกไม่ใช่การโกหกนะคะ ถ้าเรานิ่งกับอารมณ์ตัวเองได้ลูกก็จะติดนิสัยเรามา เวลาฟิวขาดให้แม่ถืออะไรสักอย่างไว้ที่มือแล้วนับ1-10เราจะได้มือไม่ว่างไม่เผลอตีลูกฝึกสมาธิไปในตัว ถ้าฟิวขาดแบบที่แม่ว่าเลยเอาหน้าชิดกำแพง1-10ค่ะหลับตาแล้วคิดว่าเราควรพูดแบบไหนกับลูกดีเวลาเพียง5-10วิที่เราจะไม่เผลอทำร้ายคนที่เรารักและมีสติแก้ปัญหาได้สมองเราใช้เวลาเพียงแค่นี้ก็คิดออกแล้วค่ะแค่ต้องมีสติ+อารมณ์ที่เย็น