ให้คำแนะนำได้ค่ะ

พ่อแม่ พี่น้องเรามีใครที่พึ่งพาได้บ้างมั้ยคะ ถ้าเค้ามีรถ ให้เค้ามารับเราได้มั้ย แต่เราตัดสินใจดีรึยังว่าจะไปอยู่บ้านเรา แล้วต้องการให้พ่อน้องตามไปไหม หรือต้องการแยกกันอยู่ ถามใจตัวเองให้ชัดเจน แล้วจะได้คำตอบค่ะ เราก็เคยไปอยู่บ้านเค้า เค้ามองเราแค่คนอื่น ไม่ได้เห็นเป็นลูกอีกคน ทำอะไรเราก็ผิด เราโทรหาแม่แม่ฝากเงินมาทางไปรษณีย์ พอลูกหลับเราลักมอเตอร์ไซร์ไปรับเงิน พอได้เงินเราเก็บกระเป๋าบอกผัวเลยไปส่งขึ้นรถหน่อยจะไปหาแม่ เค้าก็ไปส่ง แต่กว่าจะไปก็คุยเถียงกันอยู่นาน แต่สรุปเราไม่อยู่ทุกคนเลยให้ไปส่ง ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้10ปีแล้ว ยังจำได้ว่ามันทรมานมาก

บ้านนี้ดีหน่อยค่ะที่ลูกกินนมแม่ แต่พ่อก็จะคล้ายๆกัน คือพอว่ายวานให้ช่วยทำงานบ้านก็จะบ่นแม่ว่าอยู่บ้านวันๆไม่ทำอะไร ต้องมาคอยทำให้ทุกอย่าง ในใจได้แต่ตอบไปว่าถ้าลูกไม่ร้องตามคงทำเองทุกอย่างไปแล้ว บ้านนี้ลูกร้องตามหนักมากค่ะ หายไปเข้าห้องน้ำแบบเดียวร้องจ๊ากเลย อยากจะบอกคุณแม่นะคะว่าสิ่งไหนที่เราทำเองได้ เราไม่ควรที่จะรอใครค่ะ ทำเองแล้วสบายใจกว่า พอลูกไม่สบายมาก็มีแต่เราที่หนักหนาสาหัสอยู่คนเดียว ผู้ชายทุกคนมีลูกได้ค่ะ แต่ใช่ว่าทุกคนจะเป็น 'พ่อ' คนได้ ให้กำลังใจกันนะคะแม่ ขอให้แม่ฝากเรื่องเเย่ๆแบบนี้ไปให้ได้นะคะ

กลับไปอยู่กับพ่อแม่ดีกว่าค่ะ ไม่จำเป็นต้องทนอยู่กับคนแบบนี้ ถ้าจะอยู่ด้วยกันก็ควรช่วยเหลือกันไม่ใช่เราทำทุกอย่างคนเดียว นี่ก็ตัดสินใจเลิกกับพ่อของลูกค่ะ เพราะเลี้ยงเขาไม่ไหวแล้ว เก็บเงินไว้ให้ลูกใช้ดีกว่า

น่าเห็นใจมากค่ะเข้าใจหัวอกแม่นะคะสู้ๆค่ะแม่ เรื่องแบบนี้เราไม่กล้าออกความคิดเห็นค่ะได้แต่ให้กำลังใจแม่สู้ๆเพื่อลูกนะคะแม่

แค่บ้างขวดนมกับต้มน้ำยังไม่ใส่ใจ ลูกทั้งคนนะคะ แม่ต้องคิดและตัดสินใจเองแล้วค่ะ ว่าต่อไปเขาจะดูแลแม่กับลูกได้ไหม

ไม่ของออกความคิดเห็นน่ะค่ะเรื่องนี้แต่เป็นกำลังใจให้ค่ะแม่

เอาจริงๆค่ะควรเลิกเถอะแม่แร้วกลับไปอยุ่บ้านตัวเอง

เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ สถานการณ์เดียวกันเลย😓

เป็นเราเลิกไปแล้วค่ะ ไม่ทนอยู่หรอกค่ะ

ถ้าเป็นเรานะเลิกค่ะไม่เอาคนแบบนี้