มีคนแม่คนไหนบ้างค่ะ

โอ๋ๆน้า บ้านนี้ก็เป็นเหมือนกันค่ะ แต่หาเกมเล่น หาเพื่อนคุยหางานทำไปวันๆนึงก็หมดเวลาน้อยใจละ ที่เป็นงี้ส่วนนึงเพราะฮอร์โมน หรือคุณแม่อาจจะเหนื่อยจากอาการแพ้ท้องก็ได้นะคะ บวกกับพอเหนื่อยแล้วสามีเฉยเมย หรือเขาทำงานไม่ค่อยมีเวลา เราก็ยิ่งคิดมากร้องไห้ พยายามอย่าไปคิดอะไรค่ะ เราเคยละ แค่เขานอนหันหลังให้ เราร้องไห้ลามไปเรื่องทะเบียนสมรส เรื่องแต่งงาน เรื่องพ่อแม่ผู้ชาย เรื่องเราโทรมลงใช่มั้ยทำไมไม่นอนกอด เรื่องผู้หญิงคนอื่น เรื่องของกิน เรื่องเสื้อผ้า เรื่องเขาไปทำงานกลับมาแล้วเมา เนี่ย แค่เขานอนหันหลังเองอะ55555555555555555555 ถ้าผ่านช่วงอ่อนไหวนี้ไปได้มองกลับมามันเป็นอะไรที่ตลกมากๆเลยค่ะ สู้ๆคุณแม่ หาอะไรอร่อยๆกิน นอนบนที่นอนนุ่มๆ ห่มผ้าอุ่นๆ คุยกับน้อนบ่อยๆเดี๋ยวก็หายเครียดนะคะ

นี่ก็เป็นค่ะ คือทุกเช้าจะต้องร้องไห้ และทั้งวันก็จะมีอารมณ์ดาวน์มาก ฟังเพลงเศร้าไม่ได้ ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร ไม่หิว แล้วอยากร้องไห้เหมือนไม่มีใครอยากอยู่ด้วย ยิ่งตกเย็นยิ่งหนักเลยค่ะ ตอนเย็นจนถึงดึก ร้องไห้ตลอด พยายามหาอะไรทำ ปลูกต้นไม้ รดน้ำต้นไม้ ทำอาหาร พอทำเสร็จ มาอยู่กับตัวเอง ก็คิดดฟุ้งงงงไปหมด บางทีร้องไห้จนหลับไป แต่พอหลับ ก็หลับไม่สนิท นอนก็สะดุ้งตื่นแทบทุกชั่วโมง แล้วเป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ทั้งที่ก่อนท้องไม่ได้เป็นคนแบบนี้เลย เป็นคนตลก อารมณ์ดี ไม่เครียด ไม่คิดเล็กคิดน้อย หลังๆมาตอนท้องได้สัก 4 เดือน เริ่มเป็น ตอนนี้จะเข้าเดือนที่ 5 ละคะ ยังไม่หายเลย มีแม่ๆคนไหนให้คำแนะนำได้บ้างคะ

เครียดตอนแพ้ท้องหนักๆเพราะแพ้จนทำงานไม่ได้ กินอะไรก็ไม่ได้ อาเจียนหมด สงสารสามีเค้าก็ทุกข์เพราเห็นเราทรมาน สงสารลูกกลัวไม่ได้สารอาหาร แถมต้องแอดมิทนอน รพ. กลัวเงินไม่พอค่าใช้จ่ายลูกอีก ร้องไห้ทุกวันอยูเกือบสองเดือน จนหายแพ้ มาเจอบริษัทฯปิดเพราะโควิดอีก แต่ผ่านภาวะเครียดมาได้เพราะมีกำลังใจดีขึ้นสามีดูแลดี เข้าใจ คอยปลอบใจคนในครอบครัวมีผลต่อสภาพจิตใจมากค่ะ ถ้าแม่เครียดอยู่สู้ๆนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

เราพยายามคุมอารมณ์นึกถึงลูกไว้ ท่องไว้ตลอด เสียใจมีบ้าง เครียดก็มีบ้าง แต่ตอนนี้พยายามปล่อยวางให้มากที่สุด เพราะเคยอานวิจัยเคยบอกว่า แม่เครียดช่วงท้อง ลูกมีโอกาสออกมามีปัญหาทางด้านอารมณ์และพัฒนาการได้ โดยเด็กที่มีภาวะออทิสติค มักมาจากแม่ที่มีความเครียดสูงบ่อยๆขณะตั้งครรภ์ ออทิสติคบางชนิดน่ากลัวมากนะคะ ต้องส่งบำบัดตลอด พ่อแม่ไม่เป็นอันต้องทำงานอ่ะค่ะ ทรมานมาก

เป็นค่ะ โดยเฉพาะเวลาโดนแยกออกจากแฟนค่ะ ร้องไห้ทุกวัน แต่ต้องอดทนเพื่อลูกค่ะ เหลืออีกแค่เดือนเดียวก็ได้เจอลูกแล้วค่ะ แต่มีปัญหาคือทางบ้านเราเขาไม่ยอมให้แฟนมาที่บ้านจนกว่าจะคลอด เราเสียใจตลอดเลยค่ะ ทั้งๆที่ตอนแรกเราอยู่กับแฟนแล้วพอเหลือเวลาเพียงเดือนเดียวใกล้คลอดทำไมพ่อแม่เราต้องมาจับแยกกันด้วย😭พอคลอดกว่าจะได้เจอแฟนอีกครั้งก็ต้องรออีก3เดือน

ทั้งร้องและเครียดเลยค่ะ แต่จะบอกว่าไม่ดีมากๆเลยนะคะ เพราะเรามีเลือดออกช่วง10-11วีค เราคิดเองว่าเพราะเครียดเลยน่าจะเป็นผลทำให้เลือดออกค่ะ เสียใจมากเลยพยายามไม่เครียดอีก และมีครั้งนึงที่ร้องไห้ท้องแข็งปั้นเป็นก้อนเลยค่ะ พยามนึกถึงลูกเยอะๆค่ะ ว่าเครียดแล้วจะไม่ดีต่อเขา เราเลยพยามไม่ร้องไม่เครียดอีก เราบอกตัวเองว่าเป็นแม่คนแล้วต้องเข้มแข็งขึ้นค่ะ

เราร้องไห้ช่วง 7-10 week เพราะว่าเหนื่อยจากอาการแพ้ค่ะตอนนั้นท้อแท้มาก ดีที่คนที่บ้านเข้าใจ ยังไงก็สู้ๆนะคะ เราคิดแค่ว่าปกติใช้ชีวิตปีนึงแปบๆก็ผ่านไปแล้ว นี้แค่ 9 เดือนอดทนอีกหน่อย ก็จะได้เจอกับความสุขตัวน้อยๆแล้ว และจะมีกำลังใจมากๆเวลาคุณหมอนัดแล้วซาวเห็นเด็กน้อยขยับตัวค่ะ 🖤

ตอนไตรมาสแรกเครียดคะมากคะและแม่ก็อยากให้เอาเด็กออกพอเราเก็บเด็กไว้ตอนนี้ไตรมาสที่สามแล้วยังมีร้องไห้บ้างคะเพราะมีปัญหากับแม่และเครียดหลายๆอย่างแต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วคะเพราะเราเหนื่อยกับการแคร์ความรู้สึกคนรอบข้าง

เป็นเหมือนกันจร้าแม่ เป็นตอนท้องหนักเลย คิดมากๆๆ คิดเยอะไปหมด เครียดทุกวันเลยจร้า นอนไม่หลับ ร้องไห้บ่อยมากๆ รู้สึกอ่อนแอมาก สมองชอบคิดแต่เรื่องเก่าๆที่ผ่านมานานแล้วอยู่ๆก็คิดขึ้นมา 😢😭วันๆหลายอารมณ์ มาก 😢

มีค่ะ อะไรนิดหน่อยน้ำตาจะแตก ดูอะไรก็ดราม่าง่ายมาก วันอาทิตย์นอนจะต้องไปทำงานวันจันทร์น้ำตาจิไหล ไม่อยากไปทำงาน แต่ก็ต้องรู้เท่าทันไว้ค่ะ ประมาณว่านี่เรากำลังจะอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ พอๆฮอโมนๆ ยอกตัวเองแบบนี้