แบบนี้เป็นแม่คนไม่ได้ใช่ไหมคะ

ท้องแรกค่ะคือไม่รู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับการตั้งครรภ์เลยทั้งการซื้อของการเตรียมคลอดหรืออาการใดๆที่ผิดปกติของลูกเราไปตามที่หมอนัดตลอดหมอก็จะแค่บอกว่าปกติทุกอย่างกับให้ยาเพิ่มมาเป็นแบบนี้ตั้งแต่7วีคจนตอนนี้34วีคแล้วก่อนหน้านี้เราไม่เข้าใจอาการท้องแข็งท้องปั๊นหรือการนับลูกดิ้นปกติเวลาเรากินข้าวหรือตื่นนอนลูกก็จะดิ้นแรงจนเรารู้สึกได้แต่วันนี้เหมือนเราจับสังเกตว่าลูกเราดิ้นเบาและน้อยลงจนเราอยากรู้ให้แน่ชัดเลยไปหาหมอดีกว่าพอเราไปหมอก็เข้ามาตรวจๆแล้วหมอก็ถามเราว่าปกติลูกดิ้นวันละกี่ครั้งเราก็บอกว่าไม่ได้นับค่ะแล้วเขาก็พูดเหมือนว่าจะคิดเองเออเองได้ยังไงแล้วรู้ได้ยังไงว่าลูกดิ้นน้อยลงเดาเอาหรอสนใจบ้างไหมดูแล้วไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลยนะ เราไม่ได้เป็นคนอยากมีลูกตั้งแต่เเรกอยู่แล้วเราคิดจะเอาออกตั้งแต่รู้ว่าเราท้องแล้วยิ่งพอมาได้ฟังแบบนี้แล้วเรายิ่งไม่อยากจะมีต่อไปเลยเราดูเป็นแม่ที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอคะแบบนี้เราควรทำยังไงหรอคะมันรู้สึกแย่มากแย่จนไม่อยากคุยกับใครเลยค่ะเคยคิดฆ่าตัวตายแล้วค่ะแต่ก็ไม่กล้าที่จะทำแล้วแบบนี้ควรทำยังไงคะเรากลายเป็นคนไม่อยากไปโรงบาลไม่อยากเจอหมออีกเลยค่ะความคิดแบบนี้เป็นแม่คนไม่ได้ใช่ไหมคะแต่เราก็มีความห่วงใยลูกนะคะ

21 ตอบกลับ
undefined profile icon
เขียนข้อความตอบกลับ

การนับลูกดิ้นหมอแนะนำให้นับหลังทานอาหารค่ะ ภายใน 1- 2 ชม.หลังทาน ถ้าน้องดิ้นเกิน 10 ครั้งปกติแข็งแรงดีค่ะ ทานอาหาร 3 มื้อ นับทั้ง 3 มื้อ ถ้าวันไหนน้องดิ้นน้อย วันนึงรวมกันแล้วไม่ถึง 10 ครั้งควรไปพบหมอค่ะ ท้องแข็งเป็นอาการมดลูกหดเกร็งตัวค่ะ จะรู้สึกเหมื่อนท้องตึงๆ แน่นๆท้องหน่อย ลูบดูแล้วแข็งๆ ถ้าทำอะไรอยู่ให้ค่อยๆขับช้าลง นั่งพัก หรือนอนเอนหลัง นอนตะแคงซักแปปก็หายค่ะ บางคนรู้สึกเจ็บ บางคนไม่รู้สึกเจ็บ ส่วนท้องปั้น น่าจะเป็นอาการที่ลูกดิ้นแล้วโก่งตัวนูนแข็งขึ้นมา ลักษณะเหมือนก้อนปั้น เห็นได้ชัดจากภายนอก อาจเกิดจากการพลิกตัวของน้องหรือขยับตัวแบบแรงจนเห็นได้ชัด ตามความเข้าใจของเรานะคะ สู้ๆค่ะ ไม่มีใครเป็นแม่คนไม่ได้หรอกค่ะ ผู้หญิงทุกคนมีสัญชาตญาณความเป็นแม่อยู่ในตัวกันทุกคน แค่คุณคิดสั้นแต่ทำไม่ลงในขณะที่คุณท้อง คุณก็ถือว่าเป็นแม่คนที่อย่างน้อยๆคุณก็ไม่ได้คิดเห็นแก่ตัวฆ่าตัวเองไม่พอยังพ่วงลูกที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรให้ตายไปด้วย เราเคยพลาดท้องตอนอายุ 15 -16 ปี ตอนที่รู้ว่าท้องก็คิดอยากเอาออก กลัวไปหมดทุกอย่าง ห่วงอนาคตตัวเองสาระพัด ไหนจะพ่อแม่ แถมแฟนก็เด็กเหมือนกันไม่เอาไหนซักอย่าง คิดวกวนมากมาย สุดท้ายเราตัดสินใจเก็บลูกไว้ ปัญหาอะไรถ้ามันจะโถมเข้ามาก็น้อมรับมัน เราเลือกเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว โดนประนามสาระพัด ชาวบ้านนินทากันหัวซอยยันท้ายซอย นอนลูบท้องร้องให้ทุกวัน จนคลอดก็ต้องทนให้ครอบครัวกนด่าเพราะต้องให้เค้าช่วยดูแล จนลูก 6 เดือน เราเริ่มทำงานหางาน หาเงิน เลี้ยงลูก จนตอนนี้ลูก 11 ขวบแล้วค่ะ ชีวิตเราดีขึ้นตลอดๆ ทำอะไรก็มีคนค่อยช่วยเหลือ อาจเป็นเพราะเราเลือกตัดกรรมจากคนอื่น โฟกัสแค่เรากับลูก ใครจะว่าอะไร จะมองยังไงเราไม่สน ขอแค่เรากับลูกอยู่ได้แค่พอสบายเราพอใจแล้วค่ะ คนที่ว่าเราซะอีก ผ่านไปปีเดียวลูกสาวเค้าท้องไม่มีพ่อ ปิดบ้านเงียบกริบ กฏแห่งกรรมยุติธรรมเสมอ ไว้คุณคลอด เห็นหน้าเด็กตัวน้อยๆ แล้วคุณจะลืมไปหมดเลยว่าระหว่างทางที่อุ้มท้องทรมานขนาดไหน เอามาเล่าได้แบบไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ 34 วีคแล้ว อีกไม่นาน สู้ๆนะคะ

อ่านเพิ่มเติม
คำถามที่เกี่ยวข้อง