แม่ท้องแรก 13 สัปดาห์แล้ว

ไม่รู้ว่าที่บ้านคุณแม่เองจะเป็น เหมือนคุณแม่บ้านนี้ไหมคะ ตัวแม่เองท้องตั้งแต่อายุ 13 ค่ะโตมากับยายตอนแรกก็ไม่กล้ากลับบ้านแต่กลัวลูกเกิดมาแล้วไม่มีที่อยู่ค่ะเลยตัดสินใจกลับบ้านทั้งๆที่รู้ว่าต้องโดนดุโดนตีโดนนินทา พอกลับบ้านจริงๆ ยายไม่ตีเราเลยค่ะได้แต่สอนเราแล้วก็ให้กำลังใจเราไม่ให้เราท้อบอกว่าจะไม่มาเยี่ยมเราที่โรงพยาบาลแต่สุดท้ายก็มาแถมเลี้ยงเหลนให้เราจนโต สู้ๆนะคะ การได้เป็นแม่คนไม่มีอะไรที่แย่หรอกค่ะ อย่าไปกลัว ในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นอย่าคิดไปเองในสิ่งที่เรายังไม่เคยเจอ

ของเราก้จิตตกช่วงแรกๆ เพราะกำลังเรียนยุ ตัดสินใจบอกครอบครัวช่วง3เดือน เขาก้ถามสาระทุกข์สุกดิบ เพราะเขากลัวเราเป็นโรคซึมเศร้าฆ่าตัวตาย ส่วนพ่อไม่คุยกับเราเลย จนแกน่าจะทำใจได้ แกก้คุย. แล้วก้ยอมรับผลที่เราทำขึ้นมาด้วย แรกๆเขาอาจจะไม่ยอมรับ แต่สักพักทุกอย่างจะดีขึ้นนะคะ สู้ๆ

สู้ๆๆนะคะ อย่าเอาออกเด็ดขาด ใครจะเป็นอย่างไร ใครจะว่าอย่างไร ก็ช่างเค้าคนที่เราต้องแคร์ที่สุดใส่ใจที่สุดคือ ลูกในครรภ์ของเรา เค้ามาแล้ว เค้าเลือกเรา ให้เป็นแม่เค้าแล้ว เราต้องดูแลเค้าให้ดีที่สุดค่ะ รอค่ะ รอแค่เค้าออกมาทุกอย่างจะดีขึ้นเองค่ะ

เข้มแข็งค่ะ แม่จะทำทุกอย่างได้เพื่อลูกนะคะ ทำจิตใจให้ดีนะคะ ความเครียดมีผลกับแม่และลูกมากๆ ตอนท้องเราก็ไม่ได้แต่งไม่ได้อยู่กับแฟน ของเราอาจไม่หนักเท่า แต่กว่าทางบ้านแฟนจะให้เข้าบ้านก็ ใกล้คลอด เชื่อว่าถ้าเด็กคลอด จะดีขึ้นกว่านี้คะ

สู้ๆค่ะ เราก็เคยจิตตกตอนรู้ว่าท้อง แต่พอผ่านไปสักพักเดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นค่ะ ยิ่งตอนไปซาวแล้วเห็นลูกครั้งแรก ทุกอย่างมันดูมีกำลังใจขึ้นมาเลยค่ะ #เราเองก็ไม่พร้อม แต่เค้ามาแล้วเราก็ต้องดูแลเค้าให้ดีที่สุดค่ะ #ตอนนี้เรา15 w1d ค่ะ

สู้ๆนะ ส่วนเราก้อ 13 สัปดาห์เหมือนแฟนเสียตอนเราท้องได้6สัปดาห์ เขาไปเรวมากเราก้อไม่ทันตั้งตัว เราร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเขา พยายามไม่ร้องไม่คิดเพาะยังมีตัวเลกอยุ่กลัวเขาจะเกิดมาไม่เเข็งเเรง สู้ๆนะ✌️✌️☺️

เราก็ท้องแรกค่ะ ไม่พร้อมอะไรเลยสักอย่าง ตอนนี้รับผิดชอบทุกอย่างเองค่ะ ยังไม่ได้บอกที่บ้านด้วยซ้ำ มีแค่เรากับแฟนที่รู้ ก็ช่วยกันเก็บเงินดูแลน้องค่ะ ไม่อยากให้ทางบ้านต้องเดือดร้อน เหนื่อยแต่มีความสุขค่ะ ☺

สู้ๆนะคะให้จินตนาการตั้งหน้าตั้งตารอเค้าดีกว่าค่ะ..ว่าน้องเกิดมาต้องหน้าตาน่ารักสุขภาพแข็งแรง...น่าเอ็นดูมากๆ...เมื่อถึงวันนั้นแม่จะมีความสุขมากๆค่ะผ่านมาแล้วให้กำลังใจนะคะ

สู้ๆนะค่ะ ช่วงนั้นแม่ก็บอกเราเอาออกค่ะแต่เราไม่ยอมเอาออก เราร้องไห้ทุกคืนทั้งคิดมาก แต่เราอธิบายให้ท่านฟัง จนตอนนี้ท่านก็รับได้แล้วค่ะ

ของเราก้เหมือนกัน เครียจทุกวันจนชักเข้า รพ. หมอบอกเชื้ออีสุกอีใสเข้าสมอง อย่าเครียจเลยนะคะ เกือบเสียลูกไป