🎪 โพสต์นี้ลุ้นรับยกเซ็ต!!! เอาไปเลยที่นอนเด็ก เบาะไข่ พร้อมหมอนหลุม

ประสบการณ์การตั้งครรภ์ลูกคนแรก ตอนนั้นเรียนอยู่ ม.6 เทอม2 เกิดจากความที่เราไม่ได้ป้องกันเลยตั้งครรภ์ขึ้นมา ผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายได้มาพูดกันแต่ก็ตกลงกันไม่ได้ทางแม่เราเลยตัดสินใจให้เราเลิกกับแฟนตอนนั้นเราเสียใจมากไม่รู้จะทำยังไงตอนนั้นท้องได้ 2 เดือน เราไม่มีประสบการ์อะไรสักอย่างพอผ่านไปได้ไม่นานเราเริ่มทะเลาะกับแม่ เพาะแม่จะให้เราไปเอาเด็กออก ทางญาติพี่น้องก็บังคับมาพูดเกลี่ยกล่อมทุกวัน คือเราเป็นลูกสาวคนเดียวแม่ตั้งความหวังไว้กับเรามากอยากให้เรามีอนาคตที่ดีไปได้ไกล ตอนนั้นเราปะคับปะคองตัวเองไปโรงเรียนทุกวันเพราะใกล้จบ ม.6 แล้ว ดีที่มีเพื่อนๆคอยช่วยเหลือจนเราจบ แต่เราก็ยังทะเลาะกับแม่อยู่กันจนแม่พูดคำว่าถ้าไม่เอาออกก็ตัดความเป็นเเม่ลูกกันไปกัน ตอนนั้นเราอยู่กับตากับยาย เราเคลียดมากไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ไม่มีที่ปรึกษาอยู่ตัวคนเดียว ขังตัวอยู่แต่ในห้อง คิดจะผูกคอตายเพาะตอนนั้นเรายืนยันกับคนในครอบครัวไปว่า เราจะไม่เอาออกเด็ดขาด ถ้าจะให้เอาออกเราก้อยอมตายไปกับเด็กยังดีกว่า เพาะคนที่บาปคือตัวเรา ความรู้สึกผิดจะอยู่กับเราไม่จนวันตาย ตอนนั้นแม่ไม่คุยกับเราเลยขาดการติดต่อไปเลย เราก้อได้แต่ภาวนาว่าสักวันแม่จะเห็นใจและรักเด็กคนนี้ เราเชื่อความรู้สึกตัวเองว่าเด็กในท้องคือผู้ชาย เพาะก่อนที่เราจะตรวจท้องเราฝันเห็นผู้ชายมานั่งเล่นด้วย เราพยายามบอกแม่ว่าได้หลานผู้ชายนะ จนเวลาไปผ่านแม่เริ่มยอมรับ เริ่มเปิดใจ คือเรากับแม่ไม่ได้อยู่ด้วย แม่ไปทำงาน กทม ตั้งแต่เรา 3 เดือน วันนั้นแม่ต้องย้ายมาทำงานใกล้บ้านพอดี เราเลยมีโอกาสเจอกัน แม่พาเราไปหาซื้อของเตรียมคลอด ตอนนั้นเรามีความสุขมาก เพราะแม่อยากมีลูกชาย แต่เรากันเกิดมาเป็นผู้หญิง แม่ต่อเติมบ้านให้เราใหม่ให้อยู่สบายกว่าเดิม พอวันเราคลอดแม่ก้อลางานจาก กทม เพื่อมารับขวัญหลาน ตอนนั้นเราเกิดเดินไม่ได้ขึ้นมา *สาเหตุคือ นั่งให้นมลูกผิดเส้นเลยยึดเดินไม่ได้ 2 เดือน แม่เราต้องลางานกับมาหาเราทุกอาทิต จาก กทม มาต่างจังหวัด มาทุกๆวันศุกร์ กลับวันอาทิตย์เป็นอยู่แบบนี้เป็นเดือนๆ คอยซักผ้า อาบน้ำ พยุง เลี้ยงหลาน เราโชคดีที่มี ตากับยายมีแม่ที่คอยดูแลมาตลอด ตอนนั้นลำบากมากเราต้องใช้ไม่เท้าตลอดได้นอนอย่างเดียว ไปหาหมอก้อไม่หาย กินยาอะไรก้อไม่หาย จนวันนึงน้าเราพาไปคลีนิกแถวบ้านหมอเลยลองฉีดยาคลายกล้ามเนื้อให้หลังจากนั้นเราก้อเริ่มกลับมาเดินได้ เราเริ่มทำหน้าที่แม่เต็มตัว เป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวมาตั้งแต่ท้องได้ 2 เดือนจนตอนนี้ลูกเรา อายุ 9 ขวบแล้ว ต้องขอบคุณครอบครัวที่คอยซัพพอตร์เรากับลูก ให้ความรัก คอยช่วยเหลือทุกอย่าง เราเลี้ยงลูกเองมีตากับยายช่วยเลี้ยงจนลูกเราไม่เคยขาดความอบอุ่นเลย ไม่เคยถามหาคำว่าพ่อเลย เพราะเราทำหน้าที่พ่อแม่ได้อย่างสมบูรณ์ ทุกวันนี้เราภูมิใจมาก วันนั้นเราตัดสินใจถูกแล้วที่เก็บเค้าไว้เพราะเค้าคือของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิต ถ้าไม่มีเค้าในวันนั้น วันนี้เราคงอาจใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปแล้ว ทุกวันนี้เหนื่อยแค่ไหน ท้อแค่ไหนก็ยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อลูก แค่เห็นรอยยิ้ม ได้หอมแก้มเค้า เราก็หายเหนื่อยแล้ว อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อลูก #ขอบคุณที่เกิดมาเป็นของขวัญที่มีค่า #ขอบคุณที่เกิดมาเป็นบทเรียน บททดสอบให้แม่เข้มเเข็งและเดินไปข้างหน้าต่อได้ 👩‍👦