แชร์ประสบการณ์

มันจะมีโมเม้นท์นึงที่แม่รู้สึกกลัวๆซึ่งไม่ใช่ตอนเข้าห้องผ่าตัดนะคะ ตอนนั้นยังมีพยาบาลให้กำลังใจคอยปลอบคอยอธิบายขั้นตอน คอยอยู่ใกล้ๆเรา แต่ที่แม่กลัวก็คือตอนที่เข็นออกจากห้องผ่าตัดไปอยู่ห้องพักฟื้นรอสังเกตอาการค่ะ คือเข็นมาเสร็จทุกอย่างเงียบมาก เหมือนเข็นแม่มาทิ้งไว้อยู่คนเดียว🥺แม่เองก็แบบสลึมสลือ เห็นพยาบาล1คนถ้วนแบบเบลอๆ มองไม่ชัดเลย เหมือนฝัน เหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาอธิบายแม่นิดหน่อยว่ากำลังทำอะไรแล้วก็เดินไปเลยค่ะ จะหลับก็หลับไม่ลงแต่อยากหลับนะคะ แต่ฝืนตัวเอง คือตอนนั้นมันคือคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อะค่ะ แบบนอนนิ่งอย่างเดียว แล้วก็เผลอหลับไป สักพักเขาก็มาปลุกค่ะ แล้วพาเราไปห้องพักถึงห้องพักก็รู้สึกดีเลยค่ะ เจอสามี เจอแม่ อุ่นใจ🥰