การรับมือกับการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว

เอาจริง การอยู่กับคนที่ไม่พยายามเข้าใจ ไม่พยายามปรับปรุงตัวมันโคตรแย่ค่ะ เราตอนท้องสามีก็ใส่อารมณ์ด้วยตลอด ขึ้นเสียง พูดจาไม่ดีทำร้ายจิตใจเราทุกวัน ทะเลาะกันทุกวัน เราแรก ๆ ทนเงียบไม่ทะเลาะ หลัง ๆ ไม่ไหวด่าคืนพร้อมถามหย่า แต่เราซวยตรงที่เขาไม่ยอมไปไม่ยอมหย่า (เขาอยู่บ้านเรา) ทะเลาะกันก็ดีได้วันเดียวแล้วก็ทำนิสัยเดิมอีก 1 ปีหลังคลอดเราเหมือนคนประสาท วีนเหวี่ยง อารมณ์ร้าย ทะเลาะกันด่ากันต่อหน้าลูกทุกวัน ชีวิตดิ่งลงเหวไปหมดทุกสิ่ง กับลูกก็จูนกันไม่ติด เลี้ยงไปวัน ๆ ไม่เคยมีความสุขสักวัน ผลทุกอย่างตกลงที่ลูก สะดุ้งร้องไห้ทุกครั้งที่เราหรือสามีเสียงดัง ลูกกลัวเราจนไม่กล้ามองหน้าเราด้วยซ้ำ เราเลยเลิกทะเลาะไม่พูดไม่คุยกับสามีเลย ทุกวันนี้ลูก 1.10 ขวบแล้ว สามีก็เหมือนเดิม ไม่เคยควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ เห็นแก่ตัวกับเราทุกเรื่อง เราต้องทนทุกอย่างเพื่อให้ลูกไม่เห็นภาพแย่ ๆ ระหว่างพ่อแม่ ไม่มีผัว ไม่มีพ่อ ดีกว่ามีผัว มีพ่อประสาทเยอะค่ะแม่ บ้านที่ควรรักษาไว้ให้ลูกคือบ้านที่มีความสุข ไม่ใช่บ้านที่มีแต่ความทุกข์ ถ้าเราทุกข์เราไม่มีทางเลี้ยงลูกอย่างมีความสุขได้หรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้แม่นะคะ