คนโตวนไม่ไปไหนเลย

ขอแชร์เรื่องของหลานสาวละกันค่ะ คนโตห่างคนเล็ก 5 ขวบกว่าๆ ตั้งแต่คนเล็กอยู่ในท้อง ทุกคนในครอบครัว จะไม่มีใครพูดอะไร ให้คนโตรู้สึกว่า กำลังจะหมดความสำคัญ กลับกันคือ ให้เค้ามีส่วนร่วมเสมอๆ ตั้งแต่หยิบวิตามิน ช่วยเลือกซื้อข้าวของให้น้อง แม้แต่การไปอัลตร้าซาวด์ก็ให้ไปด้วย ให้เค้ารับรู้ว่า ความเป็นพี่ของเค้านั้นสำคัญกับน้องและทุกๆ คน พอน้องคลอด ก็ให้เค้าอุ้ม ให้เค้ามีส่วนร่วม หยิบผ้าอ้อมให้น้อง ทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้น้อง และชมเชยเค้าทุกครั้ง บอกเค้าว่า น้องเค้าโชคดีที่มีพี่แบบเค้าคอยดูแล เราทุกคนในครอบครัว จะทักคนโตก่อนคนเล็ก กอดคนโตก่อนคนเล็ก เพราะเราถือกันว่า คนโตรู้เรื่องแล้ว คนเล็กยังไม่รู้เรื่อง เราให้ความสำคัญกับจิตใจคนโตก่อน และไม่มีใครใช้คำพูดเสียดแทงประเภท ตกกระป๋อง เป็นอันขาด และไม่เคยห้าม ไม่เคยว่า อย่าแตะน้อง อย่าทำน้อง จับน้องเบาๆ อะไรแบบนี้ เจ้าคนโตเคยหมั่นเขี้ยวเจ้าคนเล็ก จับแขนน้องแรง เราก็อธิบายว่า มือป้าใหญ่กว่ามือหนู ถ้าป้าจับหนูแรง หนูจะเจ็บมั้ยคะ แล้วหนูว่ามือหนูใหญ่กว่าน้องมั้ย หนูจับแบบนั้น น้องจะเจ็บมั้ยคะ หลังจากนั้น เค้าก็ระวังมากขึ้น โดยที่ไม่ต้องมีการดุด่าว่ากล่าวให้น้อยใจกัน หลานเราสองคน เลยไม่เคยมีปัญหาอิจฉากัน ตอนนี้คนโต 6 ขวบกว่า คนเล็กขวบกว่าค่ะ หลานคนโตจะติดเรามากเป็นพิเศษ ตอนเราท้องก็บอกเค้าว่า เรากำลังจะมีน้อง เค้าก็ดูอึ้งๆ ไป เราเลยบอกเค้าว่า เราจะดีใจมาก ถ้าได้เค้ามาเป็นผู้ช่วยเลี้ยงลูกของเรา เค้าก็รู้สึกดีขึ้น และตื่นเต้นกับการที่เราตั้งท้องค่ะ จิตใจเด็กละเอียดอ่อนมากกว่าที่เราผู้ใหญ่จะคาดถึงค่ะ

เหมือนบ้านนี้เลยค่ะ ตอนอยู่ในท้องหอมทั้งวัน พอคลอดบรรเทิงเลยค่ะทั้งตีทั้งกัดแม่ต้องเฝ้าตลอด