แม่ๆคิดยังไงกับคำพูดโบราญ

บ้านนี้เหนื่อยแสนเหนื่อยกับคำพูดโบราญตั้งแต่ท้องจนคลอด เราเป็นคนไม่เชื่อนะคำโบราญแต่ไม่ลบลู่อะไรเค้าหรอก แต่เราคิดว่านี่ยุคสมัยไหนกันแล้วทำไมไม่เชื่อหมอ เราบอกก่อนตั้งแต่รู้ว่าท้องบอกกับตัวเองเสมอว่าจะเลี้ยงลูกทางการแพทย์ แอนตี้คำโบราญ ตอนท้องก็ห้ามเตรียมของ แต่ใจเราอ่ะอยากเตรียมตั้งแต่รู้เพศอยากทยอยซื้อไม่อยากตู้มเพราะคิดว่าคงซื้อไม่ไหวแน่ๆ อยากไปเดินซื้อของด้วยตัวเองหยิบจับเนื้อผ้าแต่แฟนเราเป็นคนเชื่อคำพูดที่บ้านก็คือห้ามเตรียมมันไม่ดี จนเราตัดสินใจซื้อตอน36วีคซื้อเท่าที่จำเป็น ที่ลงใส่ตะกร้าวันคลอดวันคลอดคิดว่าเตรียมโอเคละ สุดท้ายยังต้องวุ่นซื้อผ้าห่อตัว คิดดูสิถ้าเราเองไม่เตรียมตะกร้าเองจะวุ่นขนาดไหน แค่นี้ยังวุ่นมาก ออกจากโรงพยาบาลมาเจอคำพูดทั้งบ้านแฟนบ้านตัวเอง เรื่องป้อนน้ำ กินกล้วย เอาน้ำลายแตะใต้สะดือลูก กินน้ำขับคาวปลา บลาๆ บางทีเราได้ยินเยอะๆสวนกับไปบ้าง สวนไปเยอะๆเค้าไม่ฟ้ง เราไม่กล้าให้ใครเลี้ยงลูกเราเลย ไม่อยากจะคิดจะเกิดอะไรขึ้น จนตอนนี้เราเหนื่อยมากนอยด์ เหมือนไม่มีใครปกป้องลูกเรานอกจากเรา แฟนก็ไม่พูดอะไร แต่เค้าช่วยเลี้ยงดีนะแต่เรารู้สึกว่าเราพูดเรื่องนี้กับใครไม่ได้เลยเหมือนอยู่ตรงกลางที่โดดเดี่ยวมาก อยากร้องไห้แต่ไม่กล้าร้องไม่กล้าเครียดกลัวน้ำนมหด? อันนี้เรื่องจริงไม่กล้าเครียดไรเลยห่วงลูกคิดถึงแต่ลูก แม่ๆมีประสบการณ์แบบไหนกันบ้างคะ