ตั้งแต่มีลูกเป็นคนร้องเก่งมากแต่ก็ยังมีแฟนที่คอยให้กำลังทำให้ชีวิตยังมีความสุขแต่พอแฟนไปทหารก็คลอดลูก อายุ17 คือต้องรับผิดชอบเด็กคนหนึ่งแบบไม่มีกำลังใจไม่มีคนให้ระบายมีแต่คำว่า "ก็อยากมีเองลูกมึงก็เลี้ยงเอา" คือแม่งอย่างท้อช่วงนั้นแฟนก็เป็นทหารใหม่ไปฝึก ร้องไห้ทุกวันคิดมากตลอดแต่พอเห็นหน้าลูก เขาหิวเขาต้องการนมจากแม่ก็ต้องเข้มแข็งและปาดน้ำตาอุ้นลูกกินนม ตั้งแต่คลอดมาไม่เคยมีวันไหนนอนเต็มอิ่ม บางทีก็เหนื่อยจนโมโหจนอยากจะตีลูกอยากเดินหนีเวลาลูกร้อง แต่ก็ทำได้แค่คิดเพราะยังไงเขาก็ลูกเราเลือกที่จะมีเขาแล้วก็จะไม่ทำร้ายเขา ทุกวันนี้ก็ร้องไห้ เหนื่อยและท้อ แต่มีความสุขนะเวลาลูกยิ้มและคุยกับเรา และเวลาแฟนโทรมาให้กำลังใจ สภาพจิตใจตอนนี้ก็ดีขึ้น แต่ก็ยังมีร้องไห้บ้าง อยากจะขอกำลังและให้กำลังจากแม่ๆทุกท่านนะคะ