🎪 โพสต์นี้ลุ้นรับยกเซ็ต!!! เอาไปเลยที่นอนเด็ก เบาะไข่ พร้อมหมอนหลุม

💖ตอนท้องลูกคนแรก 🤰 ประจำเดือนขาดไป2-3เดือน ลองซื้อที่ตรวจมาตรวจดู รออยู่1-2นาที ขึ้นลองขีดชัดมาก ตอนตอนแรกเรายังไม่เชื่่อเลย ลองตรวจซ้ำขึ้นเหมือนเดิมเลย ตอนแรกเรากับแฟนไม่กล้าบอกใครเลย เพราะตอนนั้นเราสองคนยังไม่มีอะไรที่พร้อมจะมีลูกเลย แต่เราเลือกที่จะอุ้มท้องต่อ เพราะคิดว่าเค้าไม่ได้ผิดอะไร แล้วเค้าก็คือลูกของเรา ถึงเราจะแย่แค่ไหนเราก็ไม่กล้าทำร้ายเค้าหรอก แต่ทุกอย่างที่คิดไว้ว่าต้องโดนว่าทำไมไม่รู้จักคุม อะไรแบบนี้ !! แต่พอบอกทุกคนไปทุกคนก็พร้อมจะช่วยเหลือเราทุกอย่าง เราจึงไปฝากครรภ์ โรงพยาบาลใกล้บ้าน คุณหมอบอกน้องแข็งแรงดี ระหว่างที่เราท้องเราก็ออกไปขายของกับแฟนทุกวัน แล้วก็กินเยอะมาก ทั้งของบำรุงลูกและของที่เราอยากกินด้วย ใกล้ๆคลอดเราอยากรู้ว่าได้ลูก ญ/ช เลยเก็บตังไปซาวน์ที่คลินิก ตอนไปตื่นเต้นมาก สรุปคือได้หญิงจ้า🤰👶 วันที่เจ็บท้องคลอดเรายังไปขายของตามปกติอยู่เลย แต่ทั้งวันนั้นเจ็บแบบเตือนทั้งวัน พอตกเย็นเลยปวดมาดขึ้น ช่วงค่ำเลยไปโรงพยาบาล หมอบอกปากมดลูกเปิดแค่1เซนเอง เราเลยกลับมานอนที่บ้าน ทั้งคืนนั้นปวดยาวๆเลยจ้า เช้ามาตัดสินใจจะไปโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่ก็ยังปวดทนได้อยู่ เลยยังไม่ได้ไป ผ่านมาถึงช่วงบ่ายอาการเริ่มปวดมากขึ้นเยอะ บ่าย3เลยไปโรงพยาบาลเลย ไปถึงเข้าไปตรวจเปิด4เซนหมอบอกนอนรอได้เลยค่ะ เราแบบปวดมากและ ช่วง5โมงเปิดถึง8เซน หมอทำการเจาะน้ำเกลือ เตรียมอุปกรณ์ เราก็นอนปวดต่อไป อีกสักพักหมอมาเรียกให้เข้าไปห้องคลอดนอนรอคลอดเลย เรานอนไปถึง6โมงกว่าไม่มีวี่แววจะคลอกเลย หมอเลยบอกว่าถ้ามีลมเบ่ง ให้เบ่งเลย เราก็รอก็ไม่มีแรงเลย เลยลองเบ่งเอง ปวดมากเลย ผ่านไปสักพัก หมอต้องฉีดเร่งคลอด แล้วก็ขึ้นขย่มท้อง สุดท้ายน้องออกมาตอน20.05น น้ำหนัก2560กิโลกรัม ส่วนสูง42 รอบศรีษะ32.5 รอหลังคลอดสองวัน น้องมีอาการตัวเหลือง เลยต้องอยู่ต่อไปอีกสองวัน สงสารลูกมาก โดนเจาะเลือด เจาะสายน้ำเกลือ ร้องแบบแม่ใจจะขาดแทน นี่คือเรื่องราวทั้งหมดของ🥰น้องเหม๋ยอิง💕ค่ะ

บันทึกประสบการณ์คลอดครั้งแรก 00.33 น้ำเดิน ไหลเยอะมาก 0.45 เดินทางมาร.พ ศิริราช 1.24ถึงรพ.แผนฉุกเฉิน รอเอกสารตรวจโควิด (น้ำไหลไม่หยุด) 02.15 ตรวจโควิด ปวดท้องทนได้ (น้ำยังไหล) 02.30 ขึ้นแผนกสูติ พระศรีฯ เปลี่ยนชุด (น้ำไหลไม่หยุด) รอผลโควิดปรากฏไม่เป็น 3.42 โดนตรวจปากมดลูก ปรากฏว่า 1.5เซนติเมตรปวดท้องมากสุดดดจะบรรยาย ปวดหายฯ 5.33 โดนตรวจปากมดลูกอีกที 2.5cm 6.11หมอบอกเปิดน้อย ให้น้ำยาเร่งคลอดปวดขึ้นกว่าเดิมสุดยอดชีวิตนี้ 8.53 โดนตรวจปากมดลูกพบ3.00เซน 10.00 โดนตรวจปากมดลูก ไม่เปิดเรยเท่าเดิม 3.00cm 12.55 โดนตรวจปากมดลูกอีก เอ้ายัดเข้าไปปวดชิปหาย มดลูกเปิด 4cm 14.30 โดนตรวจปากมดลูก เปิดแค่5cm หมอบอกอาจจะต้องผ่าคลอดรอตรวจอีก2ชม. 15.55 โดนสวนท่อฉี่เพราะเยี่ยวไม่ออก (คิดถึงตอนพามะนาวไปหาหมอมันโดนสวนท่าปัสาวะ) 16.00 โดนตรวจปากมดลูก ไม่เปิดเพิ่ม เท่าเดิม หมอบอกต้องผ่าแล้วหละ okผ่าก็ผ่าปวดสุดยอด 17.15 สวนท่อปัสสาวะ 17.30 โดนเข็นไปห้องผ่าคลอด เวลาไม่รู้ละตอนนี้ ......โดนบล๊อกหลัง หมอพยาบาลทำอะไรไม่รู้ ไม่รู้เรื่อวชาไปหมด 18.12.......ออเเง้ๆๆๆๆ น้ำตาแตกเลย คิดถึงพ่อกะแม่ สวดมนต์ไปด้วย เนื้อเน้อลืมหมด จากนั้นหมอก่เอาเด็กน้อยมาให้ดูแว๊บเดียวบอกต้องไปห้องพักพื้นตรวจน้ำตาลลูก เพราะเเม่เป็นเบาหวานขณะตั้งครรภ์ 19.00ไปห้องพักฟื้น โดนครึกแผลเพราะกันตกเลือด3รอบ ชั่วโมงละครั้ง 21.00 ย้ายไปห้องพักที่จอง ขณะเคลื่อนย้ายเจ็บมาก 21.30 พยาบาลเช็ดตัวให้แล้วก่บีบหัวนมดูน้ำนม ความเจ็บปวดดดดสุดยอดของสุดยอด พ่อแม่เราคลอดเราน่าจะทรมานกว่านี้ รวมเวลาเจ็บของปากมดลูก03.00-17.30 ปวดไม่ทุเรา ปวดหายๆ ไม่มีเว้นยาวๆเลย ผ่าคลอดก่เจ็บแผลมากกกกกก สรุปแม่โดนทั้งรอคลอดและผ่าคลอด สองเด้งเลย ปล.ลูกยังอยู่ห้องพักฟื้นนนน พอลูกออกมานมแม่ก่ยังไม่มา พอเห็นนมหยดแรกน้ำตาไหลเลยค่ะ หยดแรกเพื่อเจ้าตัวเล็ก และสิ่งมี่ทรมานใจที่สุดคือการที่ลูกต้องเข้าสวอซจมูก เพราะบุคลากรทางการแพทย์ติดโควิด แม่ขอภาวนาให้ลูกของแม่อย่าเป็นอะไร พระคุ้มครองหนูนะลูก เด็กน้อยน้องมิลลี่ มิลลิเมตร ของแม่

"แม่" สั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่กว่าจะเป็นแม่คนหนึ่งได้มันไม่ง่ายเลย และเชื่อว่าความฝันของชีวิตลูกผู้หญิงคือการได้เป็นแม่ เหมือนตัวแม่เอง ใฝ่ฝันมาตลอดตั้งแต่ก่อนแต่งงานว่าอยากมีลูก แต่ก่อนจะมีลูกตัวพ่อกับแม่เองได้ตรวจร่างกายเตรียมพร้อมก่อนการตั้งครรภ์รอแล้ว กินยาบำรุง ปรึกษาหมอตลอดแต่ก็ไม่ได้ผล จึงรู้สึกว่าปล่อยวางแล้ว แต่ก็รอคอยมาตลอด6ปีกว่าๆ จนวันหนึ่งความฝันของแม่กับพ่อก็เป็นจริง น้องมาเองแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แต่เส้นทางการเริ่มต้นกับคำว่าแม่มันก็ไม่ง่ายจริงๆ ตอนเริ่มท้องอ่อนๆแม่มีเลือดออกตลอด หมอแจ้งว่าเป็นแท้งคุกคาม คือแม่เองใจหวิวมากกลัวน้องจะไม่อยู่กับแม่ แต่แม่ก็เข้มแข็งใจสู้ดูแลตัวเองเหมือนคนป่วยติดเตียงจนหายจากแท้งคุกคาม พอหายได้ไม่นานเลือดออกอีกครั้งตอน4เดือน รีบไปหาหมอหมอแจ้งว่าปลายรกเกาะต่ำทำให้เลือดออก ตัวแม่เองตั้งแต่ท้องคือไม่ได้ทำงานหนักเลย พักอยู่บ้านตลอดไม่ไปไหนนอกจากไปหาหมอ พอเข้าเดือนที่7ท้องเริ่มแข็ง บีบตัวปั้นเป็นก้อน หมอจึงแจ้งว่าห้ามเดินเยอะ เพราะจะเสี่ยงคลอดก่อนกำหนด มันทำให้แม่เครียดอีกครั้งกลัวว่าลูกไม่สมบูรณ์ แต่มันก็ผ่านมาได้จนใกล้ครบกำหนดคลอดแม่จึงคุยกับหมอนัดวันผ่า เพราะท้องแม่แข็งถี่ๆ เมื่อถึงเวลาแม่พร้อมแล้วที่จะต้อนรับสมาชิกใหม่สู่โลกกว้างใบใหม่ แม่ยังจดจำวินาทีแรกที่ได้ยินเสียงลูกร้องในห้องคลอดได้ น้ำตาแม่มันไหลมาจากไหนไม่รู้มากมาย มันตื้นตัน ตื่นเต้น ดีใจ ที่ลูกของแม่แข็งแรงปกติทุกอย่าง "ครอบครัวเราสมบูรณ์แล้ว" อยากเป็นกำลังใจให้แม่ๆทุกคนมีความสุขมากๆในวันแม่ของทุกๆปีนะคะ

ประสบการณ์เป็นแม่เริ่มขึ้นเมื่อทราบว่าประจำเดือนไม่มา วันแรกที่ของประจำเดือนครั้งสุดท้าย15/02/64 เป็น7วัน หลังจากนั้นก็ไม่มาอีกเลยจนปัจจุบันกำลังตั้งท้อง ตอนนี้เป็นได้6เดือนแล้ว ตลอดการเป็นแม่ตั้งท้องมานั้น รู้สึกร่างกายเปลี่ยนแปลงหลาย จากที่เป็นทำงานคล่องแคล่วเดินว่องไว ด้วยความที่เราประกอบอาชีพเป็นพยาบาล แต่พอท้องเริ่มโตการเคลื่อนจะช้าลง บวกกับสถานการณ์โควิคตอนนี้ ที่เรายังคงต้องทำงานกับความเสี่ยงที่อาจจะติดโควิค ซึ่งเราก็เลี่ยงไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะห่วงคนที่อยุ่ในท้องทั้งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำทุกอย่างป้องกันทุกอย่างเท่าที่ทำได้ อยากจะอยู่บ้านไม่อย่กพบคนเยอะเพราะกลัวติดเชื้อแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคำว่าวิชาชีพพยาบาล เศร้าไปกว่านั้น คือต้องอยุ่โดยคุณพ่อก็มาหาไม่ได้ บางครั้ง เสี่ยงก็กักตัว เท่ากับว่าอยุ่กับลูก2คนแบบจริงจัง ยอมที่จะกินทุกอย่างที่เค้าว่าบำรุงลูกแม้ว่ากลัวน้ำหนักจะเยอะหลังคลอดไม่รุ้สิคะ อะไรที่ว่าดีก็พยายามทำ อันนี้ตั้งท้องครั้งแรก ความรุ้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่ามีสิ่งมีขีวิตเคลื่อนไหวในท้องบางครั้งเหมือนเราจะคุยกันรุ้เรื่อง ตื่นเต้นทุกครั้งที่ดิ้น เหลื่อยจากทำงานพอจบจากงานมองดูท้องคุยกันก็เพลินๆไปอีกแบบ มีทั้งเศร้าที่ไม่ได้เจอครอบครัว แต่ก็ต้องทนเอง มีทั้งเจ็บทรมาน กับร่างกายที่เปลี่ยนแปลงหน้าท้องที่โต ขาที่เป็นตะคริว แต่สุดท้ายความทุกข์มันก็กลายเป็นความสุข เหนื่อยกลายเป็นความสุข เมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตที่อยุ่ในท้องเคลื่อนไหวเวลาแม่คุยด้วย

ประสบการณ์การเป็นแม่ของฉัน คือเริ่มตั้งปี 2563 เมื่อฉันตั้งครรภ์ครั้งแรก เห่อมาก ดีใจมาก ฉันกับแฟนดีใจมากๆ เพราะปล่อยมานานไม่ติดสักที ก็เลยพยายามบำรุงทุกอย่าง กินของที่มีประโยชน์เพื่อที่อยากเห็นเจ้าตัวน้อยออกมาแข็งแรงสมบูรณ์ และแล้วก็ดีใจได้ไม่นาน พอตั้งครรภ์ได้ 10 w. ฉันมีอาการเลือดออกทางช่องคลอดเล็กน้อย สีจางๆ ก็เลยหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต สงสัยเป็นเลือดล้างหน้าลูก ฉันก็เฉยเมยไปเพราะคงไม่เป็นอะไรมาก แต่เลือดยังคงไหลอยู่จนกระทั่ง วันที่ 3 ของการมีเลือดออก ผิดสังเกตุคือออกเยอะขึ้นๆๆๆ ฉันจึงรีบไปหมอ แล้ววันนั้นทำให้ใจฉันสลายเมื่อหมออัลตซาวด์ดูพบว่าหัวใจน้องไม่เต้นแล้ว หมอบอกว่าคุณแม่มีภาวะแท้งคุกคาม แต่เราไม่มีอาการอะไรเลย ไม่เจ็บ ไม่ปวด มีแค่เลือดออกหมอจึงนัดเรามาเหน็บยาให้เด็กหลุดออกและขูดมดลูก 7 วัน ที่ต้องรอ 7 วัน เพราะหมอรอให้เด็กหลุดออกมาเอง หลังจากวันที่พบหมอ ฉันร้องไห้แทบใจขาด ไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ฉันทำใจไม่ได้ จึงชวนแฟนพากลับบ้านต่างจังหวัด พอถึงบ้านตอนเช้าเราปวดท้องคล้ายปวด ปจด บีบตัวมาเป็นระยะ ฉี่บ่อยมาก และสุดท้ายน้องก็หลุดออกมา เราก็รีบไปหมอ หมอก็รีบทำการขูดมดลูกให้เราทันที เพราะเลือดยังไหลไม่หยุดกลัวว่าเราจะตกเลือด หลังจากขูดมดลูกเสร็จ เราก็พักรักษาตัวมา 6 เดือน ก็เริ่มปล่อยมีน้องใหม่ เข้าเดือนที่ 9 หลังจากพักรักษาตัว น้องก็ติดใหม่สมใจแน่ๆรอบนี้ มาแฝดเลยจ้า ตอนนี้ตั้งครรภ์ได้ 28w แล้ว จะดูแลให้ดีที่สุด. ขอบคุณค่ะ

ท้องแรกค่ะ ตั้งแต่รู้ว่าท้องก็งงๆค่ะ555ทำไรไม่ถูกมึนเลย แล้วก็ตั้งสติค่ะคือต้องบอกก่อนว่าจะว่าพลาดก็ไม่น่าใช่ค่ะเพราะปล่อยมาตลอดค่ะตอนท้องก็เปลี่ยนไปเลยค่ะจากเป็นคนที่ทานเผ็ดกลับกลายเป็นชอบกินต้มจืดมากค่ะ😂😂เมนูตอนท้องมีไม่กี่อย่างค่ะมีต้มจืดข้าวต้มข้าวผัดไข่วนกันอยู่แบบนี้ค่ะไม่ใช่คนรวยอะไรเลยไม่ได้มีของกินที่มีประโยชน์มากเลยค่ะลืมกินยาบ่อยมากค่ะ😭ไปทำงานหนักมาบ้างค่ะอยากไห้ลูกคลอดง่ายและแข็งแรงออกกำลังทำงานบ้างทั้งงานบ้านงานข้างนอกค่ะช่วยแฟนค่ะพอท้องแก่ชอบทานขนมปังมากๆๆๆๆค่ะที่โลตัสจะลดราคาและอร่อยด้วยค่ะพอตอนจะคลอดค่ะน้ำคล่ำแตกค่ะตื่นเต้นมากค่ะไม่รู้น้ำอะไรค่ะงงมาก รีบไปรพ.ยังไม่ปวดท้องนะคะก่อนไปรพ.ก็แอบใส่ผ้าอนามัยด้วยค่ะเขินเหมือนคนฉี่แตก😑และมีคนถามว่ามีเลือดไหมเลยดูที่ผ้าอนามัยค่ะเค้าบอกถ้ามีเลือดจะปวดท้องมากๆๆๆค่ะพอดีมีจุดเดียวค่ะน้อยมากค่ะไปถึงรพ.ก็ประมาณ23:00กว่าๆค่ะคลอดตอนประมาณตี4:57ค่ะคลอดง่ายมากๆๆๆๆค่ะถ้าตอนคลอดนะคะเบ่งหน่อยถึงก็ออกเลยหมอช่วยกดท้องให้ด้วยค่ะคลอดมาได้2,640ค่ะหมอบอกกำลังดีค่ะน้ำหนักนะคะแฟนก็หยุดทำงานก่อนค่ะมาเฝ้าตลอดเลยค่ะรู้ว่าเค้ารักเรากับลูกมากขนาดไหนก็ตอนนี้แหละค่ะครอบครัวสามีก็น่ารักค่ะตอนนี้น้องก็สมบูณร์มากค่ะขี้บ่นมากค่ะเหมือนแม่ค่ะ😂❤😘ขอไห้น้องด้วยนะคะตอนนี้ใช่ผ้าพับให้น้องนอนค่ะ☺🙏🙏🙏❤❤❤

ประสบการณ์ท้องแรก ท้องไม่พร้อม หนูอายุ17ปี ครั้งแรกที่รู้ว่าตัวเองท้องตอนนั้น เรียนอยู่ ม.5เทอม2 เป็นช่วงที่ใกล้จะจบแล้ว ตอนนั้นเข่าทรุด ทำอะไรไม่ถูก คิดอย่างเดียวคือจะเอาออก เพราะเรามุ่งมั่นกับการเรียนมาก กลัวทุกๆอย่าง ไม่ได้เตรียมใจไว้เลย แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่เอาออก เพราะกลัวบาปมาก ตอนนั้น ตั้งครรภ์ได้1เดือน หนูยังเรียนอยู่ กะว่าจะเอาให้จบ เทอม2 ก็จบจนได้ หอบลูกในท้องไปเรียนทุกวัน ท้อง5เดือนถึงได้ดรอปเรียนม.6 เพื่อเตรียมคลอด แต่ไม่ได้เป็นอย่างงั้น หนูต้องออกมาทำงานหาเงินเตรียมคลอด เพราะ แฟนติดทหาร2ปียิ่งช่วงโควิดยิ่งไม่ได้กลับมาเจอกัน หนูไม่ได้เจอหน้าแฟนตั้งแต่ท้อง 5เดือนจนตอนนี้ คลอดน้องได้23วัน แฟนก็ยังไม่ได้เจอลูก ท้อมากๆแต่ต้องสู้ วันที่คลอด19กค64 มันทรมานมากคลอดเอง ลูกคนแรก หนูไม่รู้เลยว่าต้องเจออะไรบ้างทำอะไรบ้าง หนูตกเลือดจนซีด เกือบไม่รอดแต่ลูกปลอดภัยดี เป็นเพราะหนูตัวเล็กแล้วคลอดลูกตัวใหญ่เลยตกเลือดและคลอดยาก แต่พอได้เจอหน้าลูกได้ยินเสียงร้องครั้งแรก ก็ต้องฮึดสู้ขึ้นมา ทุกวันนี้เลี้ยงเองคนเดียว เกิดเป็นแม่คนมันลำบากจริงๆ ทั้งปั้มนม ทั้งดูลูก หลายๆอย่าง บางทีน้อยใจแฟนที่ไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ก็ต้องทำใจและเข้าใจเขา เพราะเขามาไม่ได้ สุดท้าย ทุกอย่างๆที่ทำให้ลูก เราเต็มใจทำทุกอย่าง เพื่อให้เขาสบาย ที่สุด ยอมเสียสละเพื่อลูกทุกอย่าง

เราอายุ22 เคยทำงานมาแล้วหลายที่มากทำงานรพ2ปีก่อนกลับมาเรียน ท้องลูกคนแรกตอนเรียนใกล้จะจบฝึกงานที่โรงพยาบาลอีกแค่2เดือนจบรับหมวกแต่กลับความที่ปิดบังมาเป็นระยะเวลา3เดือนที่อุ้มลูกน้อยขึ้นไปดูแลคนป่วยบนหวอดอายุรกรรมหญิงเจ้าตัวน้อยก็สู้กับแม่เป็นเวลา3เดือนจะเข้าเดือนที่4 อาจารย์รู้ข่าวเพราะเพื่อนบอกทำให้แม่กับลูกต้องทำการด็อปทันทีเสียใจมากแต่คุณแม่กับคุณพ่อหมั้นแล้วจดทะเบียนก่อนหน้าจะมาเรียนแล้วทำให้ที่บ้านไม่ค่อยมีปัญหา แต่ประเด็นคือสงสารแม่ที่บ้านมากเพราะค่าเทอมไม่ใช่ถูกๆทั้งหมดแสน1แม่ต้องเอาที่บ้านเข้าจำแต่เรากลับทำไรไม่ได้เพราะเรียนยังไม่จบแม่ต้องหาทางส่งเงินกู้ที่บ้านคนเดียวจนมีปัญหาโควิดทำพิษแม่ไม่มีงานตอนนี้50/50 ว่าบ้านจะโดนธนาคารเอาไปไหม ทั้งที่เราสัญญากับแม่ใว้ว่าจะจบแล้วอีก2เดือนหนูจะรับภาระทั้งลูกและบ้านเองแต่กลับปล่อยแม่และบ้านให้เป็นแบบนี้ ปล สามีของเรารับภาระค่ารักษาพยาบาลและค่าทั้งหมดที่เกี่ยวกับลูก มันเลยเป็นความช่ำใจที่สุดแล้วลูกชายคนนี้เกิดมาตอนที่พ่อแม่ยังพึ่งสร้างยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแม้แต่เงินคลอดยังไม่มีเงินไปหาหมอทุกอาทิตย์อีกแต่คนน้อยๆเขาก็ยังเกาะแม่ยังอยู่กับแม่แล้วแข็งแรงอยู่ทุกวันนี้ ชีวิตยังไม่สิ้นลมหายใจเราก็ต้องสู้ต่อไปเราคิดว่าเราไม่มีใครแล้วลูกละเขามีแค่เราต้องเข็มแข็ง

ประสบการณ์ของการเป็นคุณครั้งแรก​ คือเอาจามตรง​ ตอนนั้นงงมากๆคะ​ ไม่รู้ว่าประจำเดือนขาดไปตอนไหนมารู้ตัวอีกทีคือเกื่อบๆ2เดือนเข้าไปแล้วมีลูกแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลยตอนนั้นอายุ25ปี​ แฟน30ปี​ พอรู้ว่าท้องก็รีบบอกแฟนเลย​ แต่ยังไม่กล้าบอกที่บ้านนะคะ​ กลัวคุณยายน้องจะดุเอาเพราะเรากับแฟนยังไม่ได้แต่งานกันคิดหนักมากไม่รู้บอกยายน้องยังแต่ก็ยังดีที่แฟนเป็นคนขอคุยกับทางบ้านเราสรุปยายก็ไม่ได้ว่าอะไรมากดีใจซะด้วยซ้ำที่เราหลานเพราะยายก็แก่มากแล้ว​ หลังจากนั้นก็เริ่มดูแลตัวเองมากขึ้นแฟนเอาใจใส่ดีขึ้น​ แต่การตั้งท้องก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆสำหรับเรา​ ไหนจะปวดหลัง​ ปวดขา​ นอนได้ค่อยหลับ​ แพ้ท้อง​ และอีกหลายๆอย่างที่คนเป็นแม่ต้องสู้ไปกับลูก​ พอถึงเวลาคลอดนี้ยิ่งทรมารมากเจ็บปวดมาก​ แต่มีสิ่งนึ่งที่คิดเห็นตลอดเวลาคือหน้าของยายน้องลอยมาเลย​ เข้าใจความรู้สึกยายน้องเวลาบ่นเวลาห่วงเราเลยย​ เพราะตอนที่แม่ท้องเราตอนจะคลอดยายเองก็คงต้องเจ็บและทรมารมากแต่ยายน้องจะพูดให้ฟังเสมอไม่ว่ายายน้องจะลำบากแค่ไหนยายก็จะเลี้ยงดูเราให้ดีที่สุด​ วันที่คลอดน้องออกมาเราตั้งใจที่จะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดเหมือนยายน้องดูแลเราจะลำบากแค่ไหนก็จะอดทน​ ตอนนี้น้องได้6ขวบแล้วเป็นดวงใจของที่บ้านเลยกว่าจะผ่านไปแต่ละวันเหนื่อยมากแต่ก็สุขใจได้เห็นลูกเติบโตในทุกๆวัน​ 💕😘

ตลอดเวลาที่เกิดมาไม่คิดว่าจะมีลูกคะ เพราะคิดว่ามันไม่ง่ายเลยจริงๆ กับการจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตมาอย่างมีคุณภาพ และเมื่อวันนี้ตัดสินใจที่จะมีเจ้าตัวน้อยก็ได้รู้ว่ามันไม่ง่ายจริงๆ ต้องใช้ความอดทนตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าเขาอยู่ในท้อง จนถึงตอนนี้ แต่สิ่งที่ทำให้จนจำที่สุดคือตอนที่คลอด เพราะตอนคลอดเราคลอดเองตามธรรมชาติแล้วน้องอาจกลืนน้ำคล่ำเข้าไป จึงทำให้น้องหอบหายใจเองไม่ได้ วินาทีที่ได้ยินเสียงลูก เราทั้งอยากเห็นลูก อยากอุ้ม อยากอด อยากหอม แต่ทำไม่ได้ ได้แต่นอนมองหน้ากัน จนออกจากห้องคลอดเราก็ยังไม่ได้ เพราะลูกถูกส่งตัวไปรักษาอาการที่ตึกเด็ก แต่อาการลูกยังไม่ดีต้องส่งต่อเข้าโรงพยาบาลในเมือง ลูกต้องสอดท่อน้ำเกลือสายเยอะเยะไปหมด แต่ลูกอดทนมาก เราไม่แม้แต่จะได้เห็นหน้าลูกอีก จนผ่านไป3วันเราออกจากโรงพยาบาลจึงได้ตามไปเฝ้าลูก วินาทีแรกที่เห็นลูกคือสงสารมาก ลูกต้องอยู่ในตู้ด้วยอาการตัวเหลือง ทั้งสายช่วยหายใจ ทุกครั้งที่มองหน้าลูกน้ำตาลมันไหลทุกครั้ง อยากเจ็บแทนจริงๆ มันทำให้นึกพระคุณแม่เราด้วยจริงๆ จนครบสัปดาห์ลูกดีขึ้นเลื่อยๆจนได้ออกจากโรงพยาบาล และตอนนี้น้องอายุได้1เดือน25วันแล้ว จ้ำหม่ำมากๆค่ะ ไม่รู้สึกว่าคิดผิดที่ตัดสินใจมีน้อง และมีความสุขมากๆ ไม่เคยคิดว่าคนเราจะเหนื่อยแล้วมีความสุขแบบนี้มาก่อน🥰🥰