Hi, i just want to share my story.

My first pregnancy was devastating, unang una hindi ko alam na buntis ako, i was drinking and smoking always overworked kaya sguro natural na paminsan minsan nagpapakasaya ako and akala ko normal lang yung mga pagod ko. Until one day naisip ko parang may mali, i was always vomitting, felt dizzy and nawawalan ng gana sa mga bagay bagay. Nagksakit rn ako nun kaya nag take ako ng medicine. It went on for about a month, inaasar nako ng mga kawork ko na baka buntid nako ksi bgla nalang akong nag susuka pero sbi ko ksi baka may nakain lang ako mga palusot ba. Hindi ko inisip na buntis ako kasi sobrang nttakot ako. I admit I had unprotected sex sa ka fling ko, it was a one time thing. After that diko na sya pinansin di na kami nag ka communicate. Sobrang shunga ko kasi mag 1 month nakong nagsusuka at hilo di parin ako nagpapacheck. Until one time napadaan ako sa watsons bibili lang sana ako ng gamot for my headaches nagask pa nga ko sa cashier kung ano mabisang gamot, nagtanong pa sya kung ano nrramadaman ko pa etc. And then binigyan nya na ako ng gamot at dun ko nakita sa mga shelves yung PT. I decided to buy one, para lang matahimik yung kunsensya ko. After ko kumain nag test na agad ako nung siguro tanghali pa nung time na yon, and IT WAS POSITIVE!! MYGAAASSHH. Buong shift ko nagiisip na ako, ano kaya ssbihin ng pamilya ko, lalo na nanay ko?,kaka start ko palang maging independent(bcause it was my first job and all) tapos yung tatay PANO KO SSABIHIN SAKANYA ?. Yung tatay nung baby ko kasi may asawa na pero dont judge me, they've been broken up( hindi po ako papatol sa alam kong may relation pa) and nag move out na sya sakanila. So completely wala na syang kinakasama. Pero ayaw kong sabihin sakanya kasi alam kong mhhrapan kami, he is still struggling from being seperated and finding himself. I dont think it was okay for us to be planning for a future together or just for the baby ksi ang messed up pa ng buhay nmen. I know im so stupid for not telling him, but at that time it was for the best. Fast forward, sinabi ko na sa parents ko and they were so dissappointed, yung nanay ko pinalayas ako sa bahay, she cant even look at me. So i stayed at my sister's house. She helped throughout my pregnancy. Although sobrang hirap kasi i was so depressed, iniisip kung paano mangyyare sakin, sino magaalaga pag nagtrabaho ako, ano ssabihin ko saknya pag laki. Akala ko sa movies lang nangyayare pero totoo pala, iba talaga yung tipong ikaw na yung nasa sitwasyon iba yung pakiramdam yung depression na yan? Jusko onti nalang magpapakamatay naako, halos araw araw akong umiiyak dahil kung ano ano pumapasok sa isip ko. Im thankful for my ate kasi kahit ganun nangyare sakin tinutulungan nya parin ako masaya naman dun sknila pero siguro my deoression was eating me alive, diko masyado pinapansin baby ko kahit malikot na sya dko sya kinakausap diko maipagmalaki o maging masaya kahit excited pa mga friends and family ko, maybe because yung mom ko hndi, sya yung kailangan kong support at pagiintindi pero hindi nya magawa we always fight alot kahit malapit nako manganak. Diko naman sya masisisi, pero dumagdag lang yon sa depression ko. - masyado na mahaba, i'll post again