?☹
Feeling ko tama lang desisyon ko na wag muna kame magpakasal. Minsan iniisip ko din na pagsubok lng toh. O bka emotional lang ako masyado kaya ko nararamdaman toh. Pakiramdam ko sobrang tanga ko na nagpabuntis ako sa kanya. Pero andto na toh eh. Sobra laki tiwala ko sa knya na d nya ko bubuntisin kasi nga may mgndang plan parents ko para sakin, na sana mkakapag ibng bansa na ko, as in nakaready na lahat pero naudlot lahat dhil sa ngyare. Inamin saken ng partner ko na sinadya nya daw yun para di ako makaalis. Kahit gusto ko sumabog sa galit di ko magawa kase nga kasalanan ko din naman. Di ko pede isisi lang sa knya yung pagkakamali naman naming dalwa. At first mejo ok nmn kame, kaso madalas na ngayon ang away at ang init ng ulo nya. Di ko na lang inoopen yung mga ganung bagay, kase muka nmng wala syang pag intindi at ayaw nya pag usapan. Nagawa lng nmn daw nya yun kase ayaw nya na iwan ko sya. Gusto pa nya na dun ako tumira sa knila, disagree parents ko kase di pa kame kasal. Dun ko tlga naramdaman pagmamahal ng parents ko khit malaking kasalanan at disappointment nagawa ko kasi di nila ko hinayaan lang at tinaboy. Pati yun napagtatalunan din namen na parang puro sa side ko nlng nmn daw ang nasusunod. Hays ewan ko ba pero pkrmdm ko napakademanding nya, ayoko naman ng broken family pero nssktan lang tlga ko sa mga asal nya ??
