ทำยังไงกับภาวะเครียดดีคะกับการมีแนวคิดการเลี้ยงลูกต่างกับคนในบ้าน

เห็นด้วยทั้งสองค่ะ ลูกเราไม่เคยพาออกบ้านเลยตลอด 7 เดือน น้องกลัวคนค่ะกลัวเสียงดัง ไปไหนลำบาก มีงานบุญหรืออะไรต้องแอบไปอยู่กับลูกสองคนเพราะน้องกลัวแล้ววจะร้องไห้ หลังจากนั้นแม่เลยค่อยปรับค่ะ เริ่มจากไปตลาดนัดเล็กๆ แต่บอกเขาว่า ปลอดภัยนะคะ จะมีแม่อยู่ข้างๆไม่ต้องกลัว เเรกๆร้องค่ะ แต่่เขาก็ได้เห็นคนมากขึ้นเริ่มปรับตัวค่ะ ทุกวันนี้เเฮปปี้กับคนเยอะๆค่ะ พาไปเที่ยวสวนสัตว์หรือที่อื่นชิวมากค่ะ ถามว่าแม่กลัวโรคระบาดไหม กลัวค่ะ แต่่เราเองก็ต้องเซฟในเเบบเราเองค่ะ มั่วแต่กลัวแล้ววเขาจะได้เรียนรู้เมื่อไหร่คะ ส่วนคาร์ซีทสำคัญมากๆค่ะ ไม่ว่าจะใกล้ไกล อุบัติเหตุไม่มีใครสามารถบอกได้ค่ะจะเกิดเมื่อไหร่ เข้าใจนะคะ เหนื่อยลูกพอเเรง เหนื่อยคนพอเลยค่ะ นึกไว้ค่ะ ลูกเราเราก็อยากให้เขาได้เจอหรือรับสิ่งที่ดีที่สุดค่ะ คนอื่นยังไงก็คนอื่นค่ะ เขาอาจจะช่วยดูก็จริง แต่เเม่สู้ไปเลยค่ะ บอกหมอไม่ให้กินหรืออะไรก็ว่าไปค่ะ ถ้าเป็นไรมาก็เป็นเพราะพวกเขาค่ะที่บังคับอะไรในสิ่งที่ไม่ควรค่ะ สู้ๆนะคะ ค่อยๆปรับเดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ

เห็นด้วยกับคุณแม่ทั้งสองเรื่องเลยนะค้า ผู้ใหญ่อาจจะหัวโบราณหน่อย เขาอาจจะมีชุดความเชื่อของเขา ต้องลองคุยก่อนน่ะค่ะ ถ้าไม่เข้าใจก็คือลำบากหน่อย แต่ยังไงความปลอดภัย ชีวิตของลูกก็สำคัญมากๆ ค่ะ