อยากระบายค่ะ

เบื่อค่ะเบื่อ ตั้งแต่ท้อง มาอยุ่บ้านสามี ก็เจอเลยค่ะ แม่ผัวลูกสะไภ้ แรกๆแพ้ท้อง ก้หาวาเราสำออยไม่อยากทำงาน ที่บ้านมีทุเรียน ก็ไม่ยอมให้กินบอกว่าเดี๋ยวร้อนใน ไอ้เราก้อยากกินมาก ไปหาชื้อกินที่ตลาด. สักพักมาเราเริ่มนอนกลางวันวันละ1ชม. ก็บ่นกับคนข้างบ้านว่าลูกสะไภ้ไม่ทำอะไร มีแต่กินแล้วก็นอน ช่วงท้ายๆมา ท้องใหญ่เดินลำบาก ทำอะไรอุ้ยอ้ายก็โดนบ่น ไอ้เรานี่เงียบนะไม่เคยตอบโต้ คืออดทนสุดๆ อยากจะกลับไปอยุ่บ้านตัวเองนะ แต่นี่ก้ใกล้คลอดแล้ว 39+1วีค ฝากพิเศษที่คลีนิค แกก้หาว่าสิ้นเปลือง ทั้งที่เงิน ก้เงินเรานะ หมอบอกว่าลุกตัวใหญ่ หนัก3600กรัมแล้ว แม่อาจจะคลอดอยาก แกก้พูดอีก คลอดยากสิ วันๆไม่ทำอะไร กินโน้นกินนี่แล้วก้นอน คือแบบ อยากสวนกลับนะ แต่อดทนมาขนาดนี้แล้ว ทนอีกนิด ปรึกษากับแม่ตัวเอง แม่ก้บอกว่าคอยดูว่าคลอดลุกแล้ว แกจะเล่นกับหลานไหม ถ้าไม่ก้กลับไปอยุ่บ้านตัวเอง สามีเราก็ไม่พูดอะไร เข้าข้างแม่ตัวเอง เหมือนเราอยุ่ตัวคนเดียว อยากไห้ลุกเกิดมามีพ่อ ต้องอดทนขนาดนี้เลยหรอ ??

119 ตอบกลับ
undefined profile icon
เขียนข้อความตอบกลับ

มากอดนะคะคุณแม่ เราลาออกจากงานราชการ มาเป็นแม่บ้านเต็มตัวเจอคล้ายๆกันเลย เพิ่งเเต่งยังไม่ถึงปี มีแพลนว่าจะสร้างบ้านปีหน้า อยู่บ้านพ่อแม่สามีนี้เป็นอะไรที่สุดๆ ไหนจะหลานชายสามี2คนวัยประถมปลาย ชวนลูกคนงานมาเล่นซนสารพัดเกือบสิบคนเราต้องคอยเก็บกวาด เป็นเสมือนคนรับใช้ มีเวลานอนแค่ช่วงเที่ยง-บ่ายสอง แพ้ท้องต้องเก็บอาการ ง่วงตลอดวัน มึนหัวสารพัด กลับบ้านตัวเองก็เป็นประเด็น หาว่าขี้เกียจ สัปดาห์หนึ่งกับไปนอนบ้านตัวเอง1วันไปช่วงเย็น พอถึงตี4ต้องรีบกลับ พ่อแม่เราเป็นห่วงมาก หมอก็เตือนว่ามดลูกต่ำอย่าเดินเลย อย่าทำงานหนัก แต่แม่ผัวไม่เข้าใจเอาแต่ย่นแบบนี้เลย พ่อแม่เราจะมารับไปเที่ยววันเดียวยังต้องโกหกว่าไปเยี่ยมญาติ แม่เราจะมารับ ตจว.หลายๆวันยังไม่ได้เลย ไม่ได้เป็นห่วงเรานะ แต่ห่วงแค่ไม่มีใครทำงานบ้าน ทำกับข้าว ดูแลกิจการ เข้าใจว่าสามีรักแม่ แต่อยา่งน้อยก็ต้องเป็นห่วงความรู้สึกเราบ้าง กว่าจะประคับประคองตัวเองผ่านไปได้แต่ละไตรมาส ยากเย็นเหลือเกิน เราแค่16วีคเอง ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ สู้ๆไปด้วยกันนะคะ ขออนุญาตซ่อนชื่อละกัน พี่สะใภ้ไม่ท้องก็ใช้แอพนี้

อ่านเพิ่มเติม
คำถามที่เกี่ยวข้อง