เกินไปมั้ยกับสิ่งที่ต้องแบกรับ

เราตั้งแต่ท้องยันลูก 1.7 ขวบ เราเลี้ยงลูกเอง 24 ชม.+ทำงานหาเงินเอง งานประจำ+ฟรีแลนซ์ ค่ารถเดือนละหมื่นเมื่อก่อนแบ่งกับสามีคนละครึ่ง (แต่บางเดือนก็ไม่ครึ่ง) สามีจ่ายค่าไฟ แต่หลัง ๆ เริ่มไม่พอจ่ายค่าไฟ เราก็ต้องจ่าย แต่เมื่อ 5 เดือนก่อนเขาตกงาน ภาระร่วงมาที่เราทันที ค่ารถ 1 หมื่น ค่าของลูก ค่ากิน ค่าไฟ ค่าน้ำ หาหมอ บลา ๆ จบที่เราหมด ส่วนเรื่องการเลี้ยงลูก 1 ปีแรกมันไม่ทำอะไรเลยจ้า พึ่งมาป้อนข้าวอาบน้ำเป็นตอนลูกพ้นขวบ เราต้องทำงานหน้าคอมฝากดูลูก = หลับทิ้งลูก นั่งเล่นมือถือ ให้ลูกดูจอจนเราทำงานเสร็จ เรื่องนี้พูดตลอดพูดทุกวันจนเบื่อจะพูดลาออกงานมาเลี้ยงเอง ไม่มีเงินใช้มันก็ไม่เคยเปลี่ยนค่ะ ทุกวันนี้ต้องทะเลาะก่อนถึงจะอาบน้ำ ป้อนข้าวลูกได้ 😩 เราผ่าคลอดค่ะ ขึ้นลงเตียงเองทุกครั้ง เลี้ยงลูกเอง อาบน้ำให้ลูกเอง อาบน้ำให้ตัวเอง ทำข้าวกินเอง งานบ้านมันไม่เคยแตะ ผ้าไม่เคยซัก ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนเรากินข้าวอาบน้ำ 3 เดือนแรกหลังคลอดเราเกือบตายค่ะ เครียด นอนน้อย วันนึงได้ฉี่แค่ครั้งเดียว กินข้าววันละ 1-3 มื้อบางวันก็ไม่ได้กิน ต้องกล่อมลูกนอนถึงได้กิน กินข้าว 5 ทุ่ม อาบน้ำเที่ยงคืน ทำฟรีแลนซ์ต่อยันตี 3 กำลังจะนอนอ่ะลูกตื่นกินนมพอดี ได้นอนจริงตี 4 ตื่นตี 5-6 แล้วก็ยิงยาววนแบบนี้เป็นปี ดิ่งจนไม่อยากจะตื่นมาอยากตายหนีชีวิตตัวเองมาก แต่ตายไม่ได้ค่ะไม่มีคนเลี้ยงลูก 😂🤣 55555 ทุกวันนี้ยังคงทำงานหาเงินเอง จ่ายเองทุกอย่าง สามีตกงานมา 6 เดือนละ ขายหมูปิ้งก็ไม่รอด ภาระเมียภาระแม่ยายต้องมาช่วยนึ่งข้าว เสียบหมูให้มัน ขายอาหารตามสั่งก็ขี้เกียจไม่กระเตื้อง วัน ๆ มันจะทำแต่กิน นอน เล่นเกม คุยกับคนในเกมแค่นี้ค่ะ เงินไม่ช่วยหา ลูกก็เลี้ยงส่ง ๆ งานบ้านไม่ทำ ผ้าไม่ซัก ถ้าหย่าก็ไม่หย่า บอกให้กลับบ้านตัวเองก็ไม่ไป บอกให้หาเมียอีกคนแล้วตามมันไปก็ไม่เอา แต่ก็ไม่เคยปรับปรุงตัว แล้วบ่นพูดอะไรก็ไม่ได้ด้วยนะ เถียงค่ะ ความผิดคนอื่นเท่าภูเขา ความผิดตัวเองเท่าฝุ่น แล้วมันต้องชนะด้วยนะไม่เคยยอม ลูกจะร้องไห้ก็ไม่สน ถ้าได้ทะเลาะตอนขับรถแล้วโมโหโน้นค่ะมิดตรีน ลูกก็นั่งอยู่ด้วย... เรานี่ยิ่งกว่าคำว่าสุดจะทนแล้วค่ะ เกลียดมันจนอยากจะส่งมันไปพักผ่อนถาวรมาก