เราก็เป็นค่ะ คือเราเลี้ยงลูกเราเข้าใจธรรมชาติของเด็ก แต่คนที่บ้านไม่เข้าใจ ร้องไห้ก็ชอบมาโอ๋ มาตามใจจนไม่รู้จักการรอ ไม่ยอมสื่อสาร อยากได้อะไรร้องไห้เอา ถ้าพ่ออยู่ยายอยู่แม่ก็จะโดนกดดันจนต้องยอมเพื่อตัดปัญหา เป็นปัญหาระยะยาว เราเครียดนอนน้อยประสาทคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ เวลาโดนคำพูดอะไรที่มันมากไปวีนแตกค่ะ บางครั้งคือด่ากระเจิงหมด ลูกก็ไม่เว้น เขาก็คงสงสารเด็ก หลัง ๆ เลยไม่ยุ่งไม่ยั่วยุเรา สามีไม่เคยเรียนรู้เรื่องลูกเลยสักเรื่อง คุยแล้วอธิบายแล้วเขาก็ไม่ฟัง คิดว่าความติดตัวเองนั้นถูก ไม่เปิดรับ เคยทะเลาะกันด่ากันทุกเรื่องเป็นปี ๆ หลัง ๆ เราสงสารลูกเลยไม่ต่อปากต่อคำ พยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุด 2-3 เดือนก็ดีขึ้น ลูกจะไม่ร้องไห้งอแงกับเราเลย เขารู้ว่าแม่ไม่ตามใจ ไม่โอ๋ถ้าทำแบบนี้ เราปล่อยให้เขาร้องไห้ดีดดิ้นจนพอใจค่ะ สงบแล้วค่อยกอดปลอบ บอกรัก พูดคุย ตามคำแนะนำหมอเลย ช่วงแรกสามีไม่เก็ทว่าเราทำไปทำไม แต่พอเขาเห็นว่าเราใจเย็น เรารับมือได้ ลูกดีขึ้น เขาก็ไม่ยุ่งไม่พูดแล้วค่ะ สำคัญคืออย่าไปประสาทกับคำพูดใคร เขาจะรู้อะไรล่ะ วิธีเลี้ยงเด็กยังไม่รู้ เลี้ยงเด็กก็ไม่เป็น เรารู้ว่าเราทำอะไร ทำไปทำไมก็พอแล้วแม่ เข้าใจตัวเอง เข้าใจลูก ค่อย ๆ ปรับแก้ไขไปค่ะ