ขอพื้นที่ระบายอารมณ์ความรู้สึกหน่อยค่ะ มีลูกคนแรกคนเดียวตอนอายุ22ปี.

ขอโทษนะคะ ที่เราอาจจะเห็นเหมือน และต่างกับแม่บางเรื่อง แม้เราจะอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกัน คือ เราก็ไม่ค่อยรู้จักใครแถวนี้เลยค่ะ ญาติ เพื่อนเราอยู่ที่อื่นหมด สามีทำงานเราเลี้ยงลูกอย่างเดียวเหมือนกัน แต่กลับเป็นเราที่จะเป็นกังวลเรื่องลูก คล้ายๆสามีคุณแม่ค่ะ ส่วนสามีเราจะอยากพาลูกไปนั่นนี่มากกว่า ต้องบอกก่อนว่าเราก็ลูกคนแรกเช่นกัน ในมุมเรา เรื่องลงโซเชียล เราลงบ้างแต่ไม่บ่อยค่ะ ลงแค่พัฒนาการแต่ละช่วงเดือน หรือนานๆทีไปเที่ยวกับครอบครัว เพราะ 1.สามีไม่อยากให้ลูกติดมือถือ ถ้าเราจับลูกก็เห็นค่ะ เพราะเราเลี้ยงลูกฟูลไทม์ พอดีเราเป็นพวกเล่นโซเชียลแล้วติดใช้เวลาทีเป็นชม.ๆ ยอมรับว่าตัวเองติด สามีกลัวจะไม่ทันระวังเวลาลูกซนค่ะ 2.เราจะลงรูปพัฒาการของลูกกับรูปไปเที่ยวเหตุการณ์สำคัญๆบ้างเป็นบางครั้งค่ะ เก็บไว้ดูเหมือนกัน แต่ไม่ตลอดค่ะ ส่วนที่ออกไปข้างนอก เราก็แทบไม่มีคนผลัด เราว่าสามีแม่อาจจะเป็นห่วงเพราะมีข่าวล็อครถลืมเด็กเล็กไว้บ่อยๆ หรือเหตุการณ์เด็กหาย อุบัติเหตุต่างๆค่ะ ตัวสามีไม่ได้อยู่ด้วยคงเป็นห่วง ถ้าแม่นอยด์เราเข้าใจนะคะ บางทีเราก็อยู่แต่บ้านจะเบื่อบ้าง อยากพาลูกเปิดหูเปิดตาบ้าง ของเราฝากสามีซื้อของกลับมาค่ะ วันหยุดก็ออกไปด้วยกัน เข้าใจค่ะ แต่อยากให้แม่มองแบบนี้นะคะ อย่างน้อยสามีของแม่ก็รักและเป็นห่วงลูก ยังดีกว่าหลายๆบ้านที่ไม่ได้ใส่ใจว่าเมียและลูกไปไหน ทำอะไรเลยค่ะ อาจจะจุกจิกบ้างแต่ก็ด้วยความเป็นห่วง เราก็โดนแม่เราบ่นบ่อยๆค่ะ เวลาวิดีโอคอลมาเห็นเราไม่ห่มผ้าปิดอกลูก หรือปล่อยลูกร้องบ้าง(ไม่อยากตามใจ) เป็นมนุษย์แม่ ก็คงต้องอดทนกันไปนะคะ คำว่าครอบครัวมักจะบวกความญาติๆพ่วง และความจุกจิกค่ะ ทำใจ