ขอพื้นที่ระบายอารมณ์ความรู้สึกหน่อยค่ะ มีลูกคนแรกคนเดียวตอนอายุ22ปี.

มีแม่ๆคนไหนตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเราไหม "อยู่ในชุมชนที่กันดาน" เวลาไปไหนมาไหนก็จำเป็นที่ต้องพาลูกน้อยไปไหนมาไหนกับเราด้วยเพราะไม่มีคนช่วยเราเลี้ยงลูกเอง100%พ่อของลูกทำงานดูแลเรากับลูกทั้งหมด เรามีหน้าที่คอยดูแลสามีกับลูกแค่นั้น แต่เราลงโซเชียลทีก็มาว่าเราชอบพาลูกออกไปนู้นไปนี่ มันยังเล็กอยู่(แต่ใครจะรู้ว่าเราพานั่งรถแค่ไปตลาดแถวบ้าน แค่ถ่ายรู้ลูกเวลานั่งรถ ไม่ได้ลงจากรถด้วยซ้ำ) ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าหนาๆให้ลูกเดี๋ยวก็ไม่สบาย(แดด38°-39°ลูกร้องงอแงเพราะร้อน ถึงแต่งตัวให้เข้ากับสภาพอากาศให้ลูกเชยๆ) อย่าพาลูกนั่งรถไปไหนมาไหนคนเดียว(ลูกติดเรามากแถมเลี้ยงเองคนเดียวพ่อเขาไปหาเงิน ไม่มีคนรู้จักและก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ไม่มีรถประจำทางก็จำเป็นที่จะเอาลูกไปด้วยในกรณีฉุกเฉิน) เพราะปกติก็อยู่แต่บ้าน 😥เราอึดอัดใจว่ามันจะหนักหนาอะไรขนาดนั้นทั้งๆที่เราก็ดูลูกของเราเองแท้ๆ ลูกจะร้องหรือไม่ร้องพวกเขาก็ไม่ได้มาช่วยนิ ลูกเจ็บป่วยพวกคุณก็ไม่ได้มาช่วยนิ หน้าที่แม่แต่ละคนไม่เหมือนกัน การอัพเดตชีวิตของลูกในแต่ละวันลงโซเชียลเราแค่อยากเก็บไว้ดูเผื่อวันนึงลูกโตขึ้นมาเขาอาจจะกลับมาดูตัวเองตอนเด็ก บางทีก็เข้าใจว่าบางคนเป็นห่วงแล้วให้ทำยังไงได้ #เราทำหน้าที่แม่ได้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้เท่านี้แล้ว #เหนื่อยกับสังคมตอนนี้ #ท้อใจกับคำพูดคน #เหมือนเราเป็นแม่ที่ดูแลลูกไม่ดีอย่างงั้นแหละ 😔 เห้อ#ขอบคุณล่วงหน้านะคะ