ตอนนี้เราเหนื่อยเหนื่อยกาย เหนื่อยใจมากเลย การอุ้มท้องมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เราอยากให้ผู้ชายที่บ้านเข้าใจเรามากขึ้นเเต่ก็ไม่เลย ตอนเเพ้ท้องก็โดนบ่นตลอด พอเหงาพอน้อยใจก็โดนว่าเราไม่เข้าใจเขา ทั้งที่เเต่ก่อนมีเวลามาเจอกันอาทิตย์ละ1ครั้งจนตอนนี้เหลืออาทิตย์ละไม่ถึงครึ่งวัน เราอยากออกไปนอกบ้านบ้างอยากออกไปหาของกินบ้างก็ไม่มีโอกาส ได้เเต่นั่งเหงาอยู่บ้านคนเดียว จนตอนนี้ลืมไปเเล้วว่าการหัวเราะการมีความสุขมันเป็นยังไง บ้างครั้งเราชอบไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้เงียบๆอยู่คนเดียวบ่อยๆ จนตอนนี้เริ่มไม่เเคร์เเล้วว่าจะมีเขาอยู่ไหม บางวันก็นั่งคุยกับลูกเเค่คนเดียว อารมณ์เราอ่อนไหวมาก เวลาไปซื้อกับข้าวเเล้วโดนเเซงคิวเยอะๆปกติเเล้วเราสมควรโกรธเเต่อยู่ดีๆเราก็ร้องไห้ออกมาเฉยเลยห้ามตัวเองไม่ได้ด้วยย มันเป็นความรู้สึกน้อยใจเเม่ค้ามากกว่าที่ไม่เรียงตามคิวให้ เราอยากมีใครสักคนมาพูดมาถามว่าเราเหนื่อยไหม มาเอาใจใส่ เเต่พอมองหาคนรอบข้างก็ไม่มีเลย กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยต้องหาที่ระบายคะ?
Nong Warunee Najr