แม่เลี้ยงเดี่ยว

ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนลูกอายุ 10 เดือน ตั้งแต่ตอนท้องที่ดูแลตัวเองมาโดยตลอด โดยที่สามีไม่ได้มาอยู่ด้วย หรือมาดูแล จนลูกคลอด เลี้ยงลูกเอง สามีก็ไม่ได้มาอยู่ด้วย เขาแค่มาๆไปๆ จนตอนนี้ ตัดสินใจว่าเราอดทนมานานเกินไปแล้ว ไม่มีความสุข และทุกข์ใจมาก พอเราได้มาเป็นครอบครัว เป็นพ่อ แม่ กัน มันต่างกับตอนที่เราเป็นคนรัก เป็นแค่แฟนกันอย่างสิ้นเชิง ทุกอย่างเปลื่ยนไป เราเองที่เลี้ยงลูกคนเดียว 24 ชม (อยู่บ้านเช่าคนเดียวกับลูก ส่วนแฟนอยู่บ้านกับครอบครัวเขา เราไม่ย้ายไปเพราะครอบครัวเขาไม่โอเค) พอบทเวลาไม่เข้าใจกัน เขาจะหายไป4-5วันโดยที่ไม่โทร ไม่ติดต่อ แบบนี้หลายครั้ง เราแค่คิดว่าทำไมเขาถึงไม่มีความคิดถึงลูก ไม่ห่วงอะไรเรากับลูกเลย ยังรักเขาอยู่มากค่ะ แต่มันเป็นความสัมพันธ์ที่มีแต่ความทุกข์ ตอนนี้ห่างกัน คุย เคลียร์กันว่าห่างกันอย่างจริงจังแล้ว เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว จริงๆแล้ว เราจะก่าวผ่านความทุกข์ใจอันนี้ไปได้นานแค่ไหนกันนะ อยากร้องไห้ ต้องกลั้น พยายามมีความสุขให้ได้ เพราะแค่อยากให้ลูกยิ้มและหัวเราะ แต่บางครั้งก็เครียดจนพาลกับเขา เหนื่อยนะคะ เป็นแม่คน ท้อใจไปหมดเลย ผิดที่เลือกรักคนผิด ผิดที่ผลาด และผิดที่ให้อภัยเขาหลายครั้ง จนเขาคิดว่าเราเป็นของตาย จะมาวันไหนก็ได้ เปลื่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้า จนมัมจริงๆค่ะ ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย พยายามบอกตัวเอง ว่าอยู่เพื่อลูก เพื่อลูก