โพสต์นี้ขอกำลังใจและความคิดเห็นหน่อยค่ะ

คิดในแง่ดีเข้าไว้คะ ทำอาไรที่เราสบายใจ เราเข้มเเข็งไม่พึ่งใครละดีแล้ว เรื่องความรุ้สึก เราควรปรับความเข้าใจกับคนใกล้ตัวควรบอกเขานะคะ ส่วนตัวก้อเคย เป็นประมาทนี้ ไปฝากคนเดี่ยว ทำอาไรคนเดี่ยวตั้งแต่ท้องจนคลอดจนลูกโต กว่าพ่อเขาจะได้มาเจอลูกก้อเกิบ2ขวบแล้ว เราทำเองทุกอย่าง แม้แต่ไปคลอดก้อไปเองคนเดี่ยว แล้วพอเราผ่านจุดๆนั้นมาได้ เรามองกับไป เราจะเห็นคุณค่าให้ชีวิตเราเยอะคะ สุ้ๆๆ

เราคิดแค่ว่าเราทำเพื่อลูก ส่วนเรื่องอื่นๆนั้นวันนี้อาจจะยังรู้สึกสับสนก็ลองถาม ลองความรู้สึกไป แล้วรอดูการเปลี่ยนแปลง ถ้ามันดีขึ้นก็ไปต่อได้ค่ะ แต่ถ้ามันมีแต่จะเลวร้ายลง เราก็ต้องตัดสินใจแล้วละคะว่า ขั้นต่อไปเราจะทำยังไง เราก็ใช้วิธีนี้ต้องเตรียมใจรับทุกผลอะค่ะ ส่วนการฮีลใจของเราคือ ลูกล้วนๆเลยค่ะ กำลังใจเดียวที่มี

ลองบอกเขาดูนะค่ะ ว่าแบบรู้สึกแบบนี้นะ อยากให้เขาเข้าใจ ใส่ใจ ถามไถกันมากขึ้น ลองคุยกันดูนะค่ะ