my life. (sobrang mahaba po ito)

it's started when i was in grade 1, na matay ang mama ko dahil sa sakit, at di ko naman nakilala ang tatay ko. may nag prisintang alagaan kami ng kapatid ko(lalaki) di namin sila kamag anak, ka dugo o ano pa man. ibang tao sila, dahil wala namang papel na nag papatunay na adopted kami, tinawag lang silang guardian, okey nmn ang lahat, ung tatlong anak nila di na iba ang tingin samin, pero dumating ang delubyo ng buhay ko 2006, i was raped by there father, 2nd year highschool ako nun. i was alone and lost. na tuto akong kumuha ng mga bagay na di akin tulad ng pera, lagi akong nasa guidance. lagi akong gabi kung umuwi, lagi akong nag lalayas. all i want is to die. i tried to cut my self or drink too much med,. kaso malas ata tlga ako. college and still im hurting my self. im drowning and no one is there to save me. i felt darkness every single day. di ko masabi, di ko ma-ikwento, di ko ma-ilabas. unti unti kong sinisisi si lord, lagi kong sinasabi sa knya na hinahayaan nya lang ako, na hindi nya ako mahal. until one day nag ka-roon ako ng lakas ng loob ilabas ang nararamdamn ko 2009 im drunk, sa harap ng pamilyang yon sinabi ko ung ka babuyan na ginawa ng tatay nila, but what I'd got sampal, galit, at sumbat. no one believe me. kahit lasing ka pala tatagos sayo yung mga sinasabi nila, mararamdamn mo yung sakit emotional and physical. baka ilan sa inyo mag tatanong bakit tumagal from 2006-2009? bakit di ka nag sumbong? bakit si ka umalis?. bata pa ako nun, pero iniisip ko ang kapatid ko, ang pag aaral nmin, ang kinabukasan nmin. ng maka pasok ako ng scholarship nung collage ako umalis ako ng tahanan nila pinilit kong mag focus pero di ko maiiwasang di maisip ang ngyari sakin. uminom ako mag isa at di ko alam kung paanong bumalik ako doon sa impyernong bahay na un para lang ilabas ung sa loobin ko. from 2006-2016 unti unti na akong bumibitaw sa dyos. unti unti ko na syang nakakalimutan. i was hugging by my own fear, comfort by depression. i can't see my future, i can't trust anyone, im a mess, im broken. i was alive, but inside im already buried. not until Dec.2016 i met my partner, he accepted me, he's patience to understand me, he fix me, he become my bestfriend. he turn my life upside-down. he respected me, he took care of me, he love me, he bring me to life. once in my life i saw my future with him, future na sobrang makulay, na kita ko yung pag asa. dec. 2017 when i got pregnant, depression is attacking me, I was afraid everyday na iiwan nya ako, na baka mag bago na yung nararamdamn nya. pero consistent sya, di sya na pagod na patunyan yung sarili nya. hindi sya sumuko na pakalmahin yung nag wawala kong pag iisip. until sep. 2018 i gave birth to a beautiful child. unang kita ko sa knya, si lord ung unang pumasok sa isip ko. sinabi ko ito ba yung rason kung bakit di mo hinyaang mawala ako sa mundong ito? ito na ba yung mag bibigay ng bagong buhay sakin. first time kong nag pasalamt sa itaas, first time ko ulit syang kinausap. ngayon im a full time mom, at masya akong alagaan at pag silbihan ang pamilya ko, ang asawa ko na buhay ko, at ang anak ko na kayamanan ko. im still blessed. wala akong ibang dinsal kundi "salamat panginoon"