Words Left Unspoken
Hindi naman siguro masama ung tumulong ng kung ano lang ang meron at kaya mong ibigay ngayon dba? Kaya ako nakakapagsalita ng ganito kasi natatakot ako. Natatakot ako na baka sa sobrang pag iintindi mo sa pamilya mo makalimutan mong may binubuhay ka na ding pamilya at sa sobrang gustuhin mong ibigay lahat sa pamilya baka mamaya wala ng matira para sayo, para sa anak mo. Kahit para nalang sa anak mo. Kasi ako wla nman sakin yan eh. Ang importante skin ung anak mo. Dahil tangina pag ikaw ang nawalan sigurado ako walang tutulong sayo na kapamilya mo. Kasi lahat sayo nakaasa eh dba. Ikaw pa masisisi bat naubos pera mo. Tinuturuan lang kitang maging praktikal eh. Ako, pwede ako lumapit samin para manghiram ng pera PARA SA SARILI KO LANG hindi para pambuhay sa anak mo o pangangailangan nya. Putcha ni wala pako natutulong sa pamilya ko ni singkong duling tapos manghihiram pako? Kaya dba snasbi ko syo gusto ko magtrabaho para may katuwang ka sa gastusin. Kahit ba maliit na sahod yan laking tulong na din yan. Ayun nga lang walang mag babantay sa bata kaya ayoko din. Pero puta ayoko ng naiipit ka. Na para bang kelangan pasanin mo silang lahat porke ano isa ka sa pundasyon ng pamilya? Eh pano naman un pundasyon ng sarili mong pamilya? Masaya ka dto dba, ginusto mo to dba, pinaninindigan mo to dba? Pero hanggang saan? Kung talagang masaya ka, gusto mo to, pangarap mo at may paninindigan ka, talagang kelangan may mas matimbang sa dalawang pamilya ksi kung mas uunahin mo pa din ung pamilya mo kesa sa sarili mong pamilya edi wala din. Edi sana di ka nalang bumukod. Hndi mo rin pla kayang limitahan sla eh. Pano pa pag nagpakasal na? Dba sana habang pinapangarap mo palang to eh sumagi din sa isip mo ung mga pwedeng mangyari at mga sacrifices. Kelangan natin maging consistent sa desisyon na ginagawa natin.
