กำลังใจของแม่

เหตุเกิดมื้อคืนค่ะ คือเรากะสามี ยุคนละที่ สามีทำงานที่อยุธยา เรายุบ้านที่อุดร เรื่องมียุว่าสามีออกไปกินเหล้าอู่กะเพื่อน ขากลับรถมอไซร์ล้ม อาจเปนเพราะเมาด้วย โทรเฟสมาบอกตอนสี่ทุ่มว่าพี่ยุโรงบาลนะ รถล้ม เข้าน้ำเกลือยุ หัวแตก แล้วก้อบอกว่า บ่มีคนสนใจ เจ็บขนาดนี้ก้อไม่มาดูแล แล้วตัดสายไป เราก้อโทรกลับ ถามว่าเปนไรมากไหม ถ้ากลับไม่ได้ก้อนอนยุโรงบาลนะ เช้าแล้วค่อยกลับ แต่สามีไม่ฟังด้วยอารมณ์คนเมาบวกเจ็บด้วย ตัดพ้อว่ายุคนเดียวบ่มีคนสนใจจะตายมาก้อบ่มีคนรุแล้วตัดสายไป เราก้อคิดว่ายุกับหมอคงไม่เปนไรมาก เราก้อนอน ตอนห้าทุ่มโทรปกติมา บอกว่าพี่ยุโรงบาลอยุธยา เราก้อตอบไปว่า อื่อ หมอว่าไงให้กลับตอนไหน หมอบอก กลับตอนไหนค่อยกลับนะนอนยุโรงบาลนั้นแหล่ะมันดึกแล้ว แล้วสามีคือตัดสายไป พอตอนเช้าหกโมงเรารีบโทรหา แต่พยาบาลรับสายแทน บอกว่า คนใข้หนีโรงบาลตั้งแต่เที่ยงคือ อาระวาดใหญ่เลย ยามตามจับก้อไม่อยู่ พบาบาลบอกว่าเหมือนคนใข้โทรให้คนมารับไปแล้ว ทิ้งไว้แต่โทรสับ คือเราได้ฟังก้อไม่รุจะติดต่อยังไง เบอคนที่สามีรุจักก้อไม่มีสักคน พยายามตามจากเพื่อนในเฟสของสามีก้อไม่มีใครตอบ โพสเฟสตามหาตามเพื่อนสามีก้อเงียบ และวันนี้ทั้งวันลูกของเราที่ยุในท้องแปดเดือน ลูกดิ้นบ่อยมาก บ่อยกว่าปกติทุกวัน เหมือนเขาจะรุค่ะว่าแม่ของเขาเสียใจยุ เวลาเราเศร้าเราร้องไห้ เขาจะดิ้นตลอดเลยค่ะ เหมือนเขาอยากจะให้กำลังใจเราค่ะ ว่าแม่อย่าเศร้าอย่าร้องไห้ แม่ยังมีหนูยุในท้องอีกคนนะค่ะ มันทำให้เราหันมาสนใจเขามากขึ้น เศร้าน้อยลง แล้วมาโพกัสที่ลูกแทน ตอนนี้ก้อยังดิ้นยุค่ะ เตะแรงชะด้วย อย่างน้อยถ้าติดต่อสามีไม่ได้ เราก้อยังมีลูกที่เปนทุกอย่างของเราในตอนนี้ และจะดูแลเขาให้ดีที่สุดค่ะ แม่รักหนูนะลูก