ช่วยพูดอะไรแรงๆกระชากสติเราหน่อย

อยู่ดีๆก็แว๊บเข้ามาในหัวว่า อยากให้พ่อของลูกมาเฝ้า มาดูแลหน้าห้องคลอด นี่ใกล้จะคลอดแล้ว อย่างน้อยช่วงเวลาสุดท้ายก่อนคลอดอยากให้เค้ามีส่วนร่วมในชีวิตของลูกบ้าง แต่ความจริงคือ เค้าทิ้งเราไปแล้ว เค้าไม่สนใจเราและลูกตั้งแต่ท้องได้ 4 เดือนแล้ว และตอนนี้มันก็มีคนใหม่ไปแล้ว ไม่ติดต่อไม่สนใจเราเลย เราก็ไม่เข้าใจตัวเองจะไปอาลัยอาวรณ์มันทำไม ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว เอาแต่ความสุขของตัวเอง มันทั้งด่าเรา ดูถูกเราสารพัด พูดคำหยาบคายมาก เหยียบย่ำศักดิ์ศรีเราเลย ตลอด 3 เดือนกว่ามานี้มันไม่ติดต่อเรามาเลย เรามีแต่พี่น้องของเราดูแลเรา เงินค่าฝากครรภ์ ค่าตรวจครรภ์ ซื้อของเตรียมให้ลูกก็ใช้เงินเราเอง ขนาดเราส่งรูปอัลตร้าซาวด์ไปให้ บอกมันว่าเราเจอเนื้องอกที่มดลูก มันอ่านแต่ไม่ตอบ โคตรใจดำ มันไม่มีแม้แต่จะถามเราสักครั้งว่าลูกปลอดภัยดีมั้ย เรามาคิดดูอีกที ที่จริงเราต้องการแค่เพื่อความพอใจของตัวเองรึเปล่า ไม่ใช่เพื่อลูกหรอก ที่บอกว่าอยากให้มันได้มีส่วนร่วมบ้าง ที่จริงเราแค่น้อยใจตัวเองเวลาคิดเปรียบเทียบกับคนอื่นว่า เขามีสามีคอยดูแลตลอดการตั้งครรภ์ พาไปรพ. ไปเฝ้าหน้าห้องคลอด แต่เราไม่มีโอกาสได้แบบนั้นเลย ท้องแรกแท้ๆ อายุ 30 ต้นๆ เป็นช่วงเวลาชีวิตที่ควรสร้างครอบครัวแท้ๆ แต่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ชีวิตครอบครัวล้มเหลว เราน้อยใจ เจ็บใจตัวเอง.. เพื่อนๆช่วยพูดเตือนสติเราหน่อย กระชากเรากลับมาหน่อย เหมือนเราฟุ้งซ่าน ว่างมากก็คิดมาก ที่จริงเราควรแคร์คนที่อยู่รอบตัวเรานะ พ่อแม่พี่น้องเราก็เฝ้าเราหน้าห้องคลอดได้ ทำไมเราต้องไปคิดถึงผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนี้ด้วย