ภาวะซึมเศร้า

สร้างสภาพแวดล้อมบวกๆให้ตัวเองเยอะๆค่ะ อยู่ห่างจากสิ่งลบๆคนคิดลบเข้าไว้ หาภาพดอกไม้สวยๆงานศิลปะสวยๆใส่มือถือไว้ดูบ่อยๆ คำคมก็ได้ เอาไว้ดูเวลาเราคิดโปรเจ็ค เลิกติดตามข่าวหรือช่องที่นำเสนอข้อมูลลบๆ กินอาหารที่ช่วยเพิ่มฮอร์โมนความสุข(ลองค้นดูในเน็ตมีค่ะ) ฟังเพลงบรรเลงแทนเพลงที่มีเนื้อร้อง(สมองจะได้ไม่ต้องคิดอะไร) แต่ถ้าคิดเมื่อไหร่ให้เราหันไปคิดโปรเจ็คตัวเองทันทีค่ะ เกี่ยวกับอะไรก็ได้ที่เราอยากทำ ฝันเอาไว้ อะไรที่ทำให้เราคิดวางแผนมันได้อย่างมีความสุข ต้องวางแผนแบบคิดแล้วเขียนลงกระดาษนะคะ แล้วก็พกยาดมติดตัว ดมบ่อยๆมันจะช่วยให้เราได้หายใจยาวๆช่วยผ่อนคลายไปในตัว เราใช้วิธีทั้งหมดนี้แล้วดีขึ้นค่ะ แต่เราหาหมอกินยาร่วมด้วย ถ้ายิ่งเราอยู่กับเรื่องลบมากเท่าไหร่สมองเราจะลดการสร้างฮอร์โมนความสุขมากเท่านั้น แต่เราจะได้คอร์ติซอลที่เป็นฮอร์โมนทำลายมาแทน และให้คอยจับผิดตัวเองค่ะ ว่าถ้าคิดลบเมื่อไหร่ให้เปลี่ยนเข้าสู่โหมดคิดโปรเจ็คต่อทันที(เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ) ความคิดลบในที่นี้ รวมถึงเรื่องพวกนี้ด้วยนะคะ ; การบ่น ตำหนิคนอื่นและตัวเอง การนินทาว่าร้ายพูดไม่ดี คิดไม่ดีถึงคนอื่นและตัวเอง ถึงไม่ได้หาหมอก็ใช้วิธีเราได้นะเพราะเราใช้แล้วดีขึ้น แรกๆอาจทำไม่ได้ให้ทำใหม่ไปเรื่อยๆ แล้วสุดท้ายพอหลายเดือนผ่านไป อาการจิตตกทุกอย่างมันจะค่อยๆหายไปเองค่ะ

ไม่รู้เรียกว่าเป็นไหม แต่รู้สึกไม่ดีใจ ไม่มีความสุข ก่อนท้องคืออยากมีคนที่สองแล้ว แต่พอท้องแล้วแพ้ท้อง ร่างกายอ่อนแอ ปวดตัว นอนลำบาก อาเจียน คิดไม่ออกว่าอยากกินอะไร แต่หิว และพอหิวนิดเดียวคืออ้วกทันที หายใจไม่เต็มปอด ทำให้รู้สึกว่าไม่น่าท้องเลย ท้องแล้วไม่มีความสุข ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปไหน ไม่อยากคุยกับใคร อึดอัด อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว ลูกคนโตเสียงดังคือไม่ได้เลยหงุดหงิด รำคราญ สามีโดนตัวก็ไม่ได้ เบื่อทุกอย่าง ใครพูดอะไรไม่เข้าหูคือไม่สน ไม่แคร์ ไม่อยากเจอหน้าคนนั้นเลย แบบเหวี่ยงตลอดเวลา รำคราญตัวเองมาก แต่ก็ไม่มีอารมณ์เอาใจใคร เหนื่อยมาก

เป็นค่ะตอนท้องน้องเดือนเเรกจนถึง3เดือนรู้สึกตอนนั้นเครียดมากๆในหลายๆเรื่องทั้งงานทั้งหนี้ทั้งเรื่องพ่อเเม่เเฟนเเล้วก็ตัวเเฟนเครียดหนักมากตอนนั้นจนคิดว่าไม่อยากอยู่เเล้วเเต่พอผ่านไปสักพักตัวสามีของเราเองก็คอยดูเเลให่กำลังใจตลอดจนตอนนี้6เดือนจะเข้า7เดือนเราหายเเล้ววิธีคือการที่มีเเฟนหรือสามีอยู่ข้างเสมอไม่ว่าจะตอนทุกข์ตอนสุขเวลาร้องไห้เเล้วสามีคอยปลอบโยนคอยให้กำลังใจไม่ดุไม่ด่าเอาใจใส่ดูเเลเราตลอดนั้นเเหละมันจะช่วยให้หายได้ดีที่สุด

ตอนนี้เราก็เป็นค่ะเราเครียดมากเลยปัญหาทุกอย่างมันรุมเราที่เราหมดเลยญาติพี่น้องก็ว่าเราจะเลี้ยงไหวหรอคนแรกยังเป็นสมาธิสั้นเลยแล้วคนนี้จะออกมาจะไม่เป็นเหมือนกันหรอพยายามบังคับให้เราแต่เอาออกอย่างเดียวในเมื่อเขาไม่ได้พิการอะไรเราก็จะไม่ยอมเอาเขาออกเด็ดขาดบางครั้งเราก็น้อยใจเราอายุ 32 แล้วเราจะไม่สามารถเลี้ยงเขาได้ขนาดนั้นเลยหรอ

เป็นค่ะโรคเครียดแพนิคด้วย ท้องนี้คือไม่มีความสุขเลยเป็นเบาหวานความดันอีก แฟนก็ไม่สนใจเราต้องเลี้ยงลูก10ขวบกับ8ขวบอีก ของก็ไปขายก็ไม่ได้ทำอะไรก็เหนื่อยมากท้อไปหมด ร้องให้ทุกวัน ไม่มีใครให้กำลังใจได้แต่มองหน้าลูก ทำใจอดทน รอคลอดออกมา

เราเป็นแพนิค ตอนไม่ท้องคืนใหนนอนไม่หลับจะกินยาคลายกังวลก้อจะหลับสนิท แต่พอท้องนอนไม่หลับเลย ทั้งกรดไหลย้อน ปวดคอบ่าไหล่ จบที่ปวดหัวไมเกรน ทรมานมาก บวกกับแพ้ด้วย บางวันเป็นท้อเลย คลอดคนนี้หมอไม่ยากให้ท้องแล้ว

บ้านนี้เป็นตั้งแต่ก่อนท้องแล้วค่ะหมอลดยาเหลือ2ตัวอย่าคิดมากค่ะแม่นี้ก้อพยายามไม่คิดอะไรมากแต่บางครั้งก้ออดคิดไม่ได้แต่เราต้องคิดถึงน้องไว้เพราะมีผลกระทบนะค่ะสู้ๆค่ะแม่✌🏻✌🏻✌🏻🥰เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เป็นท้อง 2 หนักเหมือนกันค่ะ เพราะจับตามองแต่ลูกไม่คลาดสายตา กังวล เบื่ออาหาร เศร้า แต่เราปรับได้นะคะ ระบายบ้าง ให้คนในบ้านช่วยบ้าง บรรเทาไปได้เยอะค่ะ

คนอื่นยังดี มีเพื่อน มีพ่อมีแม่ ไห้ระบายไห้ปรึกษา. แต่สำหรับไม่มีใครเลย สักคน จนคิดว่าตัวคงสู้ต่อไม่ไหวแล้วละ มันหนักเหลือ เกิน.

เป็นค่ะทุกวัน เพราะสามี เป็นทหาร เลยรุ้สึกไม่ค่อยโอเค ที่ไม่มีเขาข้างๆ และปันหาส่วนตัว การใช้ชีวิต