รู้สึกแย่ทุกวัน…

เราทำงานอยู่บ้าน+เลี้ยงลูกเอง 24 ชม. เช้าทำงานประจำ กลางคืนลูกนอนทำงานเสริม ทำเสร็จได้นอนตี 1-3 ตื่น 6-7 โมงเลี้ยงลูกต่อ ทำตั้งแต่ลูก 2 เดือนจนขวบ เราบ่นว่าเราเหนื่อยแต่แม่เรากับผัวกลับมารุมด่าว่าแค่นี้จะเหนื่อยอะไร ทำงานก็สบายเงินเดือนก็เยอะ ลูกก็เลี้ยงง่าย...แต่เขาไม่เคยแม้แต่จะเปลี่ยนเรากินข้าวเลยสักครั้ง เราต้องทนหิวเอาลูกนอนก่อน ได้กินข้าว 5 ทุ่ม อาบน้ำเที่ยงคืน ได้ฉี่แค่วันละครั้ง อุ้มลูกเข้าเต้าไปทำงานไปก็เคย วนแบบนี้เป็นปีไม่มีใครเห็นใจ สงสารเราสักคน ตำหนิทุกเรื่องที่เขาไม่พอใจ เราเก็บทุกอย่างจนดิ่งคิดสั้นตลอดเวลา ตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ อยากเอาลูกไปด้วย ไม่มีความสุข ทุกข์ เกลียดชีวิตตัวเอง เกลียดลูก วีนเหวี่ยงอารมณ์ร้าย แรงมาแรงกลับ ด่ามาด่าคืน จมอยู่กับมันจนไม่คิดว่าตัวเองจะรอดด้วยซ้ำแม่ ที่รอดมาได้เพราะลูกเลยค่ะ มองหน้าแล้วสงสารลูกต้องมาได้ยินผู้ใหญ่ทะเลาะกันทุกวัน สุดท้ายเลยปลงตกอยากพูดอะไรก็พูดเถอะไม่แคร์ไม่สนใจไม่ให้ค่า ยอมได้ยอม เมินได้เมิน เอาเวลามามีความสุขกับลูกดีกว่าค่ะ ดิ่งน้อยลง วีนน้อยลง ใจเย็นมากขึ้น ลูกก็แฮปปี้ขึ้นมากกกก ครูเราเคยบอกว่า คนอื่นทำร้ายเราแค่ครั้งเดียว คือตอนที่เขาพูดออกมา แต่ตัวเรานี่แหละที่เก็บมันมาทำร้ายตัวเองซ้ำ ๆ ไม่จบไม่สิ้น มันจริงนะ ลองเริ่มจากการไม่เก็บคำคนมาทำร้ายตัวเอง ชมตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองดูค่ะแม่ เราทำดีแล้วไม่ต้องไม่สนใจคนที่ไม่เห็นค่าในสิ่งที่เราทำค่ะ เป็นกำลังใจให้แม่นะคะ ขอให้แม่มีความสุขเพิ่มขึ้นในทุก ๆ วันนะคะ

ถ้าไม่ได้ช่วยเลี้ยงแม่ก็ไม่ต้องไปสนใจคะ ต่อให้จะเป็นยายแท้ๆก็ตาม บ้านนี้ก็เจอป้าแฟนค่ะคำพูด ว่าโตเดี๋ยวก็ไปอยู่กับปู่สบายแล้วมีขนงขนมกินทั้งวันไปนอนกับเขา ปล่อยให้มันไปอยู่กับปู่จะได้สบายๆ(ปู่ในที่นี้คือพี่ชายของพ่อแฟนคะเขาเปิดร้านขายของขายอาหารตามสั่ง อยู่ตรงข้ามหน้าบ้านเลย) มาพูดใส่หูทุกวันพูดคำเดิมๆซ้ำๆซากๆ พูดจนรำคานต้องพาเดินหนี