Nakaka relate ako dito mommy. Simula bata ako naghahanap ako ng pagmamahal at atensyon, kasi hindi ko makuha sa sariling pamilya ko. Same situation din na ung pangalawang kapatid ang magaling sa nanay natin. Bunso naman ako dito samin. Gustung-gusto ko na rin umalis dito kaso same uli tayo ofw asawa ko. Wala rin akong magawa kundi magtiis, tiisin ung mga pangmamaliit nila sakin, mga salitang binibitiwan nila sakin na parang palamon ako at wala akong naidudulot na maganda sa bahay na to. Sana maging okay na tayo.
Same haha. Ang kuya ko kasi gwapo ang kuya ko magaling ganyan. Ngayong may anak na kami, ang anak ng kuya ko 4 years old na pero pinaghehele pa din samantalang ako saglit ko lang ipahawak and daming alibi. Dami pang puna sa physical appearance ni lo ko. Ang hubby ko din e nakadestino sa ibang lugar kaya tiis tiis na muna. Pag kaya na humiwalay, bumukod nalang momsh.
Pakikisama nalang po sa mismong magulang mo. And still respect them. Di talaga maiiwasan yan sa family yung pagkafavoritism. Gawin mo parin what is best for you and your junakis, kayanin mong mabuhay na wala sa puder nila, iwas depression nalang. God bless
Bakit ang tapang mo sa magulang mo? Eh nasa bahay ka nila? Wag mo na lang pansinin. Lumipat na lang kayo. Mas mainam. Kayanin mo lumipat kesa naman isumbat pa sayo na nakikitira ka lang. Learn to live without them.
Ma kuntento ka nalng kung ano ibigay sayo na atensyon buti at kahit me anak kana kinukupkop kapadin nila, me utang na loob kapadin sakanila na magulang mo. Wag mo awayin sila lang nagmamalasakit sayo
Kelangan pa rin makisama kasi nakikitira kayi sa kanila.