แม่เราเย็บผ้าตั้งแต่อายุ16จนตอน52แล้ว ก็ยังเย็บอยู่ ลูก3คนไม่เห็นมีใครปากแหว่งสักคน แต่แม่ต้องระวังเรื่องการวางของบนจักรเย็บมากกว่า ถ้านอนเริ่มคานได้ระวังกรรไกรและน้องจะเอามือเข้ามาสายพานจักร คนที่แม่รู้จักก็เลี้ยงก็เย็บผ้าไปปล่อยให้น้องนอนเล่นไปแล้วกรรไกรตกใส่ตาน้องสรุปน้องตาบอด
เย็บได้ค่ะ คนโบราณเค้ากลัวอุบัติเหตุจากการเย็บ/อุปกรณ์เย็บ แต่เขาไม่รู้จะอธิบายยังไงน่ะค่ะ เลยออกมาในลักษณะความเชื่อให้คนกลัวไว้ก่อนจะได้ไม่กล้าทำกัน สรุปคือทำได้ค่ะ แต่ระมัดระวังให้มากนะคะ
เราเย็บบ่อยมาก ซ่อมเสื้อผ้าเล็กๆน้อย ซาวด์ล่าสุดหมอบอกปกติไม่ปากแหว่งเพดานโหว่ค่ะ น่าจะเป็นความเชื่อของคนยุคก่อนมากกว่าที่เปรียบเปรยเพราะกลัวเข็มจะทิ่มมือเป็นบาดทะยักได้ค่ะ
เราปักครอสติส แต่หยุดเพราะพี่ที่ทำงานทัก แต่แม่เราเป็นช่างเย็บผ้าค่ะ เลยถามว่าตอนท้องเราเย็บรึป่าว แม่บอกก็เกือบทุกวันนะ
บ้านนี้ก็เย็บคร่า แรก ๆมีคนทักเหมือนกัน ฟังแล้วไม่สบายใจเลย พอไปซาวค์ คุนหมอบอก ปกติ ปากไม่แหวง โล่งเลยคร่ ก็เย้บมาเรื่อยๆ
เย็บผ้า ระวังลูกปากเพด่านโหว่นะค่ะ คนโบรานเขาบอกมาต่อๆกัน บางคนถือก็อาจจะดวงซวยนะค่ะ อย่าดีกว่าค่ะ
ไม่น่าจะเกี่ยวกันนะคะ ถ้าเรื่องบาปบุญคุณโทษเช่นตกปลาเราจะเชื่อซ่ะมากกว่าเย็บผ้าอีกค่ะ
ถักผ้าห่มไหมพรมตั้งแต่ท้องจนใกล้คลอดไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะตอนนี้น้องได้3เดือนแล้วค่ะ
เราไม่เย็บเลย จนหมอซาวด์ดูสัก2-3รอบว่าลูกปากเต็ม ก็มีแอบเย็บบ้างเพราะสบายใจแล้ว
ตอนนี้ก็เย็บค่ะ เย็บชุดคลุมท้อง ถามแม่แล้ว แม่บอกว่าเย็บได้ไม่เป็นไร สบายใจค่ะ