แชร์ประสบการ์ณ

แตกแล้วนะคะ 24 ก.ค. 63 40+6 w เวลา 12.36 กำหนดจริง 18 ก.ค. ผ่าคลอดบล็อกหลัง หนัก 3,180 กรัม เมื่ออายุครรภ์ 40+6 w ไปรพ.ตามที่นัดปกติ อายุครรภ์ขนาดนี้ คุณหมอไม่ปล่อยแล้ว มันอันตรายต่อเด็กและตัวแม่เอง หมอทำการล้วงตรวจภายใน วนๆสักแปป ของบ้านนี้ไม่เปิดเลยสักเซ็น ตลอดเวลามาไม่เคยมีเจ็บเตือนหรือสัญญาณอะไร นอกจากท้องแข็ง พอตรวจเสร็จ หมอบอกวันนี้ผ่านะ โดยคุณหมอสั่งให้งดน้ำงดอาหารตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว ตอนนั้นอิแม่จิตตกเลยค่ะ จากนั้นก็ทำเรื่องเปลี่ยนชุด ได้คิวผ่าวันนั้นเลยค่ะ คือคิวแรก นั่งรถเข็นไปห้องรอคลอดทำประวัตินั่นนี่ จากนั้น ไปนอนเตียง โดนโกนขน กระเด้งก้นตอนลงน้ำยาเย็นๆดึ๋งๆเลยเราพอเสร็ ก็สวนก้นให้เราถ่าย พอเราไปถ่ายเสร็จ ก็ทำการเจาะน้ำเกลือ ( เจ็บสุดๆแปลกมาก ) จากนั้นใส่สายสวนปัสสาวะ ตรงนี้สวนตัวจะจุกๆหน่อย ตอนใส่ไม่เจ็บ จะเคืองๆหน่วงๆ เหมือนคนปวดฉี่แต่ฉี่ไม่ออก เป็นความรู้สึกที่ทนได้ แต่รำคาญมาก จากนั้นรอหทอมาผ่า ของเราได้คิวแรก เข็นรถไปห้องผ่า ทำการฉีดยาฆ่าเชื้อครึ่งหลอด ทดสอบว่าเราแพ้ไหม สักแปปก็ฉีดอีกหมดหลอด ไม่เจ็บเย็นๆ พอเข้าห้องผ่าก็ เปลี่ยนทำการติดที่วัดชีพจรนั่นนี่ ต่อไปเป็นการบล็อกหลัง ให้เราขดตัวงอหลัง คอชิดนิ่งๆ มีคนจับ 3 คน หมอบอกเหมือนเจาะสายน้ำเหลือ แต่ความจริงคือ เหมือนฉีดยาเข็มใหญ่นี่นแหละ เจาะลงไปละก็จื้ดดดด สักพัก ถ้าเรายอมทนตามคำสั่งหมอก็จะโดนรอบเดียว สักพักเริ่มชาหมอก็ยกเราเปลี่ยนเเตียงมาเตียงผ่าตัด เราเริ่มชาขึ้นเรื่อยๆ หมอให้ทดสอบโดยการเตะยกขา จนเราควบคุมไม่ได้ ขยับได้แค่ส่วนแขนขึ้นไป ทำการปิดส่วนล่างไม่ให้เราเห็น เห็นแต่ผ้าเขียวๆ จากนั้นหมอผ่าค่ะ แปปเดียว แปปเดียวจริงๆ ไม่ถึง 5 นาที จากนั้นกดท้องส่วนบนเรา จะรู้สึกจุกๆ สักพักก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง หมอก็เอาไปทำความสะอาด ก็นอนเย็บแผลสักแปปไป จากนั้นก็เข็นไปนอนดูอาการ 1 ชม. ก็ได้ย้ายไปห้องพักผู้ป่วย ให้นอนราบ 6 ชม. พอครบ ก็ยาชาเริ่มหมดฤทธิ์ ความเจ็บทวีคูณ มากที่สุด จะนอนจะนั่ง ทรมาณมากกว่าพลิกตัวตอนท้องแก่ หลายพันเท่า พยาบาลจะเริ่มให้เราพยายามขยับตัว ซ้ายขวา ลุกนั่ง ไม่ให้นอนนิ่งๆ โคตรทรมาณ เราต้องฝืนนะคะ ซึ่งมันทรมาณมากจริงๆ จากนั้นวันถัดมา ก็ถอดสายสวนปัสสาวะ แต่น้ำเกลือออก ซึ่งต่อไป้ราต้องไปปัสสาวะเอง และจะโดนบังคับให้ลุกเดินบ้าง สักพัก เราต้องลากตัวเองไปเข้าห้องน้ำให้ได้นะคะ อย่ากลัวว่าจะเจ็บ ตอนฉี่จะรู้สึกเจ็บแผล ต้องกำหนดลมหายใจเอาค่ะ ที่ต้องเข้าอย่ารอให้ปวดฉี่เองมากเพราะบ้านนี้ ไม่ลุกเจ็บแผลมาก ไม่ไปเข้า พอเราปวดมาก จะลุกยากและเจ็บมากกว่าเดิมอีกน้าบอกเลย เพราะเลยคิดในใจว่า ยอมฝืนตัวเองตอนนั้นเจ็บเหมือนกัน แต่คงน้อยกว่าตอนปวดแบบนี้แน่ๆ ระหว่างอยู่รพ.ก็นั่นแหละค่ะ หิวก็จริง แต่บอกเลย กินอะไรไม่ลงไปหลายมื้อเลยค่ะ จะรับรู้ได้เอง เราอยู่ 2 คืน ออก้ข้าวันที่ 3 เที่ยง พอได้ออกก็ยังเจ็บแผลอยู่เดินำได้ทีละนิดๆ ส่วนตัวเราก็นอนที่บ้านคินแรกหลังจากออกรพ. อีก 5 วัน นับจากวันที่ออก ให้มาตัดไหม (บางรพ.ไหมละลาย) ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไง แต่คงเสียวๆละมั้ง นี่เป็นประสบการ์ณของเรานะคะ จำความทรมาณนี้ไม่มีวันลืม ไม่รู้ว่าจะหายเจ็บตอนไหน เพราะตอรรี้ยังเดินได้ทีละนิด ของเราน้องตัวเหลือง อบตัวไปวันนึง เลยยังไม่ได้เอาน้องกลับได้พักแปปนึง เช้าวันนี้ก็จะไปรับน้องกลับ คงไหนจะเจ็บแผลไหนจะดูลูก แต่นั่นแหละค่ะ ความเป็นแม่ ต้องทนและผ่านไปได้ สู้ๆนะค้าาามนุษย์แม่ การผ่านการตั้งท้อง และการคลอดไม่ว่าจะคลอดเองหรือผ่า ทั้ง 2 อย่างนี้บอกเลยจำไม่ลืมค่ะ เรานอนก่อนน้าา เช้านี้ไปรับน้อง อิอิ • จบประสบการ์ณความรู้สึกการผ่าคลอดบล็อกหลังโดยส่วนตัว แชร์เมื่อ เวลา 04.17 น. 27 ก.ค. 63