เรื่องมีอยู่ว่า:เราท้องช่วงเราเรียน(ม.5)ตอนนั้นเราไม่กล้าบอกแฟนว่าเราท้องจนท้องเรามันเริ่มออกเลื่อยๆอจนแฟนเราถามว่าท้องหรอเราก้เงียบไม่พูดพอเราเอาที่ตรวจให้เขาดูเขาก้นิ่งไปสักพักแล้วเขาก้นอนนิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรในใจเราคิดแล้วว่าเขาคงไม่รับผิดชอบเราแหละเราทำใจไว้อยุ่แล้วคอยบอกตัวเองตลอดว่าสู้ๆเพื่อลูกจนวันนั้นก้
มาถึงวันที่น้องได้ออกมาลืมตาดูโลกคนเปนแม่ก้ดีใจมากพอตกดึกเปิดโทสับมาไม่มีแม้แต่ข้อความที่เขาจะถามถึงว่าเปนยังไงบ้างมีแต่ทักมาบอกว่าถ้าเงียบแบบนี้ก้เงียบให้ตลอดไปนะถามแล้วไม่ตอบ ไม่มีแม้แต่ความเปนห่วงเราเลือกที่จะปิดเรื่องนี้เปนความลับไม่ให้บ้านฝ่ายชายรู้ปิดได้ปีนึงจนลูกเราโตจะ2ขวบเราก้ลงรูปในเฟสยุ่บ่อยๆจนแม่ฝ่ายชายได้เม้นถามว่าลูกใครจนเราต้องบอกความ
จิงกับแม่เขาไปวันนั่นแม่บอกให้พาลูกไปหาแม่หน่อยเราก้พาไปเปนวันแรกและเปนครั้งแรกที่ลูกได้เจอหน้าผู้ชายคนนั้น(แฟน)คำแรกที่ลูกเราเอ่ยปากขึ้นมาคือ"พ่อ"พอผู้ชายคนนั่นจะเข้ามาอุ้มจะเข้ามากอดลูกของเราก้วิ่งมาหาเราร้องไห้ให้เราอุ้มบอกว่ากลัว พอนานๆเข้า เราพาลูกไปบ้านแม่ฝ่ายชายบ่อยขึ้นจนเมียใหม่ฝ่ายชายทักมาหาเราจนมีปันหากันเราเรยเลือกที่จะไม่ไปบ้านแม่ฝ่ายชายอีกเพราะเบื่อปันหาแม่ฝ่ายชายให้รับผิดชอบลูกมันก้ถูกต้องแหละที่เขาต้องรับผิดชอบลูกเพราะนั้นคือลูกของเขาแต่ความคิดเราคือถ้าจะรับผิดชอบจิงๆทำมัยไม่รับผิดชอบตั้งแต่เราท้องหล้ะไม่สนใจไม่ใส่ใจกันมั้งหล่ะทำมัยไม่ดูแลเราตั้งแต่ตอนนั้นมาตอนนี้สายไปรึป่าวที่บอกว่าจะรับผิดชอบนี้มาจากใจจิงของเขารึป่าวหรือว่าโดนแม่บังคับมา จนกระทั่งเรามีปันหากันหลังจากนั้นเราไม่ได้พาลูกไปหาเขาอีกเลยหลังจากนั้นมา ลูกพูดถึงพ่อตลอดเราเลยพูดกับลูกว่าพ่อไม่อยู่พ่อไปทำงานลูกพูดแบบนี้ตลอดเวลาที่ลูกถามถึง "เด็กทุกคนไม่ใช่ว่าไม่มีพ่อนะค่ะเด็กทุกคนที่เกิดมามีพ่อกันหมดแต่ที่บอกกันว่าไม่มีพ่อนี่คือผู้ชายคนที่เปนพ่อไม่มีความรับผิดชอบพออายที่มีลูกอายุยังน้อยกลัวไม่มีที่เรียนกลัวไม่มีที่ทำงานกลัวหมดอนาคตคุณลองคิดกลับกันนะค่ะคนที่จะไม่มีอนาคตไม่มีที่เรียนไม่มีที่ทำงานต้องเปนฝ่ายหญิงมากกว่ามั้ยค่ะคนที่เสียหายคือฝ่ายหญิงค่ะไม่ใช่ฝ่ายชาย"ทุกวันนี่เลยตัดสิ้นใจอยู่กับลูก2คนมันสบายใจกว่าดีกว่าอยุ่ด้วยกันเรามีแต่ปันหามีแต่ภาระเพิ่ม
"ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ คือพอลูกเราโตพอควรแล้วเราควรพูดความจิงกลับลูกดีมั้ยค่ะว่าพ่อคือคัยแล้วทำมัยถึงพ่อไม่อยู่กับเรา"
มิน มิ้นน'นน