ผ่านมันไปได้อย่างไร

ตอนแรกเราก็คิดว่าโลกถล่มทับ อยากตายตามลูกไปค่ะ ผ่านมาได้เพราะพันทิพดึงสติค่ะ (คนเสียลูกแบบเราเยอะและมีใหม่ได้เราเลยมีกำลังใจ) ลูกเราเสียในท้องตอน 36 สัปดาห์ สายสะดือพันคอ เราคอยแต่โทษตัวเองตลอดว่าถ้าฝากหมอที่ใส่ใจกว่านี้ลูกน่าจะรอด ผ่าก่อนก็ได้ถ้าหมอเห็น เราวนๆซ้ำๆไปมาแบบนั้นนั่งร้องไห้ตลอด จนครบ 2 เดือน เราไปตรวจหลังคลอดเพื่อวางแผนมีลูกอีกครั้ง หมอให้เริ่มทำเลยค่ะไม่ต้องรอ ครบ 6 เดือน เดือนที่ 3 เราออกเที่ยวค่ะ ไปป่า ไปเขา เริ่มออกนอกบ้าน ไม่เก็บตัว แต่กลางคืนนอนไม่หลับยังแอบร้องไห้คิดถึงลูกตลอด จนเดือนที่ 4 เราท้องค่ะ คราวนี้เราโฟกัสที่ลูกในท้องแทน ถามว่ายังคิดถึงคนก่อนหน้าไหมคิดถึงตลอดค่ะ มีร้องไห้บ้างเวลาดึกๆ มันใช้เวลาค่ะ ไม่ลืม และจำได้ทุกวินาที ของลูก แต่เราจะเข้มแข็งขึ้นค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ