ลูก 2.7 ปี พ่อกับแม่เลี้ยงกันเอง เอาแต่พูดถึงปู่กับย่า ทั้งที่ไม่ค่อยได้เจอ ส่วนใหญ่วิดีโอคอลแค่นั้น

เป็นแม่ฟูลไทม์ค่ะ เลี้ยงลูกเองตัวติดกัน 100% พ่อเค้าทำงานที่บ้าน ช่วงนี้ลูกชอบพูดว่า “จะไปกินข้าวบ้านย่า จะไปอยู่บ้านย่า” พอแม่บอกไปบ้านยายด้วยนะ เค้าไม่เอาเลยค่ะ แล้วก็พูดวนบ้านย่าๆๆอยู่ยังงั้น ลูกเราไม่ค่อยได้เจอทั้งปู่ย่าตายายนะคะ เราแยกออกมาอยู่เองค่ะ ดังนั้นถ้าวันไหนไปบ้านย่าจะไปบ้านยายด้วย หรือถ้าไปบ้านยายก็จะไปบ้านย่าด้วย (ทางเดียวกันแต่ไม่ได้ใกล้กันมาก) ดังนั้นเรื่องความใกล้ชิด เรามองว่า 50/50 เลยค่ะ ส่วนใหญ่ใช้วิดีโอคอลกันมากกว่า จากคำพูดเด็กน้อย แรกๆก็ไม่รู้สึกอะไรมาก มีน้อยใจนิดๆเพราะอยากให้ลูกรักยายของเค้าบ้าง (ตามประสาเราที่รักแม่เรามาก) จนวันนี้เราเริ่มน้อยใจขึ้น นอยด์ขึ้น เพราะเค้าบอกว่า “ให้แม่อยู่บ้านยายคนเดียว แล้วเค้าจะไปอยู่บ้านย่า ไปกับปะป๊า” พูดอยู่หลายรอบมาก เรารู้สึกแย่นะ...เหมือนลูกไม่รักเราเท่าปะป๊า ลูกเลือกย่ามากกว่าแม่ รุ้สึกเหมือนไล่แม่ให้ไปคนเดียว ไม่ต้องมีแม่ก็ได้ แต่ก็พยายามคิดว่าเค้ายังเด็ก คงไม่รู้ความหมายอะไรแบบนั้นหรอก ไม่ว่าแม่จะพยายามสอนเค้ายังไง เค้าก็ปฏิเสธเรื่องนี้มากเลยค่ะ เราก็ได้แต่เก็บมาคิด แล้วก็สงสัย น้อยใจ เสียใจ บลาๆๆ เพราะรู้สึก(ไปเอง)ว่า ลูกไม่น่าจะพูดแบบนี้ด้วยตัวเอง เพื่อนๆมีประสบการณ์แบบนี้ไหมคะ เราแค่สงสัยว่ามันจะเป็นไปได้เหรอว่าถ้าเราไม่ได้สอนเค้าจะพูดแบบนั้นเองได้ยังไง? หรือพ่อจะสอน? หรือย่าเองที่คอย(เสี้ยม)สอน? หรือสัญชาตญาน? แม่ไม่อยากใจแคบค่ะ เพราะยังไงก็เป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ถ้ามีใครมาคอยทำให้สภาวะของลูกเปลี่ยนไปอย่างไม่ปกติ แม่ไม่โอเคแน่ๆเลย