ไม่กล้าบอกพ่อแม่

เดินเข้าไปบอกท่านตามตรงเลยค่ะ และขอขมาขอโทษท่านด้วยในสิ่งที่ทำผิดไป เรื่องโกรธนี่แน่นอนค่ะ เสียใจแน่นอนค่ะเป็นธรรมดาของคนเป็นพ่อเป็นแม่ แต่ขอให้ได้บอกท่าน อย่างน้อยเรายังเห็นท่านเป็นคนสำคัญ ไม่ข้ามหัวไปทำอะไรอย่างอื่น เมื่อน้องคลอดมา ท่านคงรักและเอ็นดูแน่นอนค่ะ หากใกล้เรียนจบ ม. 6 แล้ว ก็ขอเรียนให้จบค่ะ แล้วขอคำปรึกษาจากท่านอีกทีว่าจะทำยังไงต่อดี หากท่านบอกว่าอนุญาตให้เรียนต่อได้ ก็ตั้งใจเรียน ไม่ทำผิดซ้ำอีก แล้วก็ไม่ลืมที่จะทำหน้าที่แม่ของลูกควบคู่ไปด้วย ไม่ใช่ทิ้งให้ท่านเลี้ยงหลานเลย ช่วยแบ่งเบาท่านบ้าง เพราะไงเด็กก็คือลูกของเรา และเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน คนที่เข้าใจเราและให้คำปรึกษาที่ดี คือพ่อแม่ของเรานี่หล่ะค่ะ