ปัญหาชีวิต

อย่างแรกเลยขอบีบมือให้กำลังใจคุณแม่ก่อนเลยนะคะ ส่วนตัวเราเองตอนนี้ก็กำลังเจอปัญหานี้อยู่ เพราะระยะทางที่ห่างกันทำงานคนละจังหวัด วัน ๆ หนึ่ง เวลาคุยกันก็แทบจะไม่มี ทะเลาะกันบ่อยมาก จนบางครั้งเราเริ่มถอดใจเพราะรู้ว่าเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้วจากการกระทำที่เขาสื่อออกมา ตอนท้องไปสามเดือนเรายังต้องทำงานเลเวลเดิมที่เคยทำก่อนท้อง อดทนทุกครั้งที่รู้สึกแพ้ท้องขณะทำงาน เราไปฝากครรภ์เอง แพ้ท้องก็ต้องดูแลตัวเอง ทำเองทุกอย่าง ขี่รถมอไซค์ไปทำงานทุกวัน อุบัติเหตุเกือบเกิดหลายครั้ง เราก็ผ่านมาด้วยตัวเองตลอด เงินเขาก็ไม่ได้ส่งมาให้ใช้ ค่าห้อง ค่ากิน ค่าน้ำค่าไฟเราจ่ายเองทุกอย่าง จนเราคิดได้ว่า เอ้ออ เราไม่มีเขาเราก็อยู่ได้นี่หน่า ผ่านช่วงที่ลำบากมาด้วยตัวเองทั้งนั้นเลย แต่กว่าที่เราเข้มแข็งแบบนี้เราโชคดีที่ยังมีคนรอบข้างคอยซัพพอร์ต ให้กำลังใจเรา คอยเป็นห่วงเป็นใย แต่สิ่งสำคัญที่ทำให้เราเข้มแข็งได้มากขึ้นก็คือลูก เราทำให้เขาเกิดมาแล้ว เราก็ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด แรก ๆ มันอาจจะเป็นเพราะความที่เราท้องอารมณ์เราเลยอ่อนไหวน้อยใจ แต่พอมาคิดดูอีกที มันเริ่มไม่ใช่แล้วไม่ว่าอะไรก็ตามที่เราทำเพื่อเค้า เค้าก็ไม่ได้มองเห็นว่ามันมีค่า มองข้ามตลอด จนตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกับพ่อของลูก บล้อคทุกช่องทาง หลังจากนั้นเลยหันมาดูแลตัวเองอย่างเดียวค่ะกินอาหารที่มีประโยชน์ ดื่มนมเยอะ ๆ จะทำอะไรให้นึกถึงลูกเป็นอันดับแรก 😊 แต่ถ้าเคสของคุณแม่เค้ายังทำหน้าที่พ่อและสามีที่ดี ลองปรับความเข้าใจกันดูนะคะ บางครั้งอารมณ์คนท้องก็อ่อนไหวง่ายมากจนไม่มีใครเข้าใจเราเลยก็ได้

เค้าอยู่ไกล แต่เค้าใส่ใจมั้ยคะ ดูแลเรื่องอื่นๆ ค่าใช้จ่ายต่างๆ เค้ามีความเป็นสามีเป็นพ่อมั้ย อย่างวางแผนการเงิน วางแผนการสร้างอนาคตร่วมกัน หรือพอเราปล่อยเค้าก็เลยตามเลยเช่นกันไม่มีความกระตือรือร้น ถ้าเค้ายังห่วงยังมีความเป็นหัวหน้าครอบครัว เก็บเงินเพื่อเราและลูก แต่เค้าอยู่ไกลดูแลเราใกล้ชิดไม่ได้ แต่ยังทำหน้าที่สามีและพ่อ เรื่องการน้อยใจอาจจะเป็นอารมณ์คุณแม่ คนท้องอ่อนไหวง่ายค่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ