ขอกำลังใจจากแม่ๆที่สามีต้องไปทำงานไกลบ้าน

ปกติสามีทำงานอยู่ที่ระแวกบ้านตั้งแต่ลูกคลอด ห่างกันมากสุดก็แค่ระหว่างวันที่สามีไปทำงาน แต่เขายังมีเวลาพักเที่ยง เวลาแวะเข้ามาหาเรากับลูก แต่ด้วยปัญหามากมายเกี่ยวกับงานที่ทำ ภาระงานที่หนักเกินไปแต่รายได้ไม่เพียงพอกับรายจ่าย ทำให้สามีต้องจำใจไปทำงานอีกจังหวัดนึง ด้วยความหวังที่เขาแบกเอาไว้บนบ่าว่าเรากับลูกต้องได้สบายกว่านี้ เราคิดว่าตัวเองคงทำใจได้จนวันที่สามีต้องไปจริงๆ เหลียวไปไม่เจอแม้แต่เงาของเขาแล้วมันโหวง ใจหายมากๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็อยู่ด้วยกันตลอดตั้งแต่คบกันยังไม่มีลูกจนวันนี้ แค่สามีไปต่างจังหวัดแค่ไม่กี่วัน หรือมีบางวันกลับบ้านดึกเรายังนอนไม่หลับ นี่จะได้เจอกันแค่เดือนละ 2-3 ครั้ง ทำใจลำบากมากๆค่ะ กลับมานั่งคิดฟุ้งซ่านถึงที่ผ่านมาเรากับเขาก็ทะเลาะกันบ่อยๆ มีไม่เข้าใจกัน แต่มันไม่ได้แปลว่าเราไม่รักกันเลย มาวันนี้เข้าใจจริงๆว่าเราคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา เราอาจจะโทรหากันทุกวันได้แต่ก็คิดเป็นห่วงเขาอยู่ตลอด ปกติมีเราคอยดูแลเรื่องต่างๆให้ พอไปอยู่คนเดียวจะลำบากแค่ไหน จะกินข้าวครบทุกมื้อไหม ยิ่งเมื่อคืนนี้เขากินเบียร์จนเมาก่อนจะเข้ามากอดเรากับลูกแล้วบอกว่าเขาไม่ยอมเก็บกระเป๋าซักทีเพราะทำใจไม่ได้จริงๆ เราอยู่ด้วยกันมาตลอดจนมีลูก แต่วันพรุ่งนี้เขาต้องกลับไปอยู่คนเดียวใหม่ เขาทำใจไม่ได้เลย เราเลยไปช่วยเขาจัดกระเป๋า เขาขอชุดคลุมท้องที่เราใส่ตอนท้องไปแขวนไว้ที่นู่นด้วยเพราะมันมีความหมายกับเขามาก เรายิ่งปวดใจ อยากจะร้องไห้ตรงนั้นแต่ก็ต้องกลั้นไว้เพราะไม่อยากให้เขาลำบากใจไปอีก ตอนนี้ลูกเราก็ 7 เดือนกว่า วัยกำลังคลานกำลังเกาะ คงจะทำให้เรายุ่งมากพอที่จะไม่คิดฟุ้งซ่านบ่อยๆ แต่ตอนนี้มันยากมากค่ะที่จะไม่คิด ขอกำลังใจจากแม่ๆที่เคยผ่านประสบการณ์เดียวกันหน่อยค่ะ เราอยากมีกำลังใจ ผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้จริงๆ