ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ

ท้องได้ 29w3d แล้ว ตอนนี้เหนื่อยมากเลยคะ คือ..เรายังเรียนอยู่ และต้องไปเรียนทุกวัน จะลาได้ก็ต่อเมื่อ เข้าสู่เดือนที่กำหนดคลอด แต่ปัญหาก็คือ ระยะทางจากบ้านไปวิทยาลัย เกือบ40กิโล เลยตัดสินใจมาอยู่บ้านแม่ยาย แรกๆก็ปกติน่ะ เราอยู่บ้านเขาไม่เคยที่จะอยู่นิ่งๆเลย เราเข้าใจว่าการที่เรามาอาศัยบ้านเขา จะให้อยู่เฉยๆคงไม่ได้ ทุกๆวัน เราต้องฝืนตัวเองตื่นเช้า อาบน้ำแต่งตัวไปเรียน (บางวันที่เพลียมากๆก็ต้องฝืนตื่น เพราะแม่ยายเรื่องมาก) อยู่วิทยาลัย เราก็ต้องขึ้นลงบันได วันละไม่รู้กี่รอบ(ส่วนมากเรียนชั้น3) กลับมาตอนเย็น แทนที่จะพักผ่อน แต่ก็พักไม่ได้ ต้องหุงข้าว ช่วยทำกับข้าว ล้างจาน กวาดบ้าน (มีวันนึง เรากลับเรียน ก็ทำทุกอย่างปกติ แต่ลืมกวาดขยะนอกบ้าน) ก็โดนแม่ยายบ่น ว่าไม่ทำอีก เราก็นิ่งน่ะ ทั้งๆที่ในใจ แทบอยากร้องไห้ สามีก็ปลอบว่าอย่าไปสนใจเลย ชีวิตประจำวันของเรา มันวนๆแบบนี้ทุกวัน ยิ่งท้องแก่ เรายิ่งเหนื่อย กลางคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ ตื่นสายไม่ได้ ไปเรียนขึ้นลงบันได กลับมาก็ทำงานบ้าน เข้านอนพักได้ ก็ประมาณ2ทุ่ม **วันนี้ที่วิทยาลัยเราจัดกิจกรรม เรากลับถึงบ้านประมาณ16:00น. คือเหนื่อยมากๆ ฝืนตัวเองไม่ไหวจนร้องไห้ออกมา. สามีเข้ามาเห็นพอดี เลยถามว่า เป็นอะไร ปวดท้องหรอ? เราก็ปล่อยโห่ออกมาเลย มันเหนื่อยสุดๆแล้ว สามีเลยบอกให้นอนพัก แต่เราก็ไม่ยอมนอน เพราะคิดไว้ว่าถ้านอน แม่ยายคงหาว่าขี้เกียจแน่ แต่ก็ไม่ไหวจริงๆ เลยนอน สักพักเราสะดุ้งตื่น เราก็ได้ยินแม่ยายบ่นถึงเรา ว่าเอาแต่อยู่ในห้อง เวลานี้ไม่ใช่เวลานอน สามีเราก็เถียง บอกว่าเราเหนื่อย แม่ยายเลยตอบ ถ้าเหนื่อยก็หยุดเรียนกลับบ้านไปอยู่เฉยๆซ่ะ!! เราที่แอบฟัง ท้อมากเลยคะ อยากหยุดเรียน แต่ก็เสียดาย เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว ร้องไห้หนักมาก แค่วันนี้วันเดียวที่เราไม่ทำงานบ้าน ถึงกับบอกให้เรากลับไปอยู่บ้านเลยหรอ? เหนื่อยที่สุดแล้วจริงๆ 😭 #ขอบคุณที่อ่านข้อความจนจบนะคะ