อยู่ๆก็กลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

ท้องได้31w.. ทะเลาะกับแฟน..การที่เรางอแงเรียกร้องให้เขาใส่ใจมากไป..อยากกินขนมของหวาน..อยากให้พาไปตลาด..อ้อนให้พาไปเที่ยว..อยากให้เขาห่างๆเพื่อนห่างเหล้ า...ปกติเราไปๆมาบ้านเรากับบ้านแฟน..เพิ่งมาหาเขาเมื่อวันลอยกะทงมานอนได้4คืนแฟนกินเหล้ากับเพื่อนก็3คืนแล้ว..เราไม่ชอบเลยวันๆแทบไม่มีเวลาคุยกันเขาทำงานเช้าเลิกเย็นมากินเหล้าเข้าบ้านดึกๆเช้ามาไปทำงาน.อยากให้เขาดูแลเรากับลูกในท้องให้มากกว่านี้.. บางทีไม่ต้องตามใจทุกอย่างที่เราขอก็ได้...แต่แค่แสดงออกว่าใส่ใจนะพยายามเพื่อเรานะ... กลับกลายเป็นว่าเราเป็นคนผิด..ไม่อดทน..ไม้รู้จักระงับความอยากนู่นนี่....เขาบอกเขาคงดูแลเราได้ไม่ดีหรอก..ตามใจเราไม่ได้..ให้เรากลับไปอยู่กับพ่อแม่เราเถอะ อยู่กับเขามันลำบาก..เขาไม่มีอะไรให้ เราเสียใจมากทำไมมาไล่ตอนนี้..ทำไมไม่บอกแต่เเรก..ทั้งๆที่เราเลือกเขามาอยุ่กับเขาแม้วา่พ่่อแม่เราจะไม่ชอบไม่เอาเขา..แม้ว่าเขาจะไม่มีอะไรเลย..บ้านเขาไม่สุขสบายเหมือนบ้านเรา..เราแค่คิดว่าขอเเค่เรารักกันอยุุ่ด้วยกันสร้างครอบครัวไปด้วยกัน..เดี๋ยวอะไรๆก้จะดีขึ้นเอง เมื่อวานเย็นเราไม่ได้กินข้าวเพราะทะเลาะกัน..จน4ทุ่มกว่าเราเดินไปซื้อข้าวกินคนเดียว..ร้านยุ่ห่างจากบ้านประมาน2-3โล...เราเข้าบ้านมาเที่ยงคืนกว่า...เขาไม่มีแม้แต่จะเปนห่วงหรือแชทหาโทหาเราเลยว่าไปไหน..เมื่อไหร่จะกลับ มันคงถึงเวลาแล้วใช่ไหมจ้ะ..ที่เราควรจะหยุดวิ่งตามเขาได้แล้ว