ท้องสองค่ะ ดีใจที่มีค่ะอยากจะมีเพราะอยากจะแก้ไขในสิ่งที่เคยทำผิดพลาดแต่คงเป็นเราคนเดียวที่ดีใจค่ะ.. เรากับสามีมีปัญหากันมานานถึงนานมากๆ5-6ปีได้มั้งคะ จนย้อนกลับไป3ปีเราได้เกิดทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต ซึ่งสามีก็คงไม่ให้อภัยแต่กลับเป็นเราที่คิดเข้าข้างตัวเองว่าที้เค้ายังให้เราอยู่ปละการที่เค้าไม่ไปไหนนั้นคือคำว่าโอกาสสำหรับเรา... แต่ระยะเวลา3ปีที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันกลับแย่ลงๆ มากขึ้นทุกที ทำดีแค่ไหนสามีก็ไม่รับอะไรสักอย่าง ลูกวัย7ขวบก็อยู่กับสภาพแวดล้อมในครอบครัวที่ตึงเครียด เราผู้ที่สำนึกและคิดได้แต่ก็สายเกิดแก้ก็ยังคงอยู่ตรงนี้ ทำๆๆแล้วก็ทำหน้าที่ยอมทำทุกอย่างยอมเป็นเบี้ยล่างเลยก็ว่าได้.. แม้แต่คำว่าศักดิ์ศรีก็ไม่มีในตัวเราแล้ว... ที่เรายอมทำไม่ใช่เพราะคำว่าทนค่ะแต่เพราะเราอยากแก้ไขอยากจะชดใช้อยากจะทำให้มันดีขึ้นมาบ้างซึ่งกว่าจะผ่นแต่ละวันเราอยากตายเพื่อไปชดใช้เวรกรรมในนรกอยากตายเพื่อให้ความอุบาดที่เราสร้างมาเป็นตราบาปเราได้จบลงเราแต่เราก็พยายามผ่านความรู้สึกแต่ละวันผ่านมาให้ได้ ... จนเราปล่อยให้ท้องคนที่2. ซึ่งสามีผู้ที่รู้กับเฉยชาทุกอย่างแต่ก็พาไปฝากท้องหาหมอทุกอย่าง แต่ความรู้สึกคือไม่เหมือนกับท้องแรกที่ผ่านมา เฉยชาไม่สนใจเราจะแพ้ท้องมากแค่ไหนก็ไม่เคยถามหรือหันแล ตอนนี้ก็ท้องได้4เดือนกว่าแล้วค่ะ... ทุกอย่างจะคงเหมือนเดิมและน่าจะหนักถึงทุกวันทั้งคำพูดเสียดสีทิ้มแทงลงไปในใจแต่อะไรๆอีกหลายๆอย่าง... ความคิดที่เราอยากตายเลยไม่เคยลดน้อยลงเลยทีแต่มากขึ้นมากขึ้นและก็มากขึ้นทุกวัน... เรากลัวใจตัวเองมากค่ะ เรากลัวเราจะรับความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ ซึ่งตอนนี้เราก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกันวันๆมีแต่ความคิดอยากตายคิดแต่จะทำไงกับตัวเองให้ตายไปดี...
ปล.ฝั่งบ้านเราหรอคะ รับรู้ค่ะว่ามีปัญหาอะไรกันแต่ก็บอกให้ทนค่ะก็มีให้เราถอยกลับบ้านบ้างแต่เรารู้ดีค่ะบ้านเราเป็นยังไงเค้าไม่เคยซัพพอร์สเราเลยค่ะเรากลับไปก็มีแต่สมน้ำหน้าค่ะ
สุดท้ายเราคิดนะคะว่าเราชอบเราอยากให้มีงานศพค่ะ เพราะเรารู้สึกว่าเป็นงานที่คนส่วนใหญ่จะอโหสิและคิดถึงแต่เรื่องดีๆสิ่งดีๆจะโกรธจะเกลียดกันมากแค่ไหนก็จะลืมและมีคำว่าอภัยให้กันค่ะ เราอยากให้เกิดกับเราบ้างเผื่อเรื่องไม่ดีของเราได้ตายไปและเรื่องดีๆความทรงจำดีๆของเราได้เกิดขึ้นมาใหม่อีกครั้งค่ะ