"ของขวัญอันล้ำค่า มักมาพร้อมกับบททดสอบที่ยิ่งใหญ่เสมอ"
ตอนนี้เราท้องได้ 19 W แล้วคะ แต่พ่อของลูกเสียตั้งแต่เราท้องได้ยังไม่ถึงเดือน ตอนแรกเราก็กังวลอยู่ว่าจะท้องรึเปล่า เพราะ ปจด. มาไม่ปกติ ปกติจะมาวันที่ 2-3 แฟนเสียวันที่ 8 ก.ค ตอนนั้นก็คิดอยู่คะ ว่าอาจท้อง พอสิ้นเดือน ปจด. ไม่มา ซื้อที่มาตรวจ ขึ้น 2 ขีดจางๆ อยากแน่ใจ เลยไปตรวจที่คลินิก ซาวด์ดูหมอบอกท้องได้ 3 สัปดาห์ 5 วันแล้ว เพื่อนที่พาไปเลยบอกให้ลองปรึกษาหมอดูเรื่องที่พ่อเด็กไม่อยู่ เราจึงเล่าให้หมอฟัง หมอก็พยายามพูดให้เราเอาลูกออกจะดีกว่า ตอนนั้นคือเราร้องไห้หนักมาก ร้องไม่หยุด เราไม่อยากเอาลูกออก เราเสียพ่อของลูกไปแล้วเราก็ไม่อยากเสียลูกเขาไปอีก วันนั้นเลยบอกแม่เลยคะแม่ก็ร้องไห้ไปกับเราด้วย เหมือนจะเข้าใจเราและยอมให้เก็บไว้ แต่สุดท้ายแม่ก็พยายามพูดกล่อมให้เราเอาออกเพราะเราไม่พร้อมมีเขา ทั้งลูกก็ไม่มีพ่อ แม่ไม่กล้าพูดเรื่องเรากับใครเลย พอสิ้นเดือน ส.ค แม่พาไปเอาออกที่คลินิกที่เราเคยไปซาวด์ดูน้องครั้งแรก หมอก็ซาวด์ลูกให้ดูก่อนคะ ตอนนั้นเราเห็นลูกเราดิ้น เขามีแขนขาครบแล้ว ดิ้นเก่งมาก หมอก็บอกเขาโตแล้วดิ้นเก่งอีกด้วย เราแทบจะร้องไห้ หมอเลยเรียกแม่เข้ามาดูแล้วคุยกัน หมอบอกว่า ท้องได้ 3 เดือน 5 วันแล้ว เด็กโตมีแขนขาครบแล้ว เอาออกจะเจ็บมากนะ น้องจะทนไหวไหม แล้วอาจเสี่ยงตกเลือด ติดเชื้อมดลูกอักเสบ หลังจากนั้นเลยเลือกเก็บน้องไว้จนตอนนี่คะ ทุกวันนี้ก็พยายามไม่เครียดเพราะคิดถึงพ่อของลูก บางทีก็แอบอิจฉาน้อยใจ ที่ครอบครัวอื่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อแม่ลูก พ่อได้เล่นกับลูก แต่กับเรา พ่อเขาไม่มีโอกาสได้แม้แต่จะเห็นหน้าลูกเลยคะ ถ้าเขายังอยู่เขาคงดีใจมาก เพราะมีครั้งหนึ่ง ปจด. มาไม่ปกติ เลยบอกเขา เขาก็คิดว่าเราท้อง ตอนนั้นเขาพูดถึงแต่ลูก บอกจะหาเงิน แล้วเขาบอกจะเลี้ยงลูกเองนะ ทุกวันนี้ก็พยายามสู้เพื่อตัวเล็กที่อยู่ในท้อง หวังว่าเขาจะเป็นความสุขของเราแทนพ่อเขา ลูกคือของขวัญอันล้ำค่า บททดสอบยิ่งใหญ่คือการจากไปของพ่อของลูก?
