อาการแบบนี้เข้าข่ายซึมเศร้าไหม

ตอนนี้เราคลอดมาได้ 10 เดือนแล้ว เรารู้สึกว่าตัวเองอารมณ์อ่อนไหวง่าย ร้องไห้ง่าย ต้องท้าวความก่อนว่าตั้งแต่ท้องจนถึงตอนนี้เราย้ายมาอยู่กับครอบครัวสามี เพราะสามีบอกว่าจะได้มีคนคอยดูแลเรากับลูกเรา ซึ่งเราคิดว่าเราเริ่มเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ตอนคลอด เพราะลูกเราได้อยู่ไอซียูทำให้เราต้องอยู่โรงบาลหลายวันเพราะต้องคอยให้นมลูก ตลอดเวลาที่เราอยู่โรงบาล ครอบครัวสามีไม่มาเยี่ยมเราเลยเพราะลูกเราอยู่ไอซียู ไม่ได้เจอหลายเค้าก็ไม่มา ส่วนสามีตอนแรกก็มาเฝ้าเราทุกวัน แต่หลังๆปล่อยให้เราอยู่คนเดียวในห้องพิเศษ เราร้องไห้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว มันคิดถึงลูก มันกังวลว่าลูกจะเป็นอะไรรึป่าว มันเหงา และเคว้งคว้างมาก หลังกลับจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านเราก็คิดว่าจะดีขึ้น แต่เรายังอารมณ์แปรปรวนและอ่อนไหวอยู่ แต่เราคิดว่าคงเป็นเพราะฮอร์โมน แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเราก็ไม่รู้สึกว่ามันจะดีขึ้น ยิ่งครอบครัวสามี ขัดวิธีการเลี้ยงลูกของเรา แกจะติ ตำหนิ เปรียบเทียบกับหลานคนอื่นๆทุกครั้ง มันทำให้เราเครียด ไม่อยากอยู่บ้านสามี อยากกลับบ้านตัวเอง (ที่เราไม่ได้เล่าให้ครอบครัวตัวเอง เพราะพ่อเราต้องดูแลแม่ที่ป่วยทางสมองช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เราเลยไม่อยากให้ครอบครัวเราคิดมาก แต่เราจะกลับบ้านเราทุกเดือน) ที่เราเป็นตอนนี้คือ ทุกครั้งที่สามีไปทำงานแล้สเราอยู่กับลูก 2 คนเราจะมีความสุขมากๆ แต่พอลูกหลับเรากลับรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว มันเหงามากๆ บางครั้งเวลาสามีกลับไม่ตรงเวลาเรารู้สึกบอกไม่ถูก มันอยากร้องไห้ บางครั้งเราก็ร้องไห้เองทั้งที่ไม่ได้มีเรื่องอะไร ยิ่งตอนนี้ครอบครัวสามีชอบขัดในเรื่องการเลี้ยงลูกของเรา ทำให้เราเครียด อารมณ์แปรปรวน บางครั้งเราเลยแสดงออกว่าไม่พอใจแล้วสามีจะชอบดุ เราจะรู้สึกน้อยใจแล้วร้องไห้ และระบายความในใจออกมา มันก็รู้สึกดีขึ้นนิดนึง เพราะตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่เวลามีปัญหา หรือมีเรื่องอะไร เราไม่เคยได้พูดกับใครเลย ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ครอบครัวสามีก็ไม่ได้สนใจเราขนาดนั้น สามีก็ไม่เข้าใจเราเอาครอบครัวเค้าเป็นหลัก บางครั้งเราเลยรู้สึกว่าเค้าให้เรามาอยู่ที่บ้านเค้าทำไม เหมือนไม่มีที่สำหรับเราเลย เราร้องไห้บ่อยมาก มันเหนื่อยใจ มันเบื่อ ไปหมด แบบนี้คือเราจะเป็นซึมเศร้าไหม มีวิธีที่จะทำให้รู้สึกดีขึ้นไหมคะ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ

1 ตอบกลับ
undefined profile icon
เขียนข้อความตอบกลับ

ไม่ใช่ซึมเศร้าค่ะ เป็นภาวะที่เกิดจากสภาพแวดล้อมแม่ มันไม่มีทุกเรื่องได้ดั่งใจเราต้องการเป๊ะ ๆ หรอกค่ะ อย่าไปตั้งความหวังจากคนอื่นจนลืมดูแลใส่ใจตัวเองนะแม่ ส่องกระจกยิ้มให้ตัวเองบ่อย ๆ ชื่นชมตัวเองบ่อย ๆ เธอเก่ง เธอเจ๋งว่ะ อยู่ที่ไหนแล้วไม่มีความสุข เอาตัวเองออกมาค่ะ อย่าไปทนทุกข์ที่ไม่มีสิ้นสุด ใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองมีความสุขเถอะนะคะ เราเคยเคว้งแบบหันไปทางไหนก็ไม่มีใคร มีแต่ตัวเอง กับลูกสองคน ไม่เคยมีความสุขสักวัน ตื่นมาพร้อมกับความคิดว่าถ้าไม่ต้องตื่นมาเลยมันคงจะดี หรือจะฆ่าตัวตายเลยดีนะ จะเอาลูกไปด้วยดีไหม คิดไปยันจะต้องใช้วิธีไหนถึงจะไม่มีโอกาสรอดทั้งเราและลูก เรามีภาพการฆ่าตัวตายในหัวทุกรูปแบบทุกวิธีทุกวัน ทุกวินาทีที่สมองว่างค่ะ คิดย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ วนอยู่แค่นี้ เราดิ่งถึงขั้นนี้แต่ไม่มีใครใส่ใจเราสักคน ไม่มีใครรู้ ไม่แม้แต่จะถาม ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนเรากินข้าวอาบน้ำ มีแต่คนคอยตำหนิ ไม่เคยได้รับคำชม คำปลอบใจ ต้องดูแลตัวเอง ดูแลลูกเองทุกเรื่อง ผัวไม่เคยช่วยเลี้ยง ไม่เคยดูแล ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยให้เงินใช้ เราต้องทำงาน+เลี้ยงลูกคนเดียว 24 ชม. ไม่พอ มันยังพูดจากวนประสาทชวนทะเลาะทุกวัน วันละ 2-3 รอบ แต่พอเราถามหย่ามันไม่หย่าค่ะ ไม่เคยเป็นความสบายใจให้สักครั้ง เป็นได้แค่ความเฮงซวยในชีวิต ทุกวันนี้ลูก 1.8 ขวบก็ยังเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเฮงซวยได้อีก เรื่องร้องไห้ไม่ต้องพูดถึงค่ะ ร้องจนไม่มีน้ำตา ไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้ร้องไห้เสียใจอีกแล้วหมดแบบไม่เหลืออะไรเลย สารภาพว่าทุกวันนี้มีชีวิตอยูาเพราะหน้าที่แม่ค่ะ อยากเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด นี่ถ้าผัวมีปัญญาเลี้ยงเราตายไปนานละนะ ไม่ได้มาคุยกับแม่แล้ว 🤣 นี่พึ่งหายจากการประสาทแด*วีนเหวี่ยงอารมณ์ร้ายได้ 3-4 เดือนเองค่ะ ก่อนหน้านี้คือสุดมาก ใครอย่ามาพูดจาไม่เข้าหูนะ เราด่าหมด สุดท้ายหยุดเพราะสงสารลูกเวลาเสียงดังทะเลาะกันลูกตกใจร้องไห้ตลอด ลองหาอะไรทำเพิ่มความสุขให้ตัวเองดูค่ะแม่ สามีถ้ายังคุยกันได้ลองคุยกันดูนะคะ ลองคุยดูก่อน คนหาเงินมันก็เครียดอีกแบบค่ะ (พูดในมุมคนที่หาเงินเลี้ยงลูกเลี้ยงตัวเอง บางครั้งยังต้องเลี้ยงผัวด้วย) ลองปรับมุมมอง ปรับทัศนคติดูก่อน แต่ถ้าทำแล้วเหมือนเดิมก็ออกมานะ สภาพแวดล้อมมีผลต่อจิตใจ จิตใจมีผลต่อการเลี้ยงลูกนะคะ เป็นกำลังใจให้แม่นะ

อ่านเพิ่มเติม
1y ago

ขอบคุณค่ะแม่ ตอนนี้เราเป็นแบบที่แม่เป็นเลยค่ะ อยากตายไปให้พ้นๆ ถ้าสามีมีปัญญาเลี้ยงลูก แต่นี่ไม่เคยเลี้ยงลูกเองเลย มีมาเล่น มาช่วยดูบ้าง เราเข้าใจสามีเรื่องเหนื่อยในการทำงานหาเงิน แต่เราแค่ขอเค้าว่าช่วยมาเปลี่ยนดูลูกตอนเราไปอาบน้ำตอนเย็น เพราะทั้งวันเราต้องทำงานบ้าน ไหนจะทำส่วนของตัวเอง ของลูก ของสามี ยังได้ทำให้ครอบครัวสามีอีก เราเลยไม่ค่อยมีเวลาพัก มีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่ถึงขั้นเสียงดังรุนแรง เราจะออกแนวเจ้าน้ำตามากกว่า55555 แต่พอได้พูดได้ปรับความเข้าใจมันก็ดีขึ้น ส่วนใหญ่ที่เราทะเลาะกันจะมีเรื่องการเลี้ยงที่ไม่เหมือนครอบครัวสามีเคยเป็น มันเลยทำให้เราอึดอัด เค้าค่อนข้างหัวโบราณ และชอบตำหนิ ชอบเปรียบเทียบ ทุกอย่างที่เราทำมักจะไม่ดีไปหมด เราเลยเหนื่อยที่จะอยู่ที่นี่ เราพยายามปรับตัวแล้วแต่คนในครอบครัวสามีไม่ยอมปรับเข้าหาเราเลย ตอนนี้เราเลยทำทุกอย่างเพื่อลูกเท่านั้น เราจะพยายามทำให้เรากับลูกมีความสุขมากขึ้นค่ะ