ว่าจะไม่เครียด ก็เครียด.. ขอพื้นที่ระบาย

ตอนนี้อายุ 22 ปี เรียนจบป.ตรี ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทำงานตั้งแต่อายุ 16 ไม่เคยได้เดือดร้อนครอบครัวเรื่องส่งเสียตัวเองเรียน ลำบากนะ ใช้ความอดทนมาก ละทำใจยาก อยู่ๆเป็นลูกคนเดียวแล้วมีพี่น้องโผล่มา 2 คน ลูกติดพ่อใหม่ น้องชายที่เกิดจากพ่อใหม่และแม่เรา พ่อส่งพี่คนโตเรียนม.ดีๆ ส่งน้อง (เราลูกติดแม่) ก็เห็นละว่าทุกคนลำบาก เลยอยากจะรับผิดชอบตัวเองให้ได้มากที่สุด คือเราคบกับแฟนอายุ 26 เขาดีนะ ฐานะที่บ้านต่างจังหวัดอะเนอะ ก็ลำบากแหละ ส่งตัวเองเรียนเหมือนกัน ส่งเงินให้ที่บ้านอีก คบมานี่เข้าปีที่ 3 เราจบป.ตรีไปรับไปเมื่อมีนา เรื่องพีคๆก็เกิดขึ้น เราพลาด แล้วมีน้อง ที่บ้านก็จัดงานแต่งให้เดือนกฎกฎา ตอนนี้ 14w ที่บ้านก็บ่นไม่น่ารีบมี ยังลำบากอยู่เลย อะไรก็ยังไม่มี คิดไหมจะเลี้ยงยังไง บลาๆๆ เรารู้นะว่ามันไวไป แล้วดันไปลาก่อนรู้ว่าท้องไปลาออกจากงานที่ทำมาจะ 3 ปี เพราะเรียนจบ เลยจะมาทำงานในเมือง เงินดีกว่า มารู้ตอนเซ็นสัญญาที่ใหม่ว่าท้อง ตรวจสุขภาพ hrไม่รับ กลัวกระทบกระเทือนท้องอ่อนๆ .. งานเอกสารนะ เราก็เข้าใจhr ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไร อยู่ห้องเฉยๆ แล้วทุกครั้งที่คุยกับแม่เขาจะบ่นทุกครั้ง ว่าค่านั่นค่านี่ที่จะตามมาตลอดลูกเกิดมันเยอะนะ ไหนลูกจะป่วย ไหนจะค่านมเสริม ลำบากไหม บ้านมีไหม มีอะไรพร้อมยัง คือเดี๋ยว เด็กเกิดมาแล้วอะ แล้วนี่ใช้ชีวิตมาก็ไม่ได้สบายเลยนะ ลำบากตลอด เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องซ้ำ ให้กำลังใจไม่ได้หรอ แนะนำ ให้ความรู้อะไรดีๆ คำพูดดีๆ นี่ก็ งง ว่าช่วยเหลือตัวเองมาขนาดนี้แล้ววันนึงจะมีครอบครัวเอง ทำไมต้องมาบ่น เห้ออ เจอแบบนี้อะ ทุกครั้งที่คุย ประสาทเสียมาก ทำไงให้ไม่คิด สอนคนอื่นได้ บอกคนอื่น แต่เจอกับตัวก็เอ๋ออะ ทำมาขนาดนั้นยังไม่ดีพอหรอ ตรรกะเรื่องบุญคุญมันคงมากมายกลัวเรามีลูกมีครบครัวแล้วจะไม่ทดแทนหรอ หรืออะไร ยามมีเราให้ ให้ได้หมด ไม่เคยขอ เรายังเก่งไม่มากพอหรอ เราว่าเราเก่งมากแล้วนะที่ทำได้มากขนาดนี้ ตั้งแต่ท้องก็คิดตลอดว่าจะทำให้ลูกไม่ต้องรู้สึกหรือประสบพบเจอเรื่องย่ำแย่แบบเรา จะเลี้ยงให้มีคุณภาพที่สุด #อาจจะวกไปวนมาหน่อย เครียด คิดมากไปหมด