คุณคิดว่าวิธีใดจะช่วยเยียวยาจิตใจผู้ที่เพิ่งผ่านประสบการณ์การสูญเสียบุตรได้ดีที่สุดคะ

พยายามหากิจกรรมทำค่ะ ทำอาหาร ไปเดินเล่น เล่นเกมส์ ดูหนัง. เลิกดูภาพอัลตร้าซาวนด์. วางแผนอนาคต เนื่องด้วยเราอยู่ญี่ปุ่น. สามีพยายามไม่ให้คนรอบตัวถามเกี่ยวกับน้องเลย จะคอยซัพพอตความรู้สึกและตอบคำถามแทนเราทุกอย่าง. ทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องแคร์คนที่อยู่ข้างเราก่อน วางใจว่าน้องไม่สมบูรณ์ธรรมชาติคัดสรรมาแล้ว ดีกว่าน้องออกมาแล้วไม่สมบูรณ์ก็ทรมาณทั้งครอบครัว

ทำบุญกับทำใจค่ะ น้องคงยังไม่พร้อม จากใจคนที่อยากมีลูกมากๆ พร้อมทุกอย่างที่จะเลี้ยงดูเค้าให้เติบโต สำหรับเรามันทำใจยากเหลือเกิน ก็ภาวนาค่ะ ให้เค้ามีบุญกลับมาเกิดกับเราอีกครั้งในวันที่เค้าแข็งแรง เราจะเตรียมตัวเพื่อการกลับมาใหม่ของเค้า ต้องเข้มแข็งและไปต่อ กำลังใจที่ดีคือตัวเราเองค่ะ

ขอแค่มีครอบครัวที่รักและห่วงใย​ค่อยซัพพอร์ต​ อยู่ข้างๆ​ ในช่วงเวลาที่เราร้องไห้​ ซัพพอร์ตความรู้เรา​ พยายามทำจิตใจและร่างกายให้แข็งแรงเร็วๆ​ แต่มันก็ยากเหมือนกันค่ะ​ รู้สึกว่าตัวเองซึมไม่อยากเจอใครเลย

สวดมนต์ อุทิศบุญกุศลให้ลูกเยอะๆ เพื่อให้ลูกไปสู้ภพภูมิที่ดี และ คุยกับสามีปรึกษายอมรับความจริงที่เราคาดการณ์ไม่ได้ เดินหน้าบำรุงร่างกาย ทั้งเรา สามี เพื่อรอวันที่น้องกลับมาค่ะ

มันยากจังเลยนะคะ กับการที่อยู่กับเขามาตลอดเกือบ 10 เดือน คลอดน้องยังไม่ถึงวันน้องก็เสีย สภาพร่างกายแย่ สภาพจิตใจยังมาแย่อีก ร้องไห้แทบไม่ได้นอน ฝืนกินข้าวทั้งๆ ที่ก่อนหน้าคลอดน้อง

พยายามอยู่ค่ะเหมือนตายทั้งเป็น ร้องไห้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว เหมือนพยายามหลอกตัวเองทุกครั้งที่คิดถึงลูกว่าลูกยังอยู่กับเราไม่ได้จากเราไป

พยายามปรับความเข้าใจว่าลูกเสียไปแล้ว แต่เรายังอยู่ต่อเราต้องทำบุญไห้ลูกเยอะๆค่ะเพื่อไห้ลูกไปเกิดกับคนที่เค้าพร้อมที่จะเลี้ยงดูเค้า

พึ่งผ่านมา 1 วัน เรากับพ่อน้อง ทรุดแทบจะไปต่อไม่ไหว เหมือนตายทั้งเป็น ทำยังไงรอยยิ้มน้องก็ไม่เคยจากหายไป ขอกำลังใจด้วยนะคะ

พยายามทำใจค่ะ แต่มันไม่ง่ายเลยกว่าจะผ่านไปในแต่ล่ะวันแทบขาดใจ ร้องไห้ทุกวัน

พยายามทำความเข้าใจในการสูญเสียแต่มันเร็วไป แค่สักวินาทียังอดคิดไม่ได้