คนท้องไม่ได้พิการนะ

ตอนที่เราท้องคนแรกเราพึ่งมาอยู่บ้านสามีค่ะ แม่สามีใช้เราทำงานสารพัด พูดคำนี้เลยค่ะคนท้องไม่ใช่คนพิการ เราพึ่งมาเราเลยยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ทางนั้นยอมรับทั้งเหนื่อยกายเหนื่อยใจ ร้องไห้แทบทุกวัน สามีก็เอาใจพ่อแม่ตัวเอง วันๆไม่เคยถามว่าเราเหนื่อยไหม กินข้าวหรือยัง เงินเราไม่มีสักบาทต้องคอยขอ เราไม่อยากจะขอเพราะคิดว่าเค้าน่าจะคิดได้ ว่าเราต้องกินหรือกินบ่อยกว่าปกติ แต่นี่ไม่ค่ะ ไม่บอกไม่พูดคือไม่ได้กิน แม่เลยชอบต้มมาม่ากิน เวลาใครถามว่า ท้องหรอทำไมตัวเล็กจังท้องก็เล็ก ไปหาหมอ หมอด่าตลอดว่าไม่ดูแลตัวเอง ลูกตัวเล็กเราเสียใจมาก แม่สามีก็จะชอบพูดว่า วันๆไม่กินอะไร กินแต่มาม่า เราทำงานจนวันสุดท้ายที่จะไปคลอด ลืมบอกว่าบ้านสามีเปิดร้านอาหาร ทั้งเสริฟ เก็บโต๊ะ ล้างถ้วยจาน ยิ่งทำยิ่งโดนใช้ ที่ร้านลูกน้องก็มีนะคะ แต่แม่สามี ให้เราทำยิ่งกว่าลูกน้อง เหมือนสั่งลูกน้องไว้ ว่าให้เราทำ ถ้าอยู่ต่อหน้าแม่สามี ลูกน้องจะไม่กล้าเข้ามาช่วยเราเลย แต่ถ้าแม่สามีไม่อยู่ เค้าจะให้เรานั่งพัก จะช่วยทำทุกอย่าง ลูกน้องบอกว่า เค้าทำงานถึงแค่6-7เดือนเค้าก็พักแล้ว ถึงทำก็ไม่เหนื่อยขนาดนี้ ลูกน้องยังมีความเห็นอกเห็นใจเรามากกว่า พ่อแม่ หรือตัวสามีด้วยซ้ำ